Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1943, Qupperneq 15

bjarga því, sem bjargað verður. Nú á ekki leng-
ur að nota skipin jafn óhóflega eins og verið
hefir til þess að flytja „skran“, og er það vel
farið, ef gert verður.
Það á einnig að lækka verð landbúnaðaraf-
urða, en með lítilsháttar hælkrók. Neytendur
fá vöruna ódýrari, en framleiðandinn fær sama
verð fyrir vöru sína og þegar hún komst hæst,
mismunurinn skal takast af stórstríðsgróða-
fyrirtækjunum. Það er fögur hugmynd, að sel-
flytja þannig á milli mok auð hinna ríku, yfir
til hinna fátæku. En kapp er bezt með forsjá.
Sú skoðun hefir stungið sér niður, að þessi
nýj a gjafastefna til hinnar þrautpýndu íslenzku
bændastéttar, myndi leggja enn breiðari
„flótta“-veg úr sveitunum til okkar glæstu höf-
uðborgar með hin miklu höfuð.Hér munu nefni-
lega bændur, ef vel er á haldið, geta keypt smjör
kílóið fyrir 13 kr., en heiman frá sér fengið
fyrir aftur á ný a. m. k. 20 kr.
Þannig gætu þeir hringrásað sömu smjör-
skökunum, svo lengi sem þetta fyrirkomulag
stendur án skömmtunarseðla.
Allir ráðherrarnir hafa komið auga á það að
siglingar eru nauðsyn. En lítið fer ennþá fyrir
því, að menn hafi skilning á því að það er
nauðsynlegt að hafa eitthvað til þess að sigla á.
Eimskipin okkar eru að úreldast, og fiskveiða-
flotinn alveg að þrotum kominn. Togarinn, sem
hér birtist mynd af er einn af þeim, sem aus-
ið hefir upp stríðsgróða, hann er 30 ára gam-
all og er talinn úr sér genginn, en hefur nú
verið „endurbættur" í 9 mánaða viðgerð, sem
mun kosta rúma hálfa miljón króna! Eftir
stríð verður hann varla þess virði. Með vax-
andi smjörskatti, verður sennilega að taka þá
„stórfúlgu", sem í nýbyggingarsjóði er, til ríkis-
sjóðs, því að ekki er sopið kálið, þó að í aus-
una sé komið með smjörið, því í smjörbúunum
sumum mun sú forsjálni hafa verið viðhöfð að
geyma allmörg tonn af smjöri, þar til neytendur
bæjanna þyrftu að greiða enn hærra varð fyr-
ir það, en með illri og langri geymslu hefir það
svo eyðilaggzt, og þá á að hilma yfir svívirðing-
athæfið, með því að henda smjörinu, greiða fullt
verð þess úr ríkissjóði, svo að hvergi sjái mis-
fellur frammi fyrir neytendum, og „almenningi"
svo mjúklega tilkynnt að allur kostnaður við
hinar lífsnauðsynlegu dýrtíðarráðstafanir verði
tekinn af „stríðsgróða stórútgerðarinnar“ og
ennþá sefar sú undursamlega setning stóran
hóp þjóðarinnar.
Það er ekki vert að orðlengja meiri í bili,
en því lengur sem þessi setning er talin allra
meina bót. bví meiri fullvissa fyrir. að sjávar-
VÍKINGUR
útvegur okkar íslendinga leggst i kaldakol, og
þá étum við hvorki glænýtt eða grænmyglað
smjör landbúnaðarins, heldur nöitum skít úr
skel, og verðum af samkeppnisþjóðum okkar,
sem nú þola raunir styrjaldarinnar, en fram-
kvæma nýbyggingar eftir stríð, kallaðir hland-
koppasiglingaþjóðin með gullkýrnar.
Sjómenn og sjávarútvegsmenn hafa síðustu
árin ekki átt upp á pallborðið hjá löggjöfum
þjóðarinnar, hvorir í sínu lagi, og það sem verra
er, að þrátt fyrir samtvinnan atvinnu þeirra,
vinna þeir marg oft hvorir gegn öðrum. Það er
því hægur vandi fyrir stjórnmálaspekúlantana,
að vega þá niður hvorn í sínu lagi, enda trú-
lega verið gert.
Síðasta dæmið: sjómenn og útgerðarmenn
telja eitt helzta öryggi fyrir skipin að sigla í
B.v. Hilmir, 30 ára gamall áekkertí
,,byggingarsjóSi“.
samfloti. Nú hefir þetta nokkuð verið tíðkað,
en mennirnir eru misjafnir, meðan allt gengur
vel, hafa sumir skipstjórar orðið leiðir á slíku,
og rofið slíkt samkomulag, allir eru sammála
um, að aðeins eitt getur afstýrt slíku samkomu-
lagsrofi, en það er, ströng löggjöf, um sam-
flot skipa. Stéttarfélög sjómanna hafa hvað eft-
ir annað farið fram á slíkt við ríkisstjórnir
landsins, en aldrei verið sinnt. Nú síðast við
utanflokka-stjórnina. En með sama árangurs-
leysi, og byggt á því, að útgerðarmenn muni
telja það geta valdið truflunum á veiðiferðum
skipanna, og jafnvel orðið til þess að eyðileggja
aflann. Þetta eru rök, sem ekki er hægt að
neita, með því fyrirkomulagi á fiskveiðum skip-
anna, sem nú ríkir. En við breyttar aðstæður,
þarf auðvitað að breyta fyrirkomulagi, ef menn
raunverulega vilja forðast óhæft ástand, eins
og það, að íslenzku fiskiskipin sigli ein og ó-
varin, þegar Bretar telja það eitt af nauðsyn-
legustu ráðstöfunum sínum að láta fiskiskip sín
sigla í samfloti, sem þau og gera.
15