Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1958, Blaðsíða 45

mannanna tveggja, sem lágu þar
hlð viið við hlið á gólfinu.
Drengurinn lagaði teið með hang-
andi hendi og mundi að hann átti
eftir að kalla á Gregson.
— Te, skipstjóri! Það er nýlagað.
— Ég hef ekki tíma til neins,
sagði Gregson. Hann er að hvessa.
Við þurfum að koma strákunum
inn.
Drengurinn leit við og tók nú í
fyrsta sinn eftir því að veðrið hafði
breytzt. Það var rigning og rok á
öllu sundinu, öldurnar byltu sér
hvítfyssandi, dökk óveðursský
sigldu um loftið. — Eftir svo sem
klukkutíma verður hér band-sjóð-
andi vitlaust veður! sagði Gregson.
— Við fórum of langt vestur. —
Drengurinn minntist hinna árang-
urslausu reiðikasta hins dauða
Jimmy’s, er hann var að heimta
nýja hjálparvél, en hann sagði ekk-
ert. Það var of seint núna.
— Þú ættir að fara niður, sagði
Gregson. Og hafa gætur á þeim
tveimur.
— Já, sagði drengurinn.
Harkan í rödd Gregsons gerði
drengnum hverft við, og hann sner-
ist óðara á hæli. Þó mætti augum
hans yfirbreidda þústin á þilfarinu,
sem var líkami vélamannsins, sund-
urtættur, storknuðu blóðflekkirnir í
ábreiðunni teknir að dökkna í rign-
ingunni, blóði litað vatn seitlaði um
þilfarið. Þessi yfirgefna þúst dauð-
ans, sem þó virtist ekki alveg dauð,
fyllti hann nýjum, ægilegum hryll-
ingi. Hann þaut niður stigann í
köldum svita, staðnæmdist við ká-
etuborðið, þreif tebolla og svalg eins
og óður maður.
Teið virtist hressa hann og hjálpa
honum til að gleyma sýninni á þil-
farinu.
Enski flugmaðurinn hafði teygt
út aðra hendina og gripið um borð-
fótinn og þannig tekizt að draga sig
eitt eða tvö fet í áttina að Þjóð-
verjanum, svo að hann gat nú snert
öxl hans. — Messner, ég er að tala
við þig, Messner. Hann leit á dreng-
inn og sagði: — Hann hefur verið
að hósta og stynja svo hroðalega,
og nú svarar hann ekki. Hann togaði
í jakkann á þýzka flugmanninum.
— Messner, sagði hann.
Drengurinn kraup niður við hlið
VÍKINGUR
Þjóðverjans, sem hafði snúið höfð-
inu frá enska flugmanninum. Blóð-
ið, sem hann hafði hóstað upp, flaut
um vanga hans og jakka og káetu-
gólfið. Það var óstorkið, og það lak
lítið eitt út úr munninum, er dreng-
urinn hreyfði höfuð hans. Við hreyf-
inguna sneru augu hans beint í átt-
ina til drengsins. Það var auðséð,
að hann sá ekkert með þessum
stjörfu augum. — Það kemur blóð
út um munninn á honum, hvíslaði
drengurinn. —• Yfir hann allan.
Meðan drengurinn var að finna
sjúkrakassann í hirzlum Gregsons,
lá enski flugmaðurinn grafkyrr með
lokum augu, eins og hann væri mjög
þreyttur. Þjóðverjinn haifði byrjað
að stynja lágt. Höfuð hans valt með
hægum, háttbundnum hreyfingum
eins og höfuð á leikhúsbrúðu sitt til
hvorrar hliðar.
Drengurinn opnaði sjúkrakassann
og lagði hann við hlið enska flug-
mannsins, en hann lét sem hann sæi
það ekki eins og honum hefði dottið
eitthvað annað í hug.
— Aðgættu undir ábreiðuna hans,
sagði hann. — Reyndu að hagræða
honum og losa um fötin hans.
Er hann dró ábreiðuna af Þjóð-
verjanum, sá hann að dökkur flekk-
ur hafði breiðst yfir fæturna ofan-
verða og upp í lærkrikann. Drengn-
mn féllust hendur. Þetta var eitt-
hvað, sem gaf ekki tilefni til hug-
leiðinga. Hin hræðilega merking
þess heltók hann. Hann farin, hvern-
ig tennurnar í munni sér nístust
saman, um leið og hann kastaði
ábreiðunni yfir líkama hans aftur.
— Hvað er það? sagði flugmað-
urinn.
— Blóð, sagði drengurinn. — Blóð
um hann allan. Fæturna og magann.
— Hafðu breitt yfir hann, sagði
flugmaðurinn.
Hann talaði eins og öllu væri
lokið, og það var þreyta í málrómn-
um. Hendur hans héldu enn um
sjónaukann. Það vottaði fyrir óstöð-
ugu brosi á andliti hans, sem sýndi
óvæntan þrótt.
— Viltu soðið te? spurði dreng-
urinn, en flugmaðurinn sagði: —
Nei, ekki meira, þakka þér fyrir.
Sittu og talaðu við mig.
Drengurinn vissi ekki hvað hann
átti að segja. Honum fannst flug-
maðurinn frekar eiga að tala. Hann
hafði miklu meira að segja frá.
Hann, orustuflugmaðurinn, var í
augum drengsins hálfgerð ævin-
týrapersóna. Um leið og hann steig
á skipsfjöl, tóku hrollvekjandi og
ævintýralegir atburðir að gerast.
Drengurinn þráði að heyra hann
segja frá flugi, flugvélum, loftor-
ustum.
En flugmaðurinn sagði aðeins:
— Það er orðið fjandi dimmt hér
inni. Finnst þér það ekki?
— Nei, sagði drengurinn. — Það
er ekki orðið dimmt. En ég get
kveikt á lampa.
•— Lampa? Flugmaðurinn sagði
orðið hægt eins og hann tímdi ekki
að sleppa orðinu og vildi hafa það
sér til huggunar. Drengurinn stóð
upp og reyndi að kveikja á eldspýtu,
en gusturinn frá káetudyrunum
slökkti sífellt á hjá honum. Hann
lokaði dyrunum og tendraði ljós á
lampanum, sem var þeim megin, er
Englendingurinn lá. Hann skrúfaði
fölan flöktandi logann upp. Þegar
hann hreyfði sig frá lampanum, féll
skuggi hans, dökkur og trölslegur,
á líkama flugmannsins.
Skugginn kom inn hjá honum
hálfgerðum ugg og hann kraup nið-
ur. Ljós lampans féll á andlit enska
piltsins, fölt og magurt, og um leið
og drengurinn beygði sig niður sá
hann í því fyrstu mót dauðans. Augu
flugmannsins voru lokuð, en munn-
urinn lítils háttar opinn eins og
orðið lampi væri enn hálftalað á
vörum hans.
Þar sem flugmaðurinn lá í dauða-
móki opnaði hann skyndilega tvö
augu, sem virtust myrk og varla
skynja ljósið frá lampanum. Það
var í þeim dökkur og ókennilegur
gljái, og drengnum var órótt inn-
anbrjósts. Þá heyrði hann flug-
manninn segja: — Betra, þetta er
betra, og honum létti.
— Hvernig hefur Messner karl-
inn það?
— Það heyrist ekkert í honum,
sagði drengurinn.
— Fjandi hugaður náungi, sagði
flugmaðurinn.
— Kannski hefur það ekki verið
hann, sagði drengurinn. Hann var
ekki beinlínis áfjáður í að veita
óvininum slíka viðurkenningu.
253