Skinfaxi - 01.12.2007, Blaðsíða 24

JOUM&CjCl:
Jólagestirnir
„Amma kemur! Amma kemur!" Þannig hrópuðu
börnin hvert í kapp við annað.„Komið þið sæl
blessuð börnin mín!"„Velkomin, amma", svöruðu
börnin einum rómi. Þegar amma var kominn inn
og sest í hægindastólinn, báðu börnin hana að
segja sér ævintýri. Amma setti minnsta drenginn
á hné sér og hóf mál sitt:„Já, nú eru jólin komin
aftur, litlu vinir. Og það undraverða við jólin er
það að þau fylgja okkur alla ævi, eins og gyllt
ævintýrabók, sem engan endi hefur, því að á
hverjum jólum bæta jólaenglarnir nýjum blöðum
við, svo að ævintýrabókin verður að síðustu
þykkri en bíblían á altari kirkjunnar". Hérna þagn-
aði amma andartak, eins og hún væri að hugsa
sig um.„Hvaða ævintýri viljið þið svo heyra í
kvöld, kæru börn? Um álfinn sem drukknaði í
hrísgrjónagrautnum? Eða prinsessuna, sem varð
drottning í Hamingjulandi?"„Eitthvað um pabba,
þegar hann var lítill", sagði Stína.„Já um pabba",
sögðu börnin einum rómi. Amma brosti.„Já í
kvöld skuluð þið fá að heyra um það, þegar pabbi
ykkar villtist í snjóhríðinni og var nærri orðinn
úti. Á þeim árum snjóaði oft miklu meira en nú.
Ekki aðeins nokkra daga, heldur vikur og mánuði
samfleytt. Þá voru skaflarnir orðnir svo stórir, að
húsin voru komin á kaf. Þannig var það þetta
aðfangadagskvöld. Klukkan var farin að ganga
sex, og úti var snjóhríðin svo dimm, að óratandi
var milli bæja. En okkur leið vel inni og vorum
önnum kafin við undirbúning hátíðarinnar. Afi
ykkar var að enda við að skreyta jólatréð í stof-
unni og undir neðstu greinunum voru gjafirnar
geymdar eins og þá var venja".„Já en þú ætlaðir
að segja okkurfrá pabba", sagði Stína.
Og amma sagði:„Þessarar bókar skuluð þið gæta
vel, börn, því að hún er eitt af því dýrmætasta,
sem við flytjum með okkur á okkar löngu ferð
gegnum lífið. Hvert aðfangadagskvöld þegar
kirkjuklukkurnar hringja og Ijósin loga á jóla-
trénu, þá fá jólaenglarnir nóg að gera. Þúsundir
af fagnandi og vonglöðum mönnum rétta þeim
hvít óskrifuð blöð og biðja þá um að mála á þau
fögur jólaævintýri. Og jólaenglarnir mála". Hérna
þagnaði amma andartak. Og amma sagði frá,
hvernig þau mitt í önnunum fengu nýtt umhugs-
unarefni. Helgi litli var horfinn. Strax var leitað um
allt í kjallaranum, á loftinu, í hlöðunni en hvergi
fannst drengurinn. Þá var kveikt á fjósluktunum
og menn af næstu bæjum fengnir til að leita.
Þeir dreifðu sér i smáhópum yfir snævi þakta
jörðina, þarsemjólastormurinn þyrlaði upp
snjónum. Þeir leituðu klukkustundum saman,
og sneru þreyttir og vonlausir heim aftur.„Já en
hvar var pabbi þá?"„Já hvar var hann?" Meðan
leitarmennirnir lýstu með Ijóskerjum yfir snjó-
þaktar breiðurnar en þeir, sem inni voru, töldu
mínúturnar og biðu fullir örvæntingar, þá braust
lítill drengur móti hinum kalda austanstormi, svo
hann sveið í eyrun. Hann hafði gleymt að kaupa
jólagjöf handa pabba sínum. Og jólagleðin, góðu
börn, er nú ekki bundin við það, að fá gjafir, heldur
einnig að gefa. Og þegar hann allt í einu áttaði
sig á því, að hann einn hafði ekki hugsað fyrir
neinni jólagjöf handa pabba sínum, þá fékkst
hann ekkert um veðrið heldur fór út í snjóbylinn,
með tveggja króna pening í annari hendinni og
stefndi á búð kaupmannsins
En kaupmaðurinn var búinn að loka búðinni.
Svo litli anginn með peninginn í hendinni sneri
heim aftur í þungu skapi. En litli drengurinn
villtist, og vissi ekkert hvert hann fór og sat við
og við fastur í sköflunum. En hann var ekki einn
úti í vetrarnóttinni. Litill spörfugl var í fylgd með
honum. Einn af boðberum drottins, sem alltaf
koma, þegar einhver mannssál ráfar ein i myrkri.
Hann heyrði tísta við vegbrúnina og tók hann
upp með skjálfandi höndunum. Fuglinn var
lítill villtur, heimilislaus aumingji, eins og hann
sjálfur sem þráði að komast í skjól. Þannig fylgd-
ust drengurinn og fuglinn að í hinni köldu vetrar-
nótt og urðu vinir. Hann fann litla hjartað fugls-
ins slá af hræðslu undir hinu fiðurklædda brjósti.
Og samstundis gleymdi hann, að hann sjálfur
var að villast í snjóhríðinni og myrkrinu. Honum
fannst syngja í kringum sig ósýnilegir herskarar
af englum. Snjókornin urðu að álfum og gæfu-
dísum, sem hjálpuðu honum móti veðrinu.
Annað hjarta sló í takt við hans eigið og gaf
honum kjark til að berjast áfram!„Og hvað svo
amma?"„Já hvað svo. Það fór hér, kæru börn,
eins og svo oft í lífinu, þegar við gleymum okkar
eigin þjáningum vegna annara, þá kveikir drott-
inn á stjörnum sínum hinni myrku nótt, og leiðir
okkur heim, þó að við höfum villst".„Funduð þið
hann svo, amma?"„Já hann fannst. Ajax fann
hann. Góði trygglyndi hundurinn okkar, sem
pabbi ykkar hafði oft leikið sér við. Hann vildi
ekki hætta að leita, hvernig sem kallað var á
hann, fyrr en hann fann litla drenginn, sem var
lagstur fyrir dauðuppgefinn í einn skaflinn, en
hélt fuglinum uppi við brjóstið. Svo héldum við
jólin. Gæsasteikin var brunnin og hrísgrjóna-
grauturinn sangur, en það gerði ekkert til. Jólin
eru þó ekki bara matur".„En litli fuglinn?"„Litli
fuglinn var besta jólagjöfin, sem pabbi ykkar
fékk það ár. Hann svaf í búri við rúm hans á nótt-
unni og vakti hann á morgnana með sínu
unaðslega kvaki. Og þegar vorið kom og sólin
sendi ylríka geisla sína yfir jörðina, þá flaug hann
frjáls út í sólskinið, upp á móti hinum blá himni
og þakkaði fyrir lífið og Ijósið með unaðslegu
kvaki. Og nú er víst búið að kveikja á jólatrénu,
enda er sögunni lokið".
Þýtt.
fir*5sla Defmtí
* KviSi „ ' Hjilp
Stuðnir^ur n!usfw.ri ^ ^
^ Sfrein **
SáLrænn stuðningur

Hjálparsíminn
inf
ISÍminn
24 SKINFAXI - tímarit Ungmennafélags Islands