Skinfaxi - 01.02.1973, Blaðsíða 13

verður að setja ofar öllu hátíðahaldi og
mannfagnaði.
Varðandi framkvæmd stórra útihátíða
hefur ungmennafélagshreyfingin langa
og trausta nútímareynslu, en þeir fínu
menn sem fjallað hafa um málin í fjöl-
miðlum, virðast þarna algerlega utan-
veltu. Þeir velta vöngum yfir ýmsum at-
riðum sem margir hljóta að brosa að,
sem staðið hafa að landsmótum og sum-
arhátíðum ungmennafélaganna, þar sem
tugþúsundir hafa safnazt saman.
Eitt af því sem fólk virðist óttast mest
i framkvæmd væntanlegra hátíðahalda,
er drykkjuskapur unglinga. Er þá gjam-
an vitnað til þjóðhátíðahalda 1 Reykja-
vík síðustu árin. En enginn hinna hátíð-
legu og málglöðu manna virðist þekkja
til hinna stóm landsmóta UMFI, þar
sem tugþúsundir fólks skemmta sér vel í
tvo til þrjá daga án áfengis.
Hvers vegna tekst svona vel til á
iandsmótum UMFÍ meðan gegndarlaus
drykkjuskapur ræður svipmóti þjóðhátíð-
arhalda í Reykjavík? Fjölmiðlastjörnun-
um hugkvæmist ekki að íhuga þetta,
enda hafa þær fvlgzt sorglega illa með
þessum málum. Eg býst ekki við að
neinn ungmennafélagi sé í vafa um svar-
ið. Á landsmótunum er hið tízkulega
borgarlífsfyrirbæri, kynslóðabilið, ekki
fyrir hendi. Þar er fjölbreytileg og menn-
ingarleg skemmtun fyrir alla, og áfengis-
bölið er þar aldrei hið minnsta vanda-
mál. Á þjóðhátíð í Reykjavík er þessu
annan veg farið. Eldra fólkið snýr þar
baki við unglingunum með hneysklun
góðborgarans, þegar líða fer á kvlödið,
og getur ekki verið þekkt fyrir að vera
mnan um þennan skríl, sín eigin böm.
I stað þess að vinna með unglingunum
Þingvelli veröur að vernda.
að undirbúningi og framkvæmd menn-
ingarlegrar skenuntunar, fleygja em-
bættismenn nokkrum skemmtanamolum
í þá, og síðan skilur eldri kynslóðin þeim
ekkert eftir nema götuna og næga pen-
inga fyrir áfengi.
Oþarfa tilhliðrun
Eg get ekki skilizt við þetta mál án
þess að lýsa yfir óánægju með þá á-
kvörðun stjórnar UMFÍ að verða við
þeirri ósk þjóðhátíðarnefndar að fella
niður landsmótið 1974 og færa það til
annars árs. Ósk þjóðhátíðarnefndar er
til komin af þekkingarleysi á hinni góðu
erfðavenju landsmótanna, sem er ein-
liver sterkasta verðleikasönnun ung-
mennafélagshreyfingarinnar. Eg trúi því
ekki að ungmennafélagar hefðu nokkurs
staðar slegið slöku við landsmótsundir-
búning vegna þjóðhátíðarinnar. Þvert á
móti trúi ég því að þau hefðu lagt aukið
kapp á að hafa landsmótsstarfið sem
bezt, og þá hefðum við fengið beztu
þjóðhátíð sem völ er á. E. Þ.
skinfaxi
13