Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1945, Qupperneq 17

rannsóknar. En hirðulaus innfæddur þjónn
fleygði nöðrunni út dag einn, ásamt ýmsu rusli,
og hún fannst aldrei aftur. Almenningsálitið
smálagaðist í það horf, að vissulega hefði eitt-
hvað undarlegt gerzt um borð í Bathalla en að
í hæsta máta væri ósennilegt, að skipið hefði
orðið fyrir árás af mergð eitraðra naðra úti í
sjó, sem hefðu hlotið að skipta milljónum þótt
mjög varlega væri áætlað. En engin önnur skýr-
ing kom fram.
Það var októbermorgun einn seint á fjórða
tug þessarar aldar, að Bandaríkjaskipið
American Shipper kom til New York frá Liver-
pool. Á leiðinni hafði skipið hreppt þrálátt fár-
viðri, án þess þó að tjón hefði hlotizt af, þó
að annað stórskip, President Harding, sem lenti
í sama veðri, hafi orðið fyrir allmiklum skemmd-
um, og hafi oltið svo mjög, að 73 farþegar slös-
uðust. Þegar Robert Sullivan skipstjóri á
American Shipper var spurður um hversu vont
veðrið hefði verið, gerði hann lítið úr því og
sagðist liafa lent í mörgum hvassviðrum um
dagana, en um það væri ekki að sakast, þar sem
það væri ekkert annað, en hver sjómaður mætti
alltaf eiga von á.
En hann sagði aðra sögu. Þegar hann hafði
siglt um 200 mílur frá Liverpool, hafði óvenju-
legt atvik komið fyrir hann. Síðla dags, er skip-
ið var á nálægt 18 mílna ferð, dimmt í lofti og
lítilsháttar undiralda, hafði það siglt beint á
geysistóran hyal, hinn stærsta, sem skipstjór-
inn hafði nokkurn tíma séð. Stafn skipsins gekk
svo langt inn í skepnuna, að hann varð að
keyra vélina aftur á bak, síðan áfram, og þetta
nokkrum sinnum, og stýra alltaf sitt á hvað á
rneðan, til þess að hrista af sér þetta risavaxna
spandýr, ög hann áleit, að það hafi tekið um
hálfa klukkustund. Sullivan skipstjóri gizkaði
á, að líkurnar fyrir því, að skip hitti hval þann-
ig nákvæmlega miðjan, mundu vera um ein á
nóti biljón eða meir.
Fréttamenn létu í ljós þá skoðun, að skip á
stærð við American Shipper og jafn hraðskreitt
rnundi fremur höggva hval hreinlega í tvennt,
cf það hitti hann eins og í þessu tilfelli en fest-
ast i honum. Skipstjói’inn benti þeim á ná-
kvæma innfærslu í dagbókina, og til frekarí
sönnunar sýndi hann þeim beiglaða plötu fram-
an á skipinu, sem hann kvað hafa skemmzt
þannig við áreksturinn. Fyrsti stýrimaður og
yfirvélstjóri skipsins staðfestu staðhæfingar
hans að öllu léyti, og undirstýrimaður einn benti
á það, að rneira högg þyrfti til að höggva í
sundur gljúpan hlut heldur en annan, sem veitti
meira viðnám. Blaðamennirnir virtust gera sér
það að góðu.
Tankskipið R. J. Hanna, eign Standard Oil fé-
VlKINGUR
lagsins, var á siglingu um kl. 3.30 f. h. nokkur
liundruð mílum fyrir vestan Fiji-eyjar. Dag-
setningar er ekki getið. Skipið var á ferð frá
San Francisco til Melbourne í Ástralíu og hrað-
inn var um 11 mílur á vöku. Sjór var sléttur og
bjartur af tunglskini, og 2. stýrimaður, sem var
syfjaður, hugsaði meir um vaktaskiptin, sem
tóku að nálgast, en neitt annað, því að þá kæm-
ist hann til náða. Þá kom hann skyndilega auga
á dökkleita, lága þúst, sem lá beint í stefnu
skipsins. í sömu svifum tilkynnti útkíksmaður-
inn, ofurlítið hikandi, að „eitthvað skrítið" væri
framundan, og hinn undrandi stýrimaður, sem
var að koma út úr kortaherberginu, og hefði
verið reiðubúinn að veðja lífi sínu urn það, að
engar eyjar væru þar í grenndinni, hljóp aftur
inn í kortaherbergið til að gæta aftur í kortið
og ganga úr skugga um, livort hann væri geng-
inn af göfiunum. Hann þurfti ekki annao en
lita snöggvast á kortið til þess að fullvissa sig
um það, sem hann þegar vissi. Kyrrahafið, fyr-
ir íraman skipið, var alveg laust við svo mikið
sem smá rif, hvað þá þurrt land, nema þvi að-
eins að sjókortaskrifstofa Bandaríkjanna hefði
hlaupið alvarlega á sig.
Það lá í augum uppi, að sjókortaskrifstofan
hlaut að hafa hlaupið á sig, því að stýrimaður-
inn, sem nú var orðinn alvarlega hræddur, varð
að trúa augum sínum, sem sýndu honum svart
á hvítu, að þessi fasta, dimma þúst, sem hann
hafði séð áður, og breiddi úr sér langt til beggja
hliða við skipið, var nú fast við stafn skipsms.
Skipið hélt enn ferð sinni áfram, og ómögulegt
virtist að forða strandi, en annar stýrimaður
gerði allt, sem í mannlegu valdi stóð. Hann setti
á íulla ferð aftur á bak, gaf viðvörunarmerki
með flautunni, til þess að vekja sofandi skips-
höfnina, og sendi hásetann, sem var við stýrið
eftir skipstjóranum. Ekki er ólíklegt, að hon-
um hafi verið órótt innanbrjósts og hann hafi
álasað sjálfum sér fyrir að hafa ekki haít vit á
að taka eitthvað til bragðs fyrr. Ef hann lifði
það, að komast fyrir sjórétt, væri óhætl; að
veðja um það, að hann missti réttindi sín vífi-
lengjulaust. En nú varð því ekki bjargað.
Sullivan skipstjóri (annar Sullivan) kom upp
á stjórnpallinn um það bil, sem skipið kom að
þústinni, og ásamt stýrimanninum og nývakinni
undrandi skipshöfninni, greip hann í handriðið
með máttvana fingrum, til þess að falla ekki
við áreksturinn, sem hann átti von á, en skips-
skrúfan hamaðist í vatninu til að reyna að
stöðva ferð skipsins. Það var engin leið ti! að
það tækist í tíma.
R. J. Hanna seig áfram og rakst á, eii ekkert
brotnaði eða brast, eins og búizt hafði verið við,
og hinir starandi menn urðu máttlitlir í hnjá-
liðunum er þeir sáu skipið renna gegnum eitt-
121