Skinfaxi - 01.11.1960, Síða 8

104
SKINFAXI
blómknappana á sprotunum, sýndist ekk-
ert líklegra en þeir spryngju út þá og þeg-
ar.
Húsfreyjan hljóp fram að eldhúsdyr-
unum, opnaði þær hljóðlega, lióf vísifing-
urinn og sagði:
„Uss, þei, þei...!“ þvi það glamraði
iieldur hetur í diskunum, sem eldakonan
var að þvo: „Uss, suss! Jesúharnið sefur!“
Það var sannur liátíðabragur á þessari
heiðurskonu. Hún hafði fléttað hárið, sem
tekið var að grána, í tvær fléttur og vafið
þeim um höfuð séi’, og hún hafði látið á
herðarnar á sér forlátaklútinn rauða og
setl ujxp silkisvuntuna. Hún settist í hæg-
indastólinn, sem stóð við box-ðið með hvita
dúknum, handlék talnaband og hafði ekki
liugann við annað en jólalielgina og Jesú-
barnið.
Allt i einu barst að eyrum hennar há-
vaði úr einu liorni stofunnar. Þar hafði
liúsbóndinn fleygt sér á legubekk, og nú
sneri lxann sér steinsofandi og rak um
leið olnbogann svo liarkalga í bakið á
einum stólnum, að stóllinn valt með há-
um dynk.
„Uss, suss!“ sagði hún og stóð á fætur.
„Hvaða óskapa læti eru þetta í þér, mað-
ur?“
„Læti — í mér!“ Hann neri nef og höku
og byrsti sig svolítið: „Má maður nú eklci
einu sinni fá að sofa sér i friði?“
„Þó þú finnir ekki hjá þér neina þörf
til að hiðja góðan Guð fyrir þér og þín-
um, þá ættirðu að minnsta kosti að geta
stillt þig um að vera með hávaða. En auð-
vitað ættiiðu alls ekki að sofa.“
„En því lætux'ðu svona, kerling? Ekki
mundi maður nú vera með neinn hávaða,
þegar maður sefur.“
„Þú heldur það, já. En þú ert einmitt
einn af þeim, sem hafa hæst, þegar þeir
eru sofandi. Ef þú ekki hreint og beinl
veltir stólum, þá ganga skankarnir, svo
stuttir sem þeir þá eru, i þilið, svo þakka
má fyrir, að þú gei’ir ekki á það göt. Mað-
ur gæti haldið, að liér i ibúðinni væru að
minnsta kosti í gangi tvær vélsagir og
ein þreskivél!“
„Já,“ svaraði Jónas snikkari rólega og
settist franxan á, „vélsagir og þreskivélar
eiga alls ekki að vera í gangi á aðfanga-
dagskvöld, — við getxim vist orðið sam-
mála uixx það.“
„Oh, þú ert agalegur! Svona — reyndu
nú að fara með einhverja reglulega fall-
ega jólabæn, heldur en vera með svona
þvætting.“ Hún seildist upp á lxillu eftir
hænakverinu. Það var komið lil ára sinna
og bandið oi’ðið lélegt. Hún strauk af því
með svuntunni, — ójá, það var strax
konxið á það ryk, livort senx þið nú trúið
þvi eða ekki! ... Og svo lagði hún það á
borðið.
„Hvað gengur að þér, kona?“ spurði
Jónas góðlátlega. „Þegar þeir fara að
hringja kirkjuklukkunuixi, skal ekki
standa á mér að biðja bænixxa mína, en
nú langar xxxig lil að blunda.“
„Reyndu nú að vera ekki nxeð sifelld-
ar vífilengjur, maður!“ sagði hún hátt og
óþreyjulega og spai’kaði i skenxil, sem var
undir borðinu.
Hann virti hana fyrir sér og glotti.
„Ja, kona,“ sagði hann, „það er ekki að
sjá eða heyra, að aldurinn breyti þér. Þú
ert alltaf sjálfri þér lik!“
„Já, þú lætur það eitthvað lieita, lcall-
inn. Þú ert vist búinn að gleyma því, að i
dag var ýrt á þig vígðu vatni. Hvernig er