Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1965, Blaðsíða 16

ekki trúað, að stolið yrði úr pen-
ingaskápnunl í annað sinn.
Svo leið fram að jólum.
Verzlun Gyðingsins gekk vel
— jafnvel betur en áður — og
um nýársleitið var hann búinn
að græða svo mikið, að hann gat
á ný lagt hundrað dali til hliðar,
og ætlaði hann nú endilega að
koma því fé í banka eins fljótt
og auðið yrði. Hinn fyrsta mánu-
dag í janúarmánuði ætlaði hann
að leggja af stað til Halifax.
Kvöldið fyrir — um klukkan tíu
— taldi hann peninga sína; það
voru þrjú hundruð og tíu dalir
og nokkur cents. Hann lét þá í
peningaveskið sitt, gekk svo frá
veskinu í skápnum, læsti honum
eins og hann var vanur, háttaði
síðan og sofnaði. En um morgun-
inn þegar hann fór á fætur og
opnaði skápinn, þá voru þar að-
eins tvö hundruð og tíu dalir og
nokkur cents — hundrað dalir
höfðu horfið um nóttina meðan
hann svaf, og það voru einmitt
þeir hundrað dalirnir, sem hann
hafði ætlað að leggja í bankann.
Það voru tuttugu fimm dala seðl-
ar; hann hafði vafið bláu bandi
utan um þann bunka, og látið
hann í miðhólfið í peningavesk-
inu.
Gyðingurinn varð nú bæði
hryggur og gramur og um leið
forviða, og gat ekkert í þessu
hvarfi peninganna skilið. Honum
fannst það helzt líta svo út, að
hann hefði verið beittur göldr-
um. Dyrnar á herberginu voru
enn harðlæstar og lykillinn var
í skránni að innan, glugginn
hafði ekki verið hreyfður á
minnsta hátt, svo að sjáanlegt
væri; og niðri í húsinu sáust eng-
in merki til þess, að nokkur hefði
farið þar inn, hvorki um dyrnar
né gluggana. Snemma um nóttina
hafði fallið töluverður snjór, og
hefðu því átt að sjást för heim
að húsinu, ef einhver hefði kom-
ið þangað seinni hluta nætur. En
hvergi sást þar móta fyrir nein-
um förum.'
Mönnum þótti þessi atburður
næsta kynlegur, og var margt
um þetta talað og margar getgát-
ur að því leiddar. Sumir gátu
þess til, að Gyðingurinn væri að
skrökva þessu upp, eða hefði mis-
talið peningana, eða í þriðja
lagi, að hann væri ekki með
réttu ráði. Aðrir héldu að kerl-
ingin, móðir hans, hefði leikið á
hann í hvortveggja skiptið, hefði
tekið þessa tvö hundruð dali, og
ætlað að geyma þá, þangað til
þau þyrftu nauðsynlega á þeim
að halda. Nokkrir þóttust vita til
þess, að gömlu lconunni væri illa
við, að sonur hennar setti pen-
inga í banka, af því hún hefði svo
oft heyrt um bankahrun.
Svo var leynilögregluþjónn
fenginn frá Halifax. — Sumir
sögðu, að það hefði verið lítt
reyndur maður. En hann gerði
allt, sem hann kunni í þessu efni,
og fór að öllu eftir nýjustu regl-
um listarinnar. Hann mældi hús-
ið hátt og lágt, skoðaði hverja
smugu og hverja fjöl, sem í hús-
inu var, og komst loks að þeirri
niðurstöðu, að þjófurinn hefði
komist upp á húsið á sunnudags-
kvöldið, þegar byrjaði að snjóa,
og hefði síðar um nóttina farið
ofan um múrstrompinn (semvar
mjög víður), og þannig komist
inn í svefnherbergi Gyðingsins,
og hefði svo komist frá húsinu
aftur áður en hætti að snjóa, og
þess vegna hefðu för hans ekki
sést um morguninn.
Þetta þótti ekki sennileg til-
gáta, en samt fannst mönnum
það ekki alveg ómögulegt, að
slunginn þjófur og lítill vexti
hefði getað komist inn í herberg-
ið með því móti að fara ofan um
reykháfinn. Mönnum hafði ekki
dottið reykháfurinn í hug. — En
svo kom gamla spurningin á ný:
Hví tók þjófurinn ekki alla pen-
ingana, sem í skápnum voru,
fyrst hann tók nokkuð á annað
borð ? Hví tók hann ekki peninga-
veskið með öllu, sem í því var?
Og því var hann að hafa fyrir
því að læsa skápnum áður en
hann fór? Það þurfti þó ofurlít-
inn tíma til þess; og innbrots-
þjófar standa víst ekki lengur við
en þeir þurfa, þar sem þeir stela.
— En svo leit það út, sem þessi
þjófur ætti ekki sinn líka í víðri
veröld. Hann hlaut að heyra til
alveg spánýjum þjófaskóla —
var kænni, hugrakkari, kurteis-
ari (jafnvel ofurlítið mannúð-
legri) en þjófar almennt gerast.
Hann vildi auðsjáanlega ekki
gera neinum bilt við, tók ekki al-
eigu manns, skemmdi ekkert, og
gekk frá öllum hirzlum eins og
þær voru áður — fór bara burtu
með tæpan þriðjung af öllum
peningunum. Undarlegur glæpa-
maður þetta! — Alveg einstakur
þjófur!
Þannig hugsuðu menn þar í
þorpinu. En allir voru jafnnær
eftir sem áður. Þjófurinn fannst
hvergi, og enginn sá ráð til að
fmna hann. Leynilögregluþjónn-
inn fór aftur heim til Halifax.
En Gyðingurinn hét að gefa
þeim manni hundrað dali, sem
hefði upp á þjófnum.
En nú kemur Hallur til sög-
unnar.
Hann fór líka að hugsa um
þetta og velta því fyrir sér á
ýmsa vegu. Honum fannst þetta
vera líkast flókinni gátu — lík-
ast reikningsdæmi — líkast leik
á taflborði — og hann gat ekki í
öðru skilið, en hægt væri að ráða
fram úr þessu með ofurlítilli um-
hugsun. Og allt í einu þóttist
hann sjá, hvernig í öllu lægi —
hvernig peningarnir hefðu horfið
og hver væri þjófurinn. Hann
gat svo um það við húsbónda
sinn, að hann héldi að hann gæti
fundið þjófinn, og jafnvel pen-
ingana líka.
Húsbóndi Halls fór nú á fund
Gyðingsins og sagði honum, að
hann þekkti mann, sem gæti bent
á þjófinn, er stolið hefði pening-
unum hans. Gyðingurinn varð
glaður og bað Mr. Miller (því
svo hét húsbóndi Halls) að ganga
með sér yfir götuna til friðdóm-
arans, sem Seller hét, og tala um
þetta nánar í hans viðurvist.
Þeir gengu svo yfir á skrif-
stofu friðdómarans, og sagði
Gyðingurinn honum strax, að
VÍKINGUR
254