Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1967, Blaðsíða 31

Helgi Bergvinsson —
Frh. af bls. 92
með „Mugg,“ „Skaft-
felling“ og „Kára.“ 1956 keypti
hann „Stíganda,“ nýjan bát frá
Þýzkalandi ásamt fleirum. 1960
átti hann bátinn einn, keypti af
meðeigendum sínum. Helgi var
með „Stíganda“ í 10 ár, er hann
á s.l. vori seldi bátinn. Helgi var
aflakóngur 1960 og aftur 1963.
Helgi byrjaði sína formennsku
sem aflamaður og endaði sem
aflamaður. Honum virtist létt að
ná í og finna fisk, var oft snemma
í landi, en sótti þó fast sjó. Hann
var mannsæll og stjórnsamur for-
maður og alla sína tíð toppmaður
með afla. Bæði síld og þorsk.
Björn Þórðarson —
Frli. af bls. 92
fiskiskip, er byggt hafði verið á
Islandi, eigandi Helgi Benedikts-
son. Loks var Björn með „And-
vara,“ sem gerður var út frá Eyj-
um.
Björn var mikill sjósóknari og
með beztu aflamönnum. Þau ár
er hann var formaður í Grinda-
vík, fór hann þar inn, svo til
fárra var jafnað.
Páll Þorbjörnsson —
Frh. af bts. 93
ið fyrir skotárásinni, sem enn er
i fersku minni.
Nú gerðist Páll eftir þetta for-
stjóri fyrir Bæjarútgerð Eyja-
manna og mörgum öðrum trún-
aðarstörfum, m.a. bæjarfulltrúi
frá 1934—1950 óslitið og áfram
síðan í nefndum og stjórnum fé-
laga, ásamt sjó og verzlunardómi
Vestmannaeyja, fram á þennan
dag. Alls staðar þykir sæti Páls
vel skipað.
Páll er ennþá í tengslum við
sjóinn, þar sem hann réttir af
kompása í fiskiskipum, siglir bát-
um milli landa og rekur umfangs-
mikla heildsölu og smásölu á veið-
arfærum og öðru tilheyrandi út-
gerð og skipum.
Vítatiett
------þamforii
Alltaf hef ég haldiS aö fyrir-
tæki, sem gæta vilja sóma síns,
létu luuna.greiöslur og uppgjör
gangci fyrir öðru eða a.m.k. ekki
dragast úr hófi fram. En svo
virðist ekki vera, þar sem ég
þekki til, t.d. hjá útgerðarfélög-
um. Það vill sem sagf margendur-
taka sig að sjómenn fái ekki sín
mánaðarlaun fyrr en 15.—20.
hvers mánaðar. Um áramótaupp-
gjör er sömu sögu að segja. Iðu-
lega tekur það 1—3 mánuði að fá
það uppgert og þá oft í smá
skömmtum og stundum ávísun-
um, sem ekki má leysa út fyrr en
eftir marga daga. Nú er ýmsu
borið við af hálfu útgerðar. Ei-
lífur grátur um peningavandræði
og útistandandi fé í ógreiddum
flutningsgjöldum o.fl. Sannleik-
urinn er víst sá að innflytjendur
fara það sem þeir komast með
skipafélögin og spila hreinlega
með þau eins og þeim sýnist.
En þetta heitir víst frjáls sam-
keppni. En hvað um það. Þetta
eru hlutir er koma þeim einum
við, sem kallað hafa þá yfir sig.
Það hefur hver sinn djöful að
draga. Annað atriði langar mig
að minnast á, sem sennilega er
mjög algengt meðal fyrirtækja
að vanrækja. Það er sú skylda
vinnuveitandans að haldxi eftir af
lcaupi starfsmanna sinna tilskil-
inni upphæð að kröfu gjaldheimt-
unnar og standa henni skil á
þeim greiðslum. — Nú er þess
dyggilega gætt að draga frá
kaupi upphæð opinberra gjalda.
En ekki er þess jafnvel gætt að
standa skil á þessum peningum
til réttra aðila. Peningunum er
sem sagt haldið í rekstrinum og
getur það í sumum tilfellum ver-
ið álitleg upphæð. Þetta mun vera
auðgunarbrof og varðar að sjálf-
sögðu við lög. En þá er eftir að
minnast á alvarlegustu ósvífni í
hegðun sumra útgerðarfyrir-
tækja. Það eru greiðslur til líf-
eyrissjóða. Þar er enn ein fjár-
fúlgan, sem haldið er í rekstrin-
um svo lengi sem mögulegt er.
Það er ekki einungis eigið fram-
lug útgerðar (6% «/ launum),
heldur einnig sú upphæð, sem tek-
in er af starfsmönnum mánaðar-
lega (U%). Það þarf varla að
•fieyða orðum að því hvað þetta
kemur sér illa fyrir menn, bakar
þeim aukakostnað og ýmsa fyr-
irhöfn. Það eru dæmi til þess, og
skeði raunar nú nýlega, að veitt
lán úr lífeyrissjóði fékkst ekki
greitt út fyrr en eftir tæpt ár
sökum skuldar útgerðar við sjóð-
inn. Það er dýrt fyrir menn að
þurfa svo að rúlla slíku á víxlum,
ef þeir eru þá svo heppnir að fá
slíka pappira einhversstaðar
keypta. Þeir sem verða fyrir
svona trakteringum, ættu undir
eins að kæra það til viðkomandi
stéttarfélags. Þetta er skýlaust
samningsbrot og ber stéttarfélög-
um að taka slíkt athæfi alvarlega
til bæna.
Reykjavík í febrúar 1967.
Skúli Guðbrandsson, vélstj.
VlKINGUR
101