Skinfaxi - 01.02.2000, Blaðsíða 8

Það er nú einföld ástæða
fyrir því að ég valdi
skíðin fram yfir
fótboltann. Ég var enginn
snillingur í fótbolta.
„Ég stefndi að því ungur að árum að feta í fótspor
Ingimars Steinmarks og keppa erlendis. Ég ætlaði ekki
að láta staðar numið þótt ég hefði unnið nokkra titla
hér á landi. Ég fór strax mikið að hugsa um að komast
út þegar ég komst í unglingaflokkana."
Kristinn lét ekki bíða eftir sér og fór út til Noregs
þegar hann var 18 ára en árinu áður hafði hann
unnið sér sæti í A-landsliði ísfands.
„Það var stór ákvörðun þegar ég fór í skíðamennta-
skólann í Noregi. Þá ákvað ég fyrst á kýla á þetta og
reyna að fara alla leið. í dag sé ég eftir því að hafa ekki
farið fyrr út því ég var strax tveimur til þremur árum á
eftir jafnöldrum mínum úti þannig að ég naga mig í
handarbökin í dag. Þó verð ég að viðurkenna að ég
hafði litla sem enga möguleika að fara fyrr út.
Fjárhagslega var þetta erfitt fyrir mig og þá var þetta
lítið þekkt hérna á landi á þessum tíma og maður vissi
ekki af þessum skíðaskólum. Ég var með þeim fyrstu
frá Islandi sem fór í skíðamenntaskóla erlendis."
Kristni gekk vel í skólanum sem varð til þess að
hann ákvað að gera skíðaíþróttina að atvinnu
sinni.
„Mér gekk mjög vel í skólanum sem sannfærði mig um
að reyna að gera þetta af alvöru. Ég var í skólanum í
þrjú ár og síðan tók ég eitt ár í viðbót til að æfa í
brekkunum. Þetta var mjög góður skóli enda hafa
nokkrir frægir kappar komið þaðan, m.a. Buras. Næstu
tvo vetur á eftir æfði ég í Austurríki með íslenska
landsliðinu. Ég sleit reyndar hásinina seinna árið og
kom heim. Arið 1997 komst ég síðan aftur af stað og
fékk þá að æfa með finnska landsliðinu í tvö ár. Síðustu
tvö árin hef ég æft með sænska landsliðinu og þá hef ég
farið á æfingar með því norska."
Kristinn hefur því æft undanfarin fjögur ár með nokkrum af fremstu
skíðamönnum heimsins. En telur hann sig hafa átt möguleika til að
komast í sænska eða norska Iandsliðið ef hann væri þeirra þjóðar?
„Já, örugglega. Fyrir tveimur árum og í ár hefði ég verið gjaldgengur í hvaða
landslið sem er miðað við árangurinn sem ég náði þannig að ég tel mig hafa
getu til að keppa fyrir fyrrgreindar þjóðir."
Var þetta stórt stökk fyrir þig á sínum tíma að fara út og láta slag
standa?
„Já, það var það. Þetta var ekki létt ákvörðun. Ég var í vinnu hérna heima og
þurfti að fórna henni. Ég var að fara út í óvissuna og það vakti smá skjálfta í
manni. Þá var maður að fara í nýtt umhverfi sem var mikil breyting fyrir mig
sem skíðamann því ég hafði alltaf unnið með skíðunum þegar ég var heima
á Islandi. Þá kostaði þetta mikið og það var því óhemju dýrt að taka þetta
stökk."
Hvað með íslenska skíðamenn sem stunda skíðaíþróttina eingöngu á
Islandi. Geta þeir komist í fremstu röð?
„Nei, ég tel að það sé enginn möguleiki. Aðstæður, veðurfar, punktar sem þú
verður að vinna þér inn á mótum erlendis koma í veg fyrir það að skíðamenn
hérna heima komist í fremstu röð."
Hefur þér farið mikið fram eftir að þú fórst út?
„Já, það er engin spurning og ég hefði aldrei náð þetta langt ef ég hefði ekki
farið út. Ég hefði staðnað hérna heima og ekki orðið neitt úr mér sem
skíðamanni."
Af hverju var svigið fyrir valinu hjá þér?
„Eftir að ég meiddist árið 1996 ákvað ég að einbeita mér að einni grein til að
■
i