Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1958, Page 6

Tveim dögum fyrir Maríu-
messu fékk póstritarinn í Mun-
chen — Marteinn Angermeyer
slag, svo ósvikið bayerskt slag,
að hálfri stundu síðar hafði hann
gefið upp andann. Sál hans bjóst
þó ekki þegar til ferðar, heldur
gaf því fyrst nánar gætur, hvort
jarðneskum leyfum væri hæfileg-
ur sómi sýndur, skoðaði og taldi
kransana, sem sendir höfðu ver-
ið — frá ættingjum og vinum,
frá starfsmannafélagi pósts og
síma, og frá spilaklúbbnum hans.
Sálin veitti því athygli með vel-
þóknun, að sjálfur póstmeistar-
inn var viðstaddur jarðarförina,
og að ráðskonan flóði öll í tár-
um, þegar karlakórinn hóf söng-
inn við gröfina, þá fyrst hóf sál-
in sig til himná!
Þannig var þá Angermeyer
póstritari kominn í anddyri Para-
dísar, en langt frá því að vera
hamingjusamur á svip, eins og
við hefði mátt búast. Það eitt út
af fyrir sig, að hann var nakinn,
svipti þennan heiðursmann öllu
öryggi. Hann átti öðruvísi lifn-
aðarháttum að venjast. Þar við
bættist svo að hann sem var van-
ur baðhita skrifstofunnar, þoldi
ekki kuldann í himingeimnum,
hann taldi visst að mikill drag-
súgur væri. hins vegar væri f jar-
stæða. að biðia nokkxirn mann að
láta aftur glugga, því forgarður
Paradísar virtist aðeins aðskil-
inn frá hinum eiginlega himni,
af skýiavegg en milli dásamlegra
súlnaraða strevmdi ilmandi loft
óhíndrað inn og að ofan bví að
ekkert bak var því heldur til
tálmunar. Angermever var ekki
vanur slíku takmarknlevsi. og
það sem hann var ekki vanur,
var honum á móti skani. Og sér
til enn meiri skanrannar. sá hann
sig umkringdan af alls konar
fólki. sem greinilega var ekki allt
frá Bavem. Þvf bað levndi sér
ekki. að fólk betta var frá öll-
um löndum veraldar, gult og
brúnt og svart — sundnrleitar
vorur sem hanu hafði aldrei séð
áður. og allt betta fólk rang-
hvolfdi i sér augunum í sælli trú-
arhrifninvu.
Hugsanir hans hvörfluðu aftur
til jarðarinnar, með söknuði og
þrá. f kvöld var einmitt spila-
kvöld í klúbbnum hans, og hann
öfundaði þá, sem voru svo ham-
ingjusamir að geta enn tekið þátt
í þeirri saklausu skemmtun.
Starfsbræður hans myndu áreið-
anlega vera að býsnast yfir hvað
þeir hefðu mikið að gera, hvernig
ludvig thoma
bráðum, rumdi í Angermeyer og
þokaði sér silalega í gegnum
mannþröngina. Allir horfðu
undrandi á seinlæti hans, en þeg-
ar þessi þátttakandi þeirra í
hinni tilvonandi himnasælu stjak-
aði þeim ruddalega frá sér með
olnbogunum urðu þeir alveg for-
viða. Það er alveg óþarfi að
garga sig hásan, sagði skrifar-
inn við engilinn, sem mældi þenn-
an furðulega gest með kringlótt-
um leiftrandi augum. Ég er bú-
inn að hrópa þrisvar, sagði hann
loks í dálitlum ásökunartón. Sex
PÓ§TRITARANS
þeir hefðu sagt einum og öðrum
til syndanna, og setja út á starf
yfirmannsins. Þannig myndu
samræðurnar áreiðanlega vera
orðnar bráðfjörugar.
Angermeyer andvarpaði þung-
lega og sú synduga hugrenning
vaknaði hjá honum, að glaður
vildi hann vera horfinn úr dýrð
himnanna, til hins bayerska höf-
uðstaðar — ef hann gæti skipt
við einhvern félaga sinna. — Ja,
— þvílíkur hrakfallabálkur gat
hann verið. Á jörðinni hafði
hann ekki orðið þeirrar upphefð-
ar aðnjótandi, sem hann í raun
og veru átti skilið, en þegar hann
var búinn að sætta sig við rit-
arastöðuna sína, að vísu nöldr-
andi og nuddandi, en í hjarta
ánægður — þurfti hann þá ekki
endilega að vera hrifsaður í burt,
og lenda svo mitt á milli þess-
ara berstrípuðu, andstyggilegu
villimanna, sem ... Anger-
meyer!
Hann hrökk frá hugsunum sín-
um við að heyra nafn sitt hróp-
að með óþolinmæði. Hann sá
stóran engil, ásýndum eins og
verndaranda úr píslarleikjunum í
Oberammergau, er bar hendurn-
ar upp að munninum og kallaði
nú aftur hvellum rómi: — Mar-
teinn-----Angermeyer frá Mún-
chen!
Ja-á — ansaði skrifarinn ön-
ugur, hvað viljið þér mér?
Þóknast yður loks að ganga
inn, kallaði engillinn. Ég kem
sinnum mín vegna, svaraði Ang-
enneyer með þeim ruddaskap,
sem var orðinn honum eiginleg-
ur, gegnum margra ára af-
greiðslustörf á pósthúsinu, og
bætti svo við nærri illkvittnis-
elga: Þér fáið sjálfsagt kaup fyr-
ir vinnu yðar hér.
Hér er alls ekki staður fyrir
slíkan tón og athugasemdir, kæri
Angermeyer minn, svaraði eng-
illinn. Ég er ekki yðar kæri! í
öðru lagi hef ég aldrei haft nein
viðskipti við yður, og í þriðja
lagi er ég konunglegur bayersk-
ur póstritari, ef þér vilduð gjöra
svo vel að minnast þess. Þú varst
það, en nú ertu bara sál, og verð-
ur að semja þig að okkar heim-
ilisháttum, sagði engillinn með
þunga í röddinni.
Mikael, var kallað óþolinmóð-
lega að innan. Ég kem strax,
svaraði engillinn, og ýtti hinum
þrætugjarna skrifara inn í Para-
dís með harðleikni, sem annars
tíðkaðist ekki á himnum.
Hver annar, hefði samstundis
fengið ofbirtu í augun, af þeim
undursamlega ljóma, og orðið
gagntekinn af þeim töfrahljóm-
um, er bárust úr fjarlægð, frá
syngjandi og leikandi herskör-
um engla. En Angermeyer hafði
ákveðið með sjálfum sér að verða
ekki uppnæmur fyrir því sem
hann sæi hér, og hann var enn
gramur eftir orðasennuna við
erkiengilinn.
Fyrir framan hann sat, mitt
VÍKINGUR
214