Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1941, Blaðsíða 14

urs. Það er óhugnanlegt að lesa skrána yfir
hina látnu, en það er þó eins og manni aðeins
létti í bili, er maður við nafn einhvers þeirra
les, að hann hafi verið ókvæntur. En enginn
mælir þann harm, sem hinir eftirlátnu bera;
slíkt er allajafna ómæli.
Það hefir nú verið gripið til þess sjálfsagða
ráðs, að láta siglingarnar til Englands leggj-
ast niður í bili. Það er einkenni á hinu forn-
ræmda íslenzka tómlæti, að hér er fyrst farið
að byrgja brunninn, þegar barnið er dottið ofan
í. Það hefir frá því ófriðurinn milli Þjóðverja
og Breta brauzt út verið augljóst, að eitthvað
slíkt sem þetta myndi geta gerzt eða jafnvel
hlyti einhvern tíma að gerast, þó menn hafi ekki
viljað trúa því. í hverju velskipuðu þjóðfélagi
á alltaf fyrii-fram að vera búið að hugsa fyrir
öllum hættum, sem að því kunna að steðja, jafnt
mögulegum sem ómögulegum, og vera búið að
ákveða, hvað skuli gera, er hverja hættu ber
að höndum, svo að ekki þuríi að gera ann-
að, þegar til átakanna kemur, en grípa
tafarlaust til þess úrræðis. Hér á íslandi er
slík fyrirhyggja ókunnug; hér er aldrei fyrir-
hyggja fyrir neinu, heldur er allt látið drasla
töluvert langt fram yfir síðasta augnablik. Þá
fyrst er hafist handa og farið að skyggnast
um, hvað hægt kunni að vera að gera úr því
sem komið sé. Að þessu sinni hefir því miður
farið eins, og gáfu þó allar hinar breyttu og
óvenjulegu ástæður fullt tilefni til, að stjórn og
þjóð hyggði fast fram fyrir sig, bæði um þetta
efni og annað, en það var ekki gert. Þetta er
ekki ásökun til neins eins manns eða neinna,
heldur til vor allra, því þetta er sorglega í sam-
ræmi við íslenzka þjóðarlund. Því er þó ekki
að leyna, að það hefir komið flatt upp á suma,
að einstöku stjórnmálamenn, sem bolast hafa
fram í fylkingarbrodd, hafa bersýnilega ekki
skilið alvöru þessa hættutíma og reynt á hon-
um að halda uppi hinum venjulega íslenzka
glingurstjórnmálarekstri, þar sem málefnín
sjálf eru fallegir flöskumiðar á ílátum, sem
ýmist er ekkert í eða allt annað og verra en á
miðanum stendur. Slíkt skilningsleysi, andvara-
leysi og gáleysi, ef það skyldi ekki vera annað
verra, er stórskaðlegt á hættutímum sem þess-
um. Nú gildir að skilja hættuna og sjá við henni
Árelíus Guðmundsson,
háseti.
Runólfur Sigurðsson,
skrifstofustjóri.
Hávarður Jónsson,
háseti.
i
þorsteinn Karlsson,
háseti.
eftir föngum í tíma, en þeir menn, sem kunna
ekki að óttast, þegar hætta er á ferðurn, eru fífl
eða sturlaðir. Meðan á ófriðnum stendur, verða
allir landsmenn að róa samtaka á bæði borð að
lausn þeirra vandkvæða, sem hann færir að
höndum, en þá sem ekki kunna eða ekki vilja
hafa áralagið, verður að reka frá ræðunum.
Það rekur nú nauður til, að siglingar vorar,
að minnsta kosti til Englands, leggist niður í
bili. En ísland getur ekki til lengdar verið
siglingalaust, því að þá yrði að óbreyttum lifn-
aðarháttum skammt til hungurs hér á landi.
Það er nú nauðsynlegt að tryggja öryggi sjó-
manna vorra og skipa, svo sem auðið er, og
er þá auðsætt við hverja þarf um það að semja,
en þegar ekki verður frekar að gert í því efni,
þá verður að taka upp siglingar á ný, og sjó-
mennirnir verða þá að skoða sig sem hermenn
þjóðar vorrar og taka á sig þá hættu, sem ó-
gerningur reynist að bægja frá.
Meðan þetta land er byggt, munu landsmenn
vera sæfarar og fiskimenn, og jafnlengi mun
VÍKINGUR
14