Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1974, Qupperneq 12

ur með síðunni í tveggja metra
fjarlægð, það bjargaði okkur að
fór með töluverðri ferð, enda
veðrið ágætt.
Skipin sem við vorum að rek-
ast á í þokunni, voru flest á reki
eða slói, en meira virtist af skip-
um eftir því sem norðar kom.
Okkur frændum kom því saman
um að annar stæði á útkik
frammá, enda var nú þokan aft-
ur að færast í aukana, og sá sem
frammá var varð einnig að fylgj-
ast með ef skipstjórinn vaknaði,
hvort hann hreyfði þá nokkuð
við tuðrunni eða linaði á fyrir-
bandi hennar.
Vélin gekk vel, enda ekkert
spöruð við hana gæsla eða annað,
en nú var á mörkunum að lensi-
dælan hefði við eftir að seglin
komu upp.
Eitt af því, sem ekki var með,
var vegmælir eða logg, vindur
hafði heldur glæðst með kvöldinu
og lá vel á, svo Tálkni gamli
mílna fjarlægð, en við mundum
ekkert flaut heyra.
Við frændurnir vorum mikið
frammí lúkar meðan skipstjórinn
stýrði, og þar var alltaf heitt á
könnunni. Við höfðum marg þukl-
að skinntuðru skipstjórans sem lá
í koju hans með vel hertu fyrir-
bandi, en við vorum engu nær
um innihaldið.
Er við vorum komnir nokkuð
norður á flóann, kvaðst skip-
stjórinn ætla að leggja sig, sagði
okkur stefnuna, bað okkur að
stýra vel og hafa gát á öllu.
Ég skrapp frammá nokkru eft-
ir að skipstjórinn var kominn
niður til að aðgæta hvað hann
hefði gert við tuðruna, og sá þá
mér til furðu að hann hafði lagt
hana kyrfilega fyrir ofan sig í
kojunni.
Við ákváðum því að vekja skip
stjórann fyrr en hann hafði gert
ráð fyrir, þar sem við vissum
að báturinn fór með meiri ferð en
hann hafði reiknað með. Ég fór
niður, skaraði rösklega í kabís-
una, og við það vaknaði skip-
herrann eftir væran svefn, að
hann sagði.
156
Ég sagði honum allt um okk-i
ar ferð, veður og annað ,en þagði
þó yfir stefnubreytingum okkar
til hinna forvitnilegu skipa, og
leiðréttingum á þeim aftur.
Skpstjórinn fór frammúr, og
ég beið í ofvæni eftir hvort nokk-
uð upplýstist um innihald tuðr-
unnar, þá helst þegar hann fór
um hana mjúkum höndum og
hagræddi henni í kojunni svo
sem best varð, eins og hann væri
þarna með reifabarn, en það varð
ekki og við fórum upp, eftir að
hafa fengið okkur kaffi.
Skipstjórinn hafði skamma
stund verið uppi, er við sáum
móta fyrir landi niður við sjó-
inn, sem hann taldi sig þekkja
strax fyrir Skagann, Þetta sást
örstutta stund, en hann taldi sér
það nægja, og breytti stefnunni
í samræmi við það, og tók sjálf-'
ur við stýrinu.
Allir voru í besta skapi yfir
þessari velgengni, að hitta svona
landið í blindþoku, svo var veðrið
ágætt, sjólaus nema smá öldusig,
og smábára frá vindgolunni, á
betra varð ekki kosið.
Frændi er alltaf svo riddara-
legur, og nú var ekki við annað
komið frá hans hendi en ég færi
til kojs næst, sem ég var þá
ekkert að mótmæla, og þáði með
þökkum. Ég labbaði fram þilfar-
ið til kuls, og frammá bóginn,
þar sem ég ætlaði að kasta af
mér vatni, áður en til koju væri
egngið, svo sem sjómanna háttur
var meðan það tíðkaðist að þeir
gerðu þarfir sínar ofanþilja að
Kára og Ægi ásjáandi, sem tóku
þegar við gjöfinni vafningalaust.
En þar sem ég var byrjaður á
athöfn minni, og leit niður eftir
þvagbununni svo sem háttur er
manna, þá sá ég þá sjón sem ég
held að hafi snarstöðvað alla
skynjun augnablik, grófur botn-
þarinn sveigðist undan kinnung
bátsins.
Hér voru orð og hugsun alltof
seinvirk, heldur skiptist sjálf-
krafa yfir á hið ósjálfráða skyn
og viðbragðsflýti í svona tilfell-
um.
Áður en ég vissi af var ég
Greinarhöfundur,
Þórður Jónsson, Látrum.
kominn afturá, og fyrir mér varð
kúplingin sem tók skrúfuna þeg-
ar úr sambandi, þar með vissu
þeir hvað var að ske, og svo gekk
allt í einu vetfangi orðalaust.
Sikpstjórinn lét seglin detta, við
skiptum skrúfunni aftur á og
kúpluðum að, og rokknum var
gefið í botn. Það stóð heima, að
ferð bátsins var stöðvuð eða svo
til og báturinn tók aðeins niðri
að framan rétt við malarkamb
sem skreið nú frammúr þokunni.
Báturinn tók þegar ferð afturá
frá kambinum, ég var með hönd
ákúplingunni og við reyndum
að fara sömu leið út og við kom-
um, en vitanlega skeikaði eitt-
hvað með það, því óðar en varði
tók báturinn niðri að aftan, þó
ekki harkalega, við reyndum á-
fram með breyttri stefnu nú mjög
rólega, en við rákumst á sker,
malarkamburinn var horfinn, og
ekki sá fram fyrir stefni bátsins.
Tilraunum var hætt. Málið var
athugað í rólegheitum.
Skipstjórinn sagði að við vær-
um með allt heilt og óskemmt,
svo engin ástæða væri til að tefla
neinu í tvísýnu, við værum hér
milli lands og skerja og við skyld
um færa bátinn þangað sem mest
væri dýpi í sundi þessu að við
teldum, og leggjast fyrir stjóra,
þar til þokunni létti, en það gæti
dregist til morguns.
Svo var gert sem skipstjórinn
mælti fyrir, stjórinn féll fyrir
VÍKINGUR