Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1958, Qupperneq 9

í hættu — og enginn veitir mér
minnstu athygli".
Hann vék sér að manni, sem
leit út fyrir að vera bezti náungi,
og sagði stoltur. „Ég er Kristofer
Kolumbus".
„Viljið þér stafa nafnið",
sagði sá innfæddi óþolinmóðlega.
Kolumbus gerði það. „Það er eins
og mig rámi í eitthvað", sagði
sá innfæddi, „seljið þér ekki vél-
ar?“
„Ég uppgötvaði Ameríku",
sagði Kolumbus og var líka orð-
inn óþolinmóður.
„Er það satt! Er langt síðan?“
„Nei, rétt áðan, fyrir svo sem
fimm mínútum“.
„Þetta kalla ég fréttir. Og hvað
ætlist þér fyrir, herra Kolum-
bus?“
„Mér finnst“, sagði hinn mikli
sæfari hæversklega, „mér finnst
ég eigi skilið að fá dálitla viður-
kenningu".
„En enginn tók á móti yður,
þegar þér komuð í land?“
„Nei, enginn. Það lítur út fyrir
að hinir innfæddu hafi ekki gert
sér ljóst, að ég var kominn til að
uppgötva þá“.
„Þér hefðuð átt að senda
skeyti. Það er ekkert vit í þessu.
Ef þér ætlið að uppgötva nýtt
land, eigið þér að senda skeyti
fyrst, skrifa hjá yður nokkra
brandara handa blaðamönnunum
og hafa meðferðis nokkur hundr-
uð ljósmyndir af yður sjálfum.
Með þessu móti komizt þér aldrei
áfram. Þér þurfið að verða þekkt-
ur maður“.
Hinn innfæddi fór með Kol-
umbus til gistihúss eins og kom
honum fyrir á þrítugustu og
fjórðu hæð. Svo fór hann burt.
Eftir hálfa klukkustund kom
hann aftur og í fylgd með hon-
um voru tveir aðrir innfæddir
menn. Annar þeirra var sítyggj-
andi, en hinn setti upp þrífót
með myndavél, og sagði:
„Brosið! Hlæið! Skiljið þér
ekki. Jæja, gerið svona: „Ha, ha,
ha!“ og ljósmyndarinn lét skína
í tennurnar og hneggjaði eins og
hestur.
Kolumbus stóðst ekki mátið og
fór að skellihlæja. Það kom
VÍKINGUR
glampi og heyrðist smella í ein-
hverju, og ljósmyndarinn sagði:
„Kærar þakkir“.
Nú vék hinn aðkomumaðurinn
sér að Kolumbusi, tók blýant upp
úr vasa sínum án þess að hætta
að tyggja: „Hvað er ættarnafn
yðar?“
„Kolumbus".
„Stafið það“.
„K-0-L-U-M-B-U-S“.
„Ágætt. Það er ákaflega þýð-
ingarmikið, að nafnið brenglist
ekki. Hvað er langt síðan þér
uppgötvuðuð Ameríku, herra
Kolumbus ? í dag! Ágætt. Hvern-
ig lízt yður á Ameríku?“
„Ég hef ekki haft tækifæri til
að sjá nóg af þessu frjósama
landi, til þess að mynda mér
skoðun um það“. Blaðamaðurinn
varð hugsi.
„Gott og vel — en segið mér
þá, herra Kolemann, hvaða fjórir
hlutir eru það sem yður lízt bezt
á í New York?“
„Sjáið þér til, það er erfitt .. “
Hinn innfæddi varð aftur
hugsi. Hann var vanur að ræða
við hnefaleikamenn og kvik-
myndastjörnur, og var í stökustu
vandræðum með slíkan þöngul-
haus sem Kolumbus. Að lokum,
eftir að hafa lagt höfuðið í bleyti
vel og lengi, spurði hann: „Ef til
vill gæti ég komizt áfram, þó að
ég væri ekki þekktur maður?“
„Þér eruð ekki með öllu viti“,
sagði innfæddi maðurinn og brá
litum. „Það, að þér hafið upp-
götvað Ameríku — — hefir enga
þýðingu. Hitt er þýðingarmikið,
að Ameríka uppgötvaði yður“.
Blaðamaðurinn einbeitti nú huga
sínum af öllum lífs og sálar kröft-
um til þess að orða nýja spum-
ingu, sem hljóðaði svo:
„Hvernig lízt yður á amerísku
stúlkurnar?" Án þess að bíða eft-
ir svari, tók hann að skrifa í
ákafa. Öðru hverju tók hann log-
andi sígarettu út úr sér og stakk
henni bak við eyrað, en setti síð-
an blýantinn upp í sig og horfði
upp í loftið eins og í leiðslu. Síð-
an fór hann að skrifa á ný. Loks
sagði hann „ókei“, klappaði Kol-
umbusi á bakið, kvaddi með
handabandii og fór. „Nú er allt
í lagi“, sagði vinurinn; „við skul-
um fara í göngutúr um borgina.
Úr því að þér hafið uppgötvað
landið verðið þér að líta á það“.
Þeir gengu niður Breiðgötu og
keyptu sig inn á skopleikasýningu
fyrir 30 cent. En Kolumbusi þótti
brátt nóg um, og lagði á flótta.
Hann hljóp við fót eftir stræt-
um og þuldi bænir hárri röddu.
Er hann komst heim, lét hann
fallast niður í rúm og steinsofn-
aði við skröltið í járnbrautarlest-
unum.
Morguninn eftir kom hinn inn-
fæddi vinur Kolumbusar, þjót-
andi inn í herbergið og veifaði
dagblaði. Á áttugustu síðu sá
landkönnuðurinn, sér til mikillar
skelfingar mynd af sjálfum sér
skellihlæjandi. Undir myndinni
stóð, að hann væri stórhrifinn
af amerísku stúlkunum, og teldi
þær glæsilegustu konur í heimi,
að hann væri góðvinur Abyss-
iníukeisara, og að hann hefði 1
hyggju að lesa landafræði við
Harvardháskólann. Hinn virðu-
legi Genúaborgari ætlaði að fara
að opna munninn til að mótmæla,
en þá börðu nýir gestir að dyr-
um. „Herra Kolumbus", sögðu
þeir umsvifalaust, „okkur langar
til að þér leikið aðalhlutverkið í
hinni sögulegu kvikmynd, Ame-
rigos Vespucci. Skiljið þér! Sjálf-
ur Kristofer Kolumbus í hlut-
verki Amerigos Vespuccis, það
væri saga til næsta bæjar. Það
yrði óhemju aðsókn að slíkri
mynd. Aðalatriðið er það, að allt
tal myndarinnar verður á Breið-
götumállýzku. Skiljið þér? Ekki
það. Jæja, við skulum útskýra
þetta betur. Handritið er tilbúið.
Það er samið fyrir kvikmyndina
Greifinn af Monte Christo, en
það skiptir ekki máli; við höfum
skotið inn í það köflum, sem
snerta fund Ameríku“.
Kolumbus fór að riða á fótun-
um og hann bærði varirnar; hann
var augsýnilega að biðjast fyrir.
En annar hinna innfæddu frá
Hollywood lét dæluna ganga.
„Þér, herra Kolumbus, leikið Ves-
pucci, sem Spánardrottning er
bálskotin í. Hann er aftur á móti
bálskotinn í rússnesku prinsess-
217