Skinfaxi - 01.02.1973, Side 14

Guðmundur Þórarinsson:
Nokkur atriði varðandi kennslu
viðbragðs í spretthlaupi
Viðbragðið er einna mikilvægasti
þáttur spretthlaupsins, og það, sem tap-
ast í því, vinnst aldrei upp aftur í hlaup-
■inu, ef hlaupararnir eru jafn sterkir
hlauparar.
Því er það hlauparanum mjög nauð-
synlegt, að ná snöggu viðbragði, hröðu
og vel útfærðu, sem skili honum ó-
spenntum í eðlilega h'Iaupalegu eins
fljótt og auðið er og á eins miklum hraða
og hægt er.
Þetta hefst ekki nema að staða við-
bragðsins og viðbragðið sjálft séu þaul-
æfð, nánast orðin vélræn, en slíkt fæst
varla fyrr en eftir hundruð endurtekn-
inga á viðbragðinu.
FYRIRSÖGNIN.
Mjög gott getur verið að hafa eftir-
farandi hátt á við kennslu viðbragðsins,
þegar verið er að kenna byrjendum.
a) Bvrjað er á að gera þeim kunnar
fyrirskipanir viðbragðsins: „Takið
ykkur stöðu — viðbúnir — hlaup“,
og þeim kennt að fara eftir þeim.
Þetta er auðveldast að gera með því
að láta þau í upphafi taka nokkur stand-
andi viðbrögð, bæði til þess að venja
þau við fyrirskipanir, og eins til að gera
þeim Ijósa helgi ráslínunnar. Að eng-
inn megi snerta ráslínuna, né vera fram-
an við hana, fyrir viðbragðsmerkið, jafn-
framt þvi sem þeim er gert Ijóst að þau
megi halla sér yfir hana.
Ekki er nauðsynlegt að segja alltaf
„hlaup“, þegar hlaupa á af stað. Nota
má ýmis önnur orð eða hljóð, svo sem
„hebb“ — „nú“ — lófaklapp — slegið
saman málmum — flautu eða eitthvert
annað snöggt hljóð og svo auðvitað skot.
Eina skilyrðið er að hljóðið sé snöggt og
að hlaupararnir viti hvaða liljóð verði
notað.
Ef ranglega er brugðið við — þjóf-
start hefur orðið — þarf að kalla hlaup-