Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1952, Qupperneq 21

En honum fannst það nokkuð einkennilegt að hún
skyldi þekkja hann og vita hvað hann hét.
„Fáðu mér nú kettlinginn og komdu svo niður vaðinn
á eftir mér, stúlka mín. Nú kemstu það. Heldurðu það
ekki?“
„Jú, jú! Ég held að ég komist það“, sagði hún og
var svo ósköp örugg.
„En gættu nú þess, að færa ekki nema aðra höndina
í einu og að láta þig ekki renna, því þá er svo hætt
að við verðum bæði að farlama vesalingum", sagði hann
uppörfandi. „En þetta gengur allt ágætlega. Ég finn
það á mér. Nú fer ég fyrst í vaðinn og svo kemur þú
á eftir. Þetta verður allt í lagi, og miklu betra en
fólkið heldur". Hann þóttist viss um að ópin og lætin
í fólkinu hefðu orðið, frekar en sjálf lífshættan, til þess,
að hræða vesalings stúlkuna.
Öll óp og köll þögnuðu, meðan Kathleen handfangaði
sig niður eftir vaðnum á eftir Tom. En taugaæsingur
áhorfendanna var mikill. Og þegar þau voru komin alla
leið niður á jörð, laust upp samtaka gleðihrópi.
Hartley gamli varð fyrstur til að koma til þeirra,
Hann staulaðist þangað, sem Tom hafði borið Kath-
leenu og sett hana þannig niður, að hún hallaðist upp
við tré. Hann var að hvísla að henni hughreystingar-
orðum um leið og hann strauk hárið frá andliti hennar.
Hún opnaði augun — og hvað Tom sá þar, getur
hann sennilega bezt sagt sjálfur.
„Tom“, sagði faðir hans hásri röddu. „Þú — þú ert
kominn aftur. Ég var að horfa á þig þarna uppi. Ég
hélt, að ég hefði aðeins fengið að sjá þig heima til þess
að. missa þig strax aftur, þegar ég sá að hnykkur kom
á vaðinn við þunga ykkar. Þú, Tom, og litla stúlkan,
þessi blessaða sál, sem mér var farið að þykja svo vænt
um. Já, ég hélt að —“.
En Tom lét hann ekki þurfa að ljúka við setninguna
og greip fram í:
„Við erum nú úr allri hættu, pabbi. Þetta er allt um
garð gengið“, sagði hann svo blíðlega.
Þau fengu húsaskjól um nóttina hjá nágranna James
Hartleys. Og næsta dag fóru þau niður í búðina og inn
í bakherbergið, þar sem Tom og faðir hans höfðu átt
í hinni örlagaþrungnu deilu fyrir fimm árum, deilu,
sem hafði orðið þeim báðum svo beisk. Kathleen var
rjóð og hugsandi þar sem hún sat þarna hjá feðgunum.
Hún hafði roðnað, af því að hún var að hugsa um það,
sem hún hafði sagt við Tom í gærkvöldi. Hana langaði
svo mikið til að vita, hvað hann mundi hugsa um hana.
Og það var skrítið, að honum fannst það ekkert und-
arlegt, að hún þekkti hann. Hann hafði ekki spurt hana
neitt að því. Og hann var strax farinn að ávarpa hana
Kathleen — skírnarnafni hennar — en ekki ungfrú
Peters. Og þau töluðu saman eins og þau hefðu þekkzt
alla ævi.
Tom sat með annan handlegginn yfir herðar föður
síns og James Hartley sagði: „En af hverju skrifaðirðu
aldrei?"
„Það voru nú ekki mörg tækifæri til þess“, svaraði
hann. „Ég fékk þrjú hitaveikis-köst — hvert á fætur
öðru. Og svo fékk ég líka alvarlegt högg á höfuðið, við
það, að seglrá brotnaði. Af því höggi leiddi það, að ég
fór einn hring kringum hnöttinn í þeirri trú, að ég héti
Bill Smith. En svo fór ég smámsaman að muna, að
nafn mitt var eitthvað annað — ættamafn mitt var
ekki Smith". Og nú leit hann brosandi til föður síns,
svo að skein í hvítar tennurnar. „Ég var á Malay, þegar
allt rann ljóslega upp fyrir mér. Það var eins og minnið
flæddi allt í einu yfir mig. Ég mundi allt — allt. Og
þá varð ég gripinn ákafri heimþrá. Ég vann mig áfram
— heim á leið. — Og nú —“. Hann þagnaði.
„Og nú?“ spurði faðir hans með þeirri röddu, sem
hann gat ekki haldið i skefjum.
Tom leit til Kathleenar, sem þá snéri sér undan. En
hann gat þó séð roðann, sem þaut fram í kinnarnar
og vangana. Hún iaut höfði og endurtók spurningu
gamla mannsins: „Já, Tom — og nú?“
„Ég kom heim“, sagði Tom, „af því að ég hélt, að
mér mundi verða tekið vel, þrátt fyrir allt. Og nú er
ég staðráðinn í því, að vera kyrr hérna — framvegis".
En hann Tom Hartley fór ekki í búðina. Hann fór
að vinna á skipasmíðastöðinni við strandgarðinn. Hann
komst þar vel áfram og varð brátt forstjóri stöðvar-
innar. Hann settist að í litlu húsi, nærri húsi föður
síns. Og hún Kathleen? — en auðvitað getið þið sjálf
getið ykkur þess til, hvar hún settist að.
Árin liðu — og það var kominn nýr maður í litla
húsið. Það var hraustlegur ungur maður, sem þótti
vænt um að mega heimsækja hann afa sinn og fá eitt-
hvað gott í munninn hjá honum.
Dag nokkurn stóðu þau: James Hartley, Tom Hart-
ley, Kathleen Hartley og Jimmy litli, fyrir utan búðina
hans Hartleys gamla og voru að horfa á viðskiptavin-
ina, sem gengu þar inn og út.
„Ég ætla að fá mér svona búð, þegar ég er orðinn
stór. Get ég það ekki, pabbi?“
Tom og faðir hans litu hvor á annan og Kathleen
hélt niðri í sér andanum.
„Máske", sagði pabbi hans rólega.
„Og máske á ég eftir að lifa þann dag, að sjá hann
Jim Mason mála „& sonur" á búðarskiltið mitt“, sagði
gamli maðurinn.
Og Tom stakk handlegg sínum undir handlegg föður
síns og gekk með honum ásamt konu sinni og syni
þeirra, gáskafullum og hraustlegum snáða, inn í búðina.
Sig. Fr. Einarsson
endursagði söguna úr ensku.
LEIÐRÉTTIINIG
í minningargi'ein um Guðlaug Helgason í síðasta
blaði hafa orðið nokki-ar villur.
1. í ljóðlínum Hallgríms Jónssonar stendur í ann-
arri línu neðan frá: þökk fyrir samúð, á að vera þökk
fyrir sambúð, einnig æskugleði.
2. í 17. línu greinarinnar stendur: öll þessi störf,
á að vera öll þau stöi’f, sem honum voru falin að vinna.
3. í 7. línu i sama dálki neðan frá stendur: „Þarna
er slitin ,,kastlína“, á að vei'a: þai'na er slitin „kall-
lína“. Það er lína, sem allir togarasjómenn þekkja.
4. Seinni vísan eftir Guðlaug (sáluga) á að byrja
þannig: Aumra þýja aðferð klúr. — Þetta er góðfús
lesandi beðinn að leiðrétta hver í sínu blaði.
F. Ág. H.
V I K I N G U R
199