Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1941, Síða 3

er, fyrr eða seinna. Þó er það mála sannast, að
fátt er það, sem menn búast síður við, en að
dauðinn standi fyrir dyrum þeirra; það má svo
segja, að hver maður, og það jafnvel þó dauð-
vona sé, haldi sig enn eiga eitthvað eftir ólifað.
Þetta stafar ekki af því, að menn hafi ekki
beyg af dauðanum, því þann ugg forðast eng-
inn af eigin rammleik:
sem var enginn sikling frægur
að sínum dauða ei kvíði.
Þeim ótta fá trúarbrögðin ein stuggað frá,
eins og Hallgrímur Pétursson segir í sálminum,
sem mun verða sunginn yfir okkur flestum:
1 Kristi krafti ég segi
kom sú sæll þá þú villt.
Þessi vissa manna um það dag hvern, að
dauði þeirra sé ekki fyrir dyrum, er vörn, sem
mild náttúran veitir gegn óttanum við hann,
sem annars mundi sturla oss og lama vinnu-
þrekið. Það er þó ekki aðeins viðhorf manna
til dauða sjálfra þeirra, sem er fast að uppi-
stöðu; viðhorf þeirra til dauða náungans er og
með föstum og óbreytilegum svip. Þótt vissa
dauðans um aldaraðir hefði átt að geta vanið
mannfólkið við hann, eins og það venst öllu
öðru, þá er hann samt enn í dag sama furðu-
lega og geigvænlega fyrirbrigðið í augum
manna, eins og hann var, þegar hann bar að
mennskum manni í fyrsta skipti. Enn standa
menn þögulir við börur náungans, jafnvel þótt
hinir látnu séu menn, sem komnir voru að
fótum fram og féllu fyrir sigð ellinnar. Miklu
frekar þyrmir þó yfir menn, þegar dauðinn ber
mönnum á bezta aldri að höndum; þá fatast
mönnum skilningur á því, hvers vegna náttúran
vinni verk, er virðist svo tilgangslaust. Það er
ríkt í mönnum, að ellin sé eðlileg endalok æf-
innar, og dauði ungra manna virðist mönnum
því hvað hryggilegastur, enda þótt menn hafi
vanist honum jafnt og dauða annarra. En hvað
átakanlegast er það, þegar villt náttúruöfl,
skæðar drepsóttir eða ófriðarathafnir fella
mannskóginn í hrannir, svo að kestir dauðra,
gamalla og ungra, liggja eftir, og þó hafa menn
átt þessu að venjast ekki síður en öðru.
Svona er þetta, svona erum við öll, og svona
Magnús Pálsson
iéll í skipakví í
Englandi þ. 28.
janúar síðastl. og
drukknaði.
Ingólfur Ólafsson
drukknaði í Vest-
m.eyjahöfn af m.
b. Friðrik þ. 12.
jan. síðastl.
Sig. Bjarnason
fórst með m. 1).
„01ga“ þ. 9. marz
síðastl.
Magnús Pálsson,
stýrimaður.
Ingólfur Ólafsson,
háseti.
Sigurður Bjarnason,
vélstjóri.
hefir það verið öldum saman, að vér höfum
aldrei lært að fella okkur við hinn óaðskiljan-
lega förunaut vorn, dauðann, hvernig sem hann
hagar sér. Öllu öðru hafa mennirnir vanist, en
honum einum ekki. Hvernig víkur þessu við? Er
það myrkfælni, sem veldur, óttinn við ráðningu
hinnar miklu rúnar lífsins, sem dauðinn fljótt
á litið færii’ að höndum? Hann gerir það að
vísu ekki; sú rún er þegar ráðin. Dauðinn í
daglegum skilningi orðsins — endalok lífsins —
er ekki til. Lífið og dauðinn í þeim skilningi
eru andstæður, sem útiloka hverja aðra. Það,
sem skóp lífið, hlýtur að vera þrotlaust, og eins
hlýtur þá að vera um það, sem það skóp. Lífið
lifir, og dauðinn er ekki annað en breyting á
lífsformi. Þetta eru ofureinföld sannindi, ef
3
VÍKINGUR