Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1944, Side 17

tókst ekki. Vindurinn svifti seglunum frá rán-
um. Leki fór að koma að skipinu og bráðlega
var mikið vatn komið í lestarrúmið. Polly lak
eins og sáld.
Og verra var enn eftir. Um miðnætti kastað-
ist skipið á hliðina og þar lá það og öldurnar
gengu yfir það. Skipsstjórinn, stýrimaðurinn,
hásetarnir fjórir og kokkurinn héldu sér ein-
hversstaðar í reiðann og harðneituðu að gefast
upp fyrir hamförum Ægis. Einhvern veginn
fundu þeir öxi og tóku að höggva á siglur og
stög í þeirri veiku von, að skipið rétti sig ef
möstrin færu. Þeir hjuggu og hjuggu, við og við
komu þeir upp úr sjónum til þess að draga and-
ann, en að lokum losuðu þeir sig við bæði siglu-
trén og rétti þá skipið við. En öldurnar brutu
á skipinu eins og kletti um flóð, það var þegar
orðið mjög djúpskreitt.
Að lokum rann dagurinn upp. Enn hafði eng-
inn farizt af skipshöfninni og fór hún nú að
leita að farþegunum, sem verið höfðu í káetunni.
En hún var full af sjó, og hr. Hunt horfinn á-
samt öllum sínum vandamálum, en telpan hafði
klifrað upp í gluggann í káetuloftinu og hélt sér
þar, eftir að sjórinn fylti klefann. Glugginn var
brotinn og telpan dregin út, og reynt að búa
henni skjól úti við borðstokkinn, en hún lifði
aðeins fáeinar klukkustundir. Ekki vildi Polly
sökkva, en rak þarna eins og hvert annað flak
fyrir straumum og vindi, en sjö menn börðust
af öllu þreki sínu við dauðann og báðu þess að
þeim bærist hjálp.
Að lokum lægði vindinn og skipsflakið rak út
á Atlantshafið. Skipshöfnin hafði til matar
hrátt, saltað svínakjöt og nautakjöt, en annað
ekki. Þeir náðu nokkrum tunnum af þessu úr
farminum. Vatnskútur var einn heill og var í
honum sem svaraði 30 gallónum vatns. Aðrar
vatnsbirgðir höfðu eyðilagst í ofviðrinu. Salt-
kjötið æsti upp þorsta skipsmanna. 1 tólf daga
tugðu þeir lyjötið salt og hrátt, en þá tókst mat-
sveininum, Indíánanum, sem hét Moho,
að tendra eld, með því að núa saman
tveim spýtum, eins og forfeður hans höfðu gert,
er þeir kveiktu eld. Mikið erfiði kostaði það, og
ekki kvaðst hann viss um að hann gæti endur-
tekið það afrek, nema kringumstæðurnar væru
algerlega hagstæðar.
Eldhúsið var örlítill klefi, sem bundinn var
niður á þilfarið og hafði ekki farið fyrir borð.
Nú var gert við hann og lagt heldur hressilega
í ofninn, sem notaður var til að sjóða á. Var nú
hægt að sjóða kjötið, og þeir öorðuðu líka mjög
vel, þar sem þeir vissu ekki annað en 100 tunn-
ur i viðbót væru í lestinni. Þeir höfðu nefnilega
ekki komist að því, að skutur skipsins var brot-
VÍKINGUR
inn, og sjórinn hafði tekið allt, sem í afturlest-
inni var nema nokkuð af viði.
Vatnið entist 18 daga, með því að skammta
sparlega. Svo komu regnskúrir við og við, og
var þá regnvatninu safnað saman eins og hægt
var. Eftir að hafa verið á reki í 40 daga, höfðu
þeir etið kjötið gjörsamlega upp. Polly rak
austur á bóginn fyrir vindi og straumum hægt
og rólega og stefndi heldur í suðurátt, þar sem
flakið lenti í straumi, sem liggur yfir Atlants-
hafið í boga til suðausturs í stefnu á Guineu-
flóa í Afríku.
Flakið rak þannig af siglingaleiðunum til
Evrópu og út á þau hafssvæði, sem því nær
aldrei var siglt um, og þar að auki inn í hita-
beltissvæðið. Sólin skein stundum dögum saman
brennandi heit frá heiðum himni, og eins langt
og augað eygði var ekkert að sjá nema enda-
laust hafið. Að vísu var aðeins örlítill möguleiki
fyrir því, að þrælaskip færu þessa leið, hásigid,
hraðskreið með sinn hryllilega farm milli þilja.
En það þurfti nú ekki að vera alveg víst, að
skipverjar á skipi sem færi hjá, kæmu auga á
flakið, sem rétt maraði á yfirborðinu.
Skipverjarnir á Polly störðu upp í bláan,
heitan himin, sem ekki gaf dropa af regni. Þeir
höfðu þrek til þess að byggja sér skýli úr timbri
á þilfarinu, en hve nær sem nokkuð varð að
veðri, urðu þeir samt holdvotir, því þá gekk
stöðugt yfir skipið. Þegar fimmtíu dagar voru
liðnir frá því að skipið fékk áfallið, voru hinir
sjö menn enn allir lifandi, en skömmu síðar
veiktist stýrimaðurinn og dó. Félagar hans voru
hissa á þessu, þar sem hann hafði verið hraust-
astur og harðgerðastur þeirra allra.
Sá næsti, sem lézt var ungur maður, sem eins
og stýrimaðurinn hafði verið fiskimaður í mörg
ár. Hann dó viku á eftir stýrimanninum. Rétt
á eftir komu dynjandi regnskúrir og björguðu
um skeið þeim sem eftir lifðu, en auk þess lán-
aðist þeim að veiða hákarl með því að koma
snöru utan um sporðinn á honum, þegar hann
var að sveima í kringum skipsskrokkinn. En
eitt var víst, og það var það, að ef ekki fengist
nægilegt vatn einhvern veginn, þá væru allir á
Polly dauðans matur.
Skipstjórinn virðist hafa verið framúrskar-
andi ákveðinn og úrræðagóður sjómaður. Hann
hafði óbilandi vilja á því að lifa og það var
hann sem hélt lífsneistanum í skipverjum sín-
um. I hvert skipti sem einhverjum fannst hann
hafa til þess nægilegan þrótt, voru þeir að leita
í sjónum í káetu og lest í örvæntingarfullri von
um að finna eitthvað, sem þeir gætu liaft gagn
af. Þeir náðu í teketil úr járni og skannnbyssu
sem skipstjórinn átti. Var hún með tinnulás. í
stað þess að kasta þessu skrani, settist skip-
249