Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1941, Síða 15

SÉRA ÁRNI SIGURÐSSON:
Mirmingarorð um skipverjana er létu lífið við
árásina
r
a
e.s.
Fróða
Að tilhlutun sjómannasamtakanna var ræða þessi
flutt af stiórnpalli e.s. Fróða, er hann lagðist að
bryggju í F.sykjavík eftir hina hræðilegu árás.
„Mjök erumk tregt
tungu at hræra“.
Með þeim orðum hóf fornskáldið harm-
þrungna Sonatorrek. íslenzku sjómannastétt-
inni er líkt innanbrjósts nú og honum var þá.
Hún á margra hraustra sona að sakna, sem lát-
ið hafa líf sitt úti á hafinu á síðustu vikum og
mánuðum. Vér erum vanir því íslendingar, að
að hraustustu synir þjóðar vorrar falli í baráttu
sinni við blind náttúruöflin, stundum einn í
senn, stundum fáir, stundum margir. En hitt
er oss nýtt, að þeir falli fyrir blindu grimmdar-
æði hernaðarins, og það með þeim hætti, sem
hér hefir orðið. Þegar slík ódæmi gerast, þegar
slíkar feiknafregnir berast oss til eyrna, verð-
um vér gagntekin þeim tilfinningum, sem svo
eru sterkar, svo djúpar og sárar, að „þeirra
mál ei talar tunga“. Vér Islendingar erum „fáir,
fátækir og smáir“ á mælikvarða hinna voldugu
heimsdrottna þessarar ógnaaldar. Og atburðir
þeir, sem gerast hjá oss eru miklir í augum vor-
um, vekja vísast litla athygli í þeim ferlega hild-
arleik, sem nú er háður. Þegar vér verðum að
kenna á ofurefli hinna stóru og sterku, getum
vér aðeins skotið málum vorum undir dóms-
úrskurð hins eilífa réttlætis. Ættjörð vor og
þjóð á ekki
„sakar afl
við sonar bana“.
Vegna alls þessa er oss „tregt tungu að
hræra“, í sambandi við þann sonamissi, er þjóð
vor beið í falli hinna 5 skipverja á línuveiðar-
anum Fróða.
í meira en þúsund ár hafa íslenzkir sjómenn
lagt út á djúpið til að sækja þjóð sinni björg og
blessun í nægtabúr hafsins. í meira en þúsund
ár hafa íslenzkir farmenn snúið stöfnum tíl
annarra landa, til þess að selja varning þjóðar-
innar og flytja heim andvirði hans, þjóðinni til
viðurværis. í allar þessar aldir hafa íslenzkir
sjómenn og farmenn verið þjónar friðarins og
hinna vinsamlegu viðskipta við aðrar þjóðir. —
Þeir hafa verið friðarins stríðsmenn og farsælir
bjargvættir sinnar eigin þjóðar. Og jafnframt
hafa þeir, og það aldrei fremur en nú, síðan
styrjöldin hörmulega hófst, verið hjálparhellur
og bjargvættir stéttarbræðra sinna og annarra
nauðstaddra manna af öðrum þjóðum. Þeirra
skjöldur er hreinn. Guði sé lof. Og segja má,
að á þann skjöld séu rituð einkunnarorðin: —
Hreysti, drengskapur, fórnarlund.
Hjá oss íslendingum hefir sú heilaga hugsun
þróast í meiri friði en víða annars staðar, að
allir menn séu frá skaparans hendi jafnbornir
til gæða jarðarinnar, allir eigi þar rétt til að
njóta fegurðar og gleði lífsins, og allir eigi þeir
að lifa saman í bræðralagi. Sjómannastéttin ís-
lenzka hefir af mikilli hreysti þjónað þessari
Framhakl á bls. 30.
sjórinn taka við þeim mannfórnum, sem hann
vill heimta af því tilefni. Við það verðum við
að sætta okkur; það er áhætta verkalýðsins, og
við sjóinn eigum við ekki sakarafl. En þá sjó-
rnenn vora, sem hafa látið lífið fyrir vopnum,
getum vér ekki látið liggja óbætta hjá garði.
Blóðhefndir viljum vér engar, og þó vér vild-
um, erum vér ekki menn til að koma þeim fram.
Enginn maður verður bættur að fullu, og ekki
þeir heldur, en vammalausir mættum vér telj-
ast, ef vér létum bæta þá á þann veg, að ör-
uggar siglingar héldust eftir þetta. Þá hefðu
þeir ekki látið líf sitt fyrir gíg. Á þann veg
sýndum vér minningu þeirra mestan sóma.
35
VÍKINGUR