Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1944, Side 11

fá landgönguleyfi eða frí, ættu á öllum skipaaf-
greiðslum að vera kunnugir menn, sem færu
um borð í skipin og fylgdu farmönnunum í
land og leiðbeindu þeim á bezta hátt inn á
brautir góðu, hollu og skemmtilegu æfintýr-
anna, en forðuðu þeim jafnframt frá hinum
vondu, óhollu, er slæmar afleiðingar hafa í
för með sér.
Kaffihúsin, kvikmyndahúsin, danshúsin og
aðrir staðir uppi i bæjunum er ekki síður
skemmtileg en knæpurnar niðri við hafnirnar,
sem fyrst verða fyrir augum farmannsins er
hann stígur á land. Siðfágunin er venjulega
meiri —að minnsta kosti á yfirborðinu — á
skemmtistöðunum lengra frá höfnunum. Far-
menn hafa venjulega góð ráð á að kaupa sér
falleg föt og vera snyrtilega til fara og fyrir
þær sakir geta þeir og eru eins velkomnir á
hina svokölluðu ,,fínni“ staði. Flestir yngri sjó-
menn munu fremur vera hreyknir af því að
geta sagt frá að þeir hafi verið á ,,fínum“
stað uppi í bæ, þegar þeir fara að segja skips-
félögunum æfintýri kvöldsins, er þeir voru í
landi í fyrsta sinn í ókunnri höfn. Með leið-
sögn skemmtilegs og kunnugs mann er leið-
beindi ungu farmönnunum á holla og fróðlega
skemmtistaði, mundu þeir tæplega vilja skipta
á skemmtuninni sem fáanleg er á knæpunum
niðri við hafnirnar, þótt þeir litu þar inn ein-
hverntíma síðar. Það eru fyrstu viðtökurnai’
og fyrstu kynnin af lífinu í æfintýralandinu
margþráða, sem varanlegustu áhrifin hafa.
Þess vegna veltur á miklu og getur haft varan-
leg áhrif æfilangt, hvernig fyrstu móttökurnar
verða.
Þegar ferðamaðurinn fer í fyrsta sinn að
heiman úr foreldrahúsum eða frá öðrum vin-
um og vandamönnum, mun ásetningur hans
vera sá að koma heim síðar, meiri maður en
hann var þegar hann fór að heiman. Foreldr-
ar, og einkum mæðurnar óska honum allra
heiila og blessunar af fullri einlægni. Að sjálí-
sögðu vildu þær mikið vinna til og leggja
mikið á sig ef nokkur ráð væru til þess að
veita honum leiðbeiningu til hins betra, þeg-
ar hann stígur fæti sinum á land í ókunna
landinu, sem ferðin er heitin til. Þess hefur
ekki verið kostur fyrir íslenzka mæður hingað
til. Þotta þarf og á að breytast.
Ég efast ekki um að íslenzk stjórnarvöld og
skipaeigendur séu fús til þess að leggja þessu
máli mikilsvert liðsinni. En þau þurfa að fá
ráð góðra velviljaðra og reyndra manna í þess-
um efnum. Slíkir ráðunautar eru nú til þar
sem eru skipstjórar Eimskipafélags íslands og
vélstjórar, sem nú eru hættir siglingum og
munu hafa sæmilegan tima til undirbúnings
VfKINGVR
50 ára prófafmæli
Ólafur E. Thoroddsen átti 18. apríl þ. á. 50
ára prófafmæli frá Stýrimannaskólanum, tók
hann próf 18. apríl 1894. Skólabræður hans voru
Bergur Jónsson, Björn Sveinsson og Stefán
Þórðarson, en þeir eru allir látnir. Var þetta
annar árgangur skólans.
Ólafur var formaður um 25 ára skeið og var
þá með þessi skip: Kára frá ísafirði, Þráinn frá
Isafirði sem Skúli Thoroddsen átti að hálfu
móti Guðmundi Oddssyni Skutulsfirði, „Vatns-
eyrina“ frá Patreksfirði er Sigurður Bachmann
átti, „Lull“ Bíldudal og „Sösvalen“ og „Gríms-
ey“ frá Patreksfirði sem Pétur Thorsteinsson
átti, „Idu“ frá Patreksfirði eign Ólafs Jóhann-
essonar o. fl. og „Pollux“ frá Patreksfirði, eign
Ólafs Thorlaciusar o. fl.
Ólafi farnaðist vel á sjónum, aflamaður vel í
meðallagi og stundum hæstur og varð aldrei
fyrir neinu sjóslysi. Hann er nú sestur í helgan
stein og dvelur nú ásamt konu sinni hjá syni
þeirra, Einari Thoroddsen skipstjóra. En þau
hjónin höfðu eignast sjö syni og sjö dætur, allt
mannvænleg börn.
slíku starfi er hér hefur lauslega verið drep-
ið á.
Eftir 6—7 ára siglingastarf getur farmaður,
sem notar frístundir sínar vel, orðið vel mennt-
aður og viðsýnn maður, með fjölþætta þekk-
ingu á ýmsum mikilsverðum málum og í raun-
inni miklu menntaðri, en sá sem jafnlangan
tíma hefur stundað nám á skólum landsins og
er ekki með þessu á neinn hátt gert litið úr
íslenzkri skólamenntun.
Ég er sannfærður um, að mæður sem eiga
unga syni í förum landa á milli séu fúsar til
að veita þessu máli mikilsverðan stuðning og
ef þær á annað borð fylgja því eftir, mun ekki
líða á löngu þar til framkvæmdir verða hafnar.
J. E. B.
243