Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1967, Blaðsíða 11

Grásteini, en ég hélt alltaf að þaö
væri vondur karl í Svarta kletti.
Mig dreymdi hann nóttina áður
en fóstra dó, og því hélt ég hann
vondan karl. Ekkert af þessu
fólki hafði ég þó séð, en fullorðna
fólkið hafði séð heila hópa af því,
sérstaklega þegar það var að
flytja sig um áramót. Sést höfðu
heilir hópar á þeysireið vítt um
dalinn. Og menn höfðu lýst lit-
klæðum og ýmsum háttum þess,
heyrt hófadyn og bjöllu-hring-
ingar þeirra.
Ég var alveg viss um, að þetta
var rétt, þótt ég sæi aldrei neitt
sjálfur.
Eitt var þó, sem ég vissi að
ég myndi sakna, það var smala-
hundurinn, aumingja ,,Búmbó,“
hann hafði marga gleðistundina
veitt mér í hjásetunni. Ég þekkti
viturleik hans, og nú elti hann
mig út og inn og var alveg viss
um að hann vissi hvað til stóð.
Það var kominn skírdagsmorg-
unn, fimmtudagurinn fyrir páska
1912. Grána hafði verið Skafla-
járnuð og nú skyldi hún bera far-
angur okkar vestur að Kletti í
Kollafirði, en lengra var ekki
fært með hest vegna ófærðar. Við
lögðum upp frá fremri Gufudal
kl. 6 að morgni. Munum við hafa
verið alls 6 félagar. Ekki man ég
hverjir það voru auk mín og
Þórðar Hannibalssonar, húsbónda
míns.
Veður var norðan stormur og
12—16 stiga frost með skafrenn-
ingi.
Við héldum sem leið liggur yfir
Gufudalsháls, hann þótti jafnan
víðsjárverður, ekki sízt um há-
vetur í harðfenni, en hér voru
bæði menn og skepna á járnum,
og ekkert sögulegt gerðist.
Við héldum vestur að Kletti, en
húsbóndi minn bauð mér að ég
mætti gista í Fjarðarhorni, en
þar voru foreldrar mínir. Þáði ég
það og var mér fagnað þar.
Á föstudaginn langa var norð-
an stórhríð með 18 stiga frosti,
var því haldið kyrru fyrir.
Á laugardagsmorgun var norð-
an strekkingur með hörku frosti
og skafrenningi, en bjartur í há-
VlKINGUR
lofti. Kl. 6 að morgni voru ferða-
félagarnir -komnir að Fjarðar
horni. Skyldi nú haldið á Kolla-
fjarðarheiði. Haldið var fram
Fjarðarhornsdal, var beint í veðr-
ið að sækja, er komið var fram í
svokallaðan Fjalladal (en þá er
maður kominn langt til upp á
háheiði) var stoppað. Hafði þá
dimmt í lofti. Hér var stoppað og
snéru menn sér undan veðrinu og
fengu sér kökubita, sem var
smurð með smjöri og kæfu, en
kökuna höfðum við haft í ystu
vösum, að vísu var hún freðin,
en þetta hressti menn.
Við höfðum haft fylgdarmann
til að létta byrðina á færum okk-
ar, hér skyldi hann snúa aftur.
Og spurði nú Þórður, húsbóndi
minn, hvort ég vildi ekki snúa við
og bíða betra veðurs.
Ég held það hafi verið í fyrsta
sinni, sem mér fannst mér mis-
boðið með orðum, og svaraði því
einu að heldur skyldi ég drepast
en snúa aftur. Ég var vanur að
vera úti í stórhríðum og hér voru
úrvals dugnaðarmenn á ferð, og
ég kveið engu. Ferðin var nú sótt
af kappi, og vorum við komnir
norður í Kambsfót, er halla tók
degi, var þá tekið upp nesti og
fengum við okkur vel að borða.
Var síðan haldið út Laugabóls-
dal. Eftir tilvísan föður míns
gisti ég á Laugabóli. Þar bjó þá
hinn kunni bændahöfðingi ogsjó-
garpur Þórður Jónsson og kona
hans Halla Eyjólfsdóttir, skáld-
kona. Þar var mér vel tekið, og
mikið við mig haft, sérstaklega
af Höllu, naut ég þar föður míns.
Hann hafði saumað öll skinn-
klæði fyrir Þórð árum saman, og
þau höfðu haldið vel. Slíkir menn
voru mikils metnir, ekki sízt hjá
konum formanna.
Halla, sem var höfðingskona,
bæði í sjón og reynd, lét mig bæði
þá og síðar njóta þess.
Á páskadag var ennþá norðan
stormur og því ekki fært fyrir
póstbátinn. Var nú haldið í róleg-
heitum út að Arngerðareyri. —
Þótti mér æði margt um mann-
inn. Er þangað kom, var ekki við-
lit að hýsa allt þetta fólk í heima-
húsum. Fengum við því gistingu
í stórri hlöðu um nóttina. Minn-
ist ég þeirrar nætur ávallt sem
fyrsta ævintýris í mínu lífi. Hér
var eitthvað nýtt að heyra og sjá,
sem var mér algjörlega framandi.
Þarna voru sagðar sögur af
kvennafari, fylliríi og siglingum.
Nú fannst mér vera kominn ævin-
týralegur ljómi á ferðalagið, þá
var sungið og kveðið. Ferðin var
orðin lengri hj á mönnum, en gert
hafði verið ráð fyrir, það var því
mjög farið að sneiðast um vistir
hjá mörgum. Margir af þessum
mönnum voru lausamenn og
höfðu enga útgerð, enda sumir
langt að komnir.
Einhversstaðar höfðu menn náð
í brennivín og tók ölvun að ger-
ast allmikil um kvöldið í hlöð-
unni.
Gerðust sumir all svaðalegir,
bæði í orði og athöfnum, var orð-
bragð sumra þess eðlis að mér
fór ekki að lítast á blikuna.
Meðal annars höfðu þeir orð á
því, að óþarfi væri að svelta, vel
mætti slátra „Litlafeit" (vissi ég
við hvern var átt), og þótt ég ótt-
aðist nú ekki beint, að þeir legðu
mig sér til munns, þá neita ég
ekki að mér leyst ekki á blikuna,
þegar menn fóru að vaða um með
hníf á milli tannanna, og þessa
nótt heyrði ég í fyrsta sinn sagt
frá rauðhærða stráknum, sem
Jöklararnir hefðu átt að hafa
selt Fransmönnum í beitu.
Þótt minn hugarheimur væri
ekki frjór eða stór, vildi ég þó
ekki trúa öllu, sem ég heyrði
þessa nótt.
Allt fór nú þetta vel. Menn
sofnuðu er leið á nóttina og eng-
inn var neitt hræðilegur að
morgni, en hitt fullvissuðu þeir
mig um, að fyrir svona feitan
strák mætti fá heila tunnu af
Coníaki. Daginn eftir kom Páll
Pálsson frá Hnífsdal, kom þessa
ferð (mig minnir að báturinn
héti sama nafni). Þetta var lítill
bátur og tók ekki nærri alla
mennina, en ég og húsbóndi minn
komumst með. Storm-kaldi var á
og mikill veltingur út djúpið. Ég
var að drepast úr sjóveiki. Við
81