Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1952, Side 16

Hjón og einn maður til, ungur maður og lagleg-
ur, voru saman í járnbrautarvagni. Skyndilega fór
lestin inn í jarðgöng og var þreifaridi myrkur.
Ungi maðurinn notaði tækifærið og kyssti frúna
á meðan lestin var í göngunum.
Þegar lestin kom út í dagsbirtuna, laut eigin-
maðurinn að konunni og sagði;
— Það kostaði nú bara tvær milljónir króna að
byggja þessi göng.
— Og þau eru áreiðanlega þess virði, svaraði
frúin.
¥
Alexander Dumas eldri sat einu sinni í veizlu við
hlið húsmóðurinnar, sem gerði allt, sem í hennar
valdi stóð til þess að skemmta hinum fræga gesti
sínum.
— Þér voruð hjá herra V. í gærkveldi.
— Já.
— Leiddist yður ekki þar?
— Mér leiðist aldrei þar sem ég er, svaraði
Dumas.
¥
Frú N. N. ætlaði á hljómleika, en varð of sein.
Þegar hún kom að dyrunum, sagði hún við dyra-
vörðinn;
— Hvaða symfóníu er nú verið að leika?
— Þá níundu, svaraði hann.
— Hamingjan góða! Og ég sem flýtti mér þó
eins og ég gat.
¥
Frægum sönglcennara var stefnt fyrir rétt til þess
að bera vitni. Áður en réttur var settur, gekk hann
til dómarans og sagði:
— Afsakið, herra dómari, við þekkjumst, er ekki
svo?
— Nei, ég hefi ekki þann heiður, svaraði dóm-
arinn.
— En ég hefi kennt dóttur yðar söng.
— Þriggja ára fangelsi við vatn og brauð, sagði
dómarinn þurrlega.
¥
Á hljómsveitaræfingu sagði Anton Bruckner einu
sinni:
— Þetta á að leika pianissimo.
Fiðlurnar léku veikar. En hann endurtók:
— Skiljið þið mig ekki? Pianissimo!
Fiðlurnar léku ennþá veikar, en Bruckner hrópaði
fokvondur:
— Hamingjan góða! Pianissimo!
Fiðlararnir voru vita ráðalausir, en næst þegar
þeir komu að þessum vandræðakafla, létu þeir fiðl-
urnar síga og léku alls ekki.
Brurkner leit til himins með forkláruðum svip,
hélt áfram að stjórna og sagði:
— Guð minn góður! En hvað þetta er dásamlegt.
¥
Á FRÍVJ
Eiginkonan: — Þetta er einkennilegt. Hér er verið
að auglýsa skyrtur, sem engar tölur eru á.
Eiginmaðurinn: — Það er nú ekki nýtt fyrir mig;
ég hef alltaf verið í tölulausum skyrtum frá því að
ég kvæntist þér.
¥
. .Nábúinn: Maðurinn yðar virðist vera afar kyrr-
látur og hæggerður maður. Hvað gerir hann á
kvöldin ?
Fúin: — Venjulega situr hann og hugsar, en
stundum bara situr hann.
¥
Vinnuveitandinn: — Ert þú ekki sami drengur-
inn, sem kom hingað um daginn og ég sagði að ég
þyrfti ekki dreng?
Snáðinn: — Jú, þess vegna kom ég aftur; nú er
ég orðinn eldri.
¥
Það er sagt um lækna, að þeim verði ekki mikið
um, þó að sjúklingur þeirri deyi. Þeir bara hugsa
SVO;
Skítt með það; sjúklingurinn hefði eins getað
dáið, þó að ég hefði ekki verið sóttur.
¥
. .Hún: — Mér þætti gaman að vita, hvað marga
menn ég geri óhamingjusama, þegar ég gifti mig.
Hann: — Hvað ætlið þér að giftast mörgum?
¥
Lítil telpa horfði lengi framan í afa sinn og sagði
að lokum:
— Heyrðu, afi, varst þú í örkinni hans Nóa?
Afinn: — Ónei, barnið mitt.
Telpan: — Og af hverju drukknaðirðu þá ekki.
¥
Höfum við eklci sést áður? sagði maður við annan
mann.
— Trúlegt þykir mér það, svaraði hinn. Ég hef
verið fangavörður í 25 ár.
¥
Klukkan tólf rak faðirinn höfuðið fram í gættina
og sagði: — Hvernig er það, Mabel! Kann þessi
ungi herra ekki að bjóða góða nótt? Mabel (í myrkr-
inu fyrir framan):
— Jú, hann kann það áreiðanlega betur en flestir
aðrir.
194
VIKINEUR