Skinfaxi - 01.12.1929, Qupperneq 11

SKINFAXI
123
með her á hendur nágrannaþjóð. - En þessi kenning,
að útrýma ættjarðarást og hinu þjóðlega úr eðli hverr-
ar þjóðar, er i rauninni hin versta tegund hernaðar, og
yfirgangsháttar, því öll andleg gæði eru miklu dýrmæt-
ari þeim efnislegu. Og dásemdin! sem I boði er í þess
stað — alþjóðamenningin — er bæði óljós og svikvls.
Á ný liggur leiðin til þessara fyrirheita upp á hið gamla
ofurháa fjall, hjegómans, þar sem sýna má öll ríki ver-
aldarinnar og dýrð þeirra, og segja: „Allt þetta vil jeg
gefa þjer!“ — En sá sem vill hljóta það, hann verður
að afneita sinu eigin þjóðerni, falla fram og tilbiðja
þennan volduga svikráð: — hjegómann.
Allur þjóðrækinn fjelagsskapur hlýtur að heyja strlð
við hjegómann — og ungmennafjelögin sem hafa tekið
að sjer Bað styðja, vernda og efla allt það, sem þjóð-
legt er, hljóta að gera það sem þeim er unt til að af-
stýra skaðræðum hans.
Mörg dæmi mætti telja því til sýnis og sönnunar, sem
hjer að framan er sagt, um hin ýmsu skaðræði, er hje-
gómaskapurinn vinnur þannig að. — En aðeins fá
atriði leyfir rúmið hjer að benda á, og það einungis
lauslega.
Nokkuð nýkunnur ósiður hjer, og þess vegna ekki
mjög útbreiddur, er litun og andlitsáburður. — Hann er
vissulega kostarýr og ekki laus við hjegómann, siður-
inn sá. — Agætismaður einn útlendur ferðaðist hjer á
landi I fyrra sumar. Hann hefir hinar mestu rnætur á
íslendingum og íslensku þjóðerni, og ann því alls hins
besta, enda dáði hann bæði land og lýð. Taldi hann
að íslendingar væru trieðal hinna allra frlðustu þjóða,
einkum kvenfólkið, „og það er synd“, sagði liann,
„að þær skuli samt hafa lært að lita sig!“ — bað er
og mála sannast að tæpast er hægt að hugsa sjer meira
vanþakklæti við skaparann, en þessi fólks afmálun er.
Vert er að maður geri ráð fyrir að það fólk eitt, er sjálft
þættist lítið fagurt, hyggðist að bæta sig með áburðinum,
en gæfi þá öðrum mönnum um leið, öllu fremur til