Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1958, Qupperneq 25

KTINNI
Siggi litli beitti ýmsum brögðum
við að sleppa við að hátta á kvöld-
in. Eitt kvöldið þegar hann loksins
var háttaður, heyrði móðir hans
mikinn hávaða úr svefnherberginu.
Hún kom þjótandi inn og spurði
hver ósköpin gengju á. — Það eru
víst taugarnar, var svarið.
*
Hvemig getur Grace Kelly vitað
að hún er barnshafandi á nýjan
leik? Það er enginn vandi. Hún les
það í blöðunum.
*
Þú löfaðir mér að koma heim kl.
10, en svo kemur varðmaðurinn með
þig klukkan tvö um nóttina.
— Já, en varðmaðurinn hafði
engan tíma fyrr.
*
Af hverju borgum við skatt, var
efni skólastíls í barnaskóla nokkr-
um. Pétur litli, sem ýmislegt hafði
heyrt um þetta efni heima, svaraði:
— Af því að við erum neydd til
þess.
*
Á veitingastað nokkrum kom
fiðluleikarinn úr hljómsveitinni til
eins gestsins og spurði: Voruð það
þér, sem báðuð um Paganini stykk-
ið? — Onei, ég bað bara um steikta
lúðu. i
*
— Ja, í minni sveit voru góðir
eiginmenn, sagði kerlingin. — Þeg-
ar konan fór út í skúr til að höggva
í eldinn, kom maðurinn með, settist
hjá henni, kveikti í pípunni og
skemmti henni með gamansögum
og öðru gríni.
*
Jón bóndi kom í kaupstaðinn og
tók út vörur, meðal annars 1 kíló
af munntóbaki. Kaupmaðurinn
hafði orð á því að þetta væri ó-
venjulega mikið.
— Ég er að hugsa um að halda
veizlu, sagði bóndi.
*
— Heyrið þér, sýslumaður, ná-
granni minn kallaði mig stórt naut.
Er slíkt ekki ærumeiðandi?
— Tæplega, ef miðað er við hið
háa kjötverð.
— Heldurðu ekki að við fáum í soðið
bráðum!
*
Flest sjálfsmorð eru framin með
hníf og gaffli.
*
Danskur prófessor gaf einu sinni
ef tirfarandi skilgreiningu: Sígar-
etta er pappírsræma með glóð í öðr-
um endanum og auðnuleysingja í
hinum, en tóbakspípan hefur gott
höfuð á báða enda.
Hinn hamingjusami fer aldrei of
snemma á fætur.
*
— Hvers vegna eru svo undrandi
á svipinn, Anna?
— Ég er ekkert undrandi, ég
flutti augabrýnnar aðeins hærra
upp.
*
Ég hefi nú ekki mikla trú á því
að maðurinn minn vilji daðra við
laglegar stúlkur, sem hann hittir.
Það verður svipað og með hundinn
okkar, í hvert sinn og bíll ekur
f/amhjá, hleypur hann eftir honum.
En ef hann nær bílnum veit hann
ekkert hvað gera skal.
*
*
Tveir skipbrotsmenn komust á
fleka. Annar þeirra starði í örvænt-
ingu út yfir autt hafið. Þá klappaði
hinn á öxl hans og sagði: — Vertu
ekki að örvænta, góði, þeir eru viss-
ir með að finna okkur ,ég skulda
nefnilega útsvar frá því í fyrra.
*
Jón var ekkjumaður og sat í ó-
skiftu búi. Nú ætlaði hann að gift-
ast aftur og fór til prestsins.
— Þér verðið að skipta, Jón
minn, fyrr get ég ekki framkvæmt
giftinguna.
— Það hafði ég nú hugsað mér,
sagði Jón, já og jafnvel að fara í
bað.
Læknirinn tók Röntgenmynd af
höfðinu, en fann ekkert.
Því trúi ég vel.
*
— Þessi lindarpenni, sagði sölu-
maðurinn, — endist heilan manns-
aldur. Þér getið kastað honum ofan
af fjórðu hæð, slegið á hann með
hamri, sett hann í sjóðandi vatn og
keyrt yfir hann vörubíl.
— Hm, er hægt að skrifa með
honum?
*
Kennarinn: — Allir í bekknum
hafa skrifað langar ritgerðir um
mjólkina, en þú aðeins 10 línur.
Siggi litli: — Já, en ég skrifaði
um niðursoðna mjólk.
*
í gær sá ég nokkuð, sem ég hélt
að væri ómögulegt.
— Hvað var það?
— Tvo nauðasköllótta menn, sem
fóru í hár saman.
*
*
Það var á hrútasýningu og ráðu-
nauturinn var óvæginn í dómum, ef
honum þótti hrútarnir ekki upp-
fylla kröfumar. — Lappimar eru
of langar, hryggurinn allur í hlykkj-
um, hausinn ljótur og ullin léleg, út
með helvítið.
Eigandinn sneri sér við í dyrun-
um og sagði: — Er þá kjötið ætt?
*
Flestir menn eru eins og tunglið.
Þeir hafa sína dökku hliðar, sem
þeir sýna ekki neinum.
VlKINGUR
201