Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1941, Blaðsíða 5

minna, ef íslendingar hefðu lagt árar í bát og
tekið vopn í hönd og barist í skæðum ófriði.
Þegar einstakt slys á sjónum ber að fer hroll-
ur um marga, og alla þá, sem eiga einhverja
sér vandabundna þar. Þeir hugsa: „f dag mér,
á morgun þér“. En þegar sjórinn hleður nið-
ur valköstum, þá fer hrollur um alla, því að
enginn mun sá íslendingur, jafnvei þó hann hafi
aldrei á sjó komið, að ekki nái sjórinn til hans
og fái höggvið í hans knérunn. Þessu eru fs-
lendingar vanir frá upphafi íslands byggðar,
en alltaf vakna hinar sömu hugsanir í hvert
skipti, er slíkt ber að höndum, enda þótt menn
viti, að að því hljóti að reka aftur fyrr eða
síðar, og séu því undir það búnir.
Það stendur ekki á oss íslendingum að mikl-
ast af menningu vorri, þó í hvern einstakan
svip kunni ekki alltaf að vera af miklu að raupa,
en þá er venjulegast fyllt upp í eyður líðandi
stundar með verðleik fortíðarinnar, rétt eins
og hann væri nútíðinni að þakka. Hitt er af oss
íslendingum sjaldnar metið oss til menningar og
ágætis, að vér erum friðsöm þjóð, vopnlaus og
viljum ekki vopn bera. Það er naumast til þrosk-
aðri félagshyggja en það, að vilja ekki beita of-
beldi og ekki valdi, heldur rökum og jöfnuði.
Það má segja, að þessi menning sé orðin hverj-
um íslending í blóðið borin, enda þótt hún hafi
ekki skapazt af íslenzkri manndyggð í önd-
verðu; hún er upprunalega sprottin af því dáð-
leysi, sem aldir harðinda og skorts ólu upp í
þjóðinni, en fátt er svo með öllu illt, að ekki
fylgi nokkuð gott, því síðan hafa vígaferli
og mannfall sneitt hjá vorum görðum. Það er
að vonum, að vér íslendingar skiljum ekki, held-
ur beinlínis fyrirlítum, hernaðarhug og styrj-
aldir, þann hug, sem sendir alla vopnfæra menn
heilla þjóða út í opinn dauðann, og það er ao
vonum, að vér fyrir langa reynslu höfum treyst
því, að afleiðingar slíkra óskapa myndu hjá oss
sneiða. En nú er að því komið, að vér verðum
fyrir barðinu á því, og hafa nú síðustu daga
allmargir Islendingar orðið að falla fyrir víg-
vélum og vopnum.
Slysfarir á sjó koma að því leyti ekki flatt
upp á oss, að vér vitum, að þær hlýtur að bera
að, en hitt kemur alveg aftan að oss, að
nú séu íslendingar með vopnum vegnir, og slæi'
Skipverjar af Hirti Péturssyni,
er fórst með allri áhöfn
þann 7. marz síðastl.
Eiríkur þorvaldsson,
skipstjóri.
Unnar Hávarðsson,
stýrimaður.
Svcinn Helgi Oddsson,
vélamaðvu'.
Jón Guðni Stefánsson,
háseti.
Andrés Ágústsson,
háseti.
Viktor Knudsen,
háseti.
því fullum óhug á þjóðina. Það er að vísu, að á
þessu máttum vér eiga von, því þegar hung-
ur og svelti er orðið eitt helzta hernaðartækið,
5
VÍKINGUR