Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1974, Side 28

INGÓLFS APÓTEK
Selur
lyfjaskrín, tyrir farþegaskip,
vinnustaði, ferðabíla og
heimili.
INGÓLFS APÓTEK
Aðalstræti 4 (Fischersundi).
Slmar: 11330 og 24418.
ÚTGERÐARMENN!
Vér erum umboðsmenn fyrir
þýzku Dieselverksmiðjuna
KLÖCKNER'- HUMBOLT-
DEUTZ,
stærstu Dieselverksmiðju í
heimi, hin elzta og reyndasta
sinni grein.
Margra ára reynsla hér á
landi.
HAMAR HF.
Simar: 22123 - 22125
skemmti fjöllunum og fóru að syngja suðræna madrigala suður á
Spáni, eða Mallorka. Þingvellir urðu staður, þar sem menn drukku
eftirmiðdagskaffi á sunnudögum, þegar bókstaflega ekkert annað
var hægt að gera í þessu kalda og sólarlausa landi. Þingvellir voru
staður, þar sem selt var bensín, þegar bensínstöðvar voru lokaðar
í Reykjavík og dans þjóðarinnar á malbikinu varð smám saman
þunglamalegri og stirðari í liðum og loks var svo komið, að þjóð-
hátíðin olli okkur aðeins sársauka og hryggð. Hin óhamingjusama
þjóð greip til flöskunnar og fór öskrandi um stræti og torg og
gubbaði yfir malbikað landið og minningin var sópuð upp hinn næsta
dag og sett í tunnur.
Það er kominn 28. júní. Ef til vill er það táknrænt, að útvarpið,
blöðin eða fjölmiðlarnir spyrja ekki hina ungu þjóð um gang þjóð-
hátíðarinnar, heldur er talað við lögregluna um það hvemig til
tókst 17. júní. Þvílíkur uggur hvílir yfir þessum degi á vorum dögum
og við vörpum öndinni feginslega, þegar lögreglan í Reykjavík, lög-
reglan á Akureyri og lögreglan í Hafnarfirði og Keflavík segir
okkur að ölvun hafi verið með minnsta móti á 17. júní og allt hafi
skeð án óhappa.
Þannig er nú því miður komið, að hátíð lýðveldisins heyrir undir
lögregluna fyrst og fremst.
17. júní 1974 rann upp með váskaða og þungbúnum skýjum, en
svo leit sólin landið, sem brosti og breiddi úr sér, eins og græn
lilja sem flýgur á fagurbláum haffleti, og Seltjarnarnesið barði
gáskafullt hafið með halanum. Við fórum að týgja okkur af stað,
til að vera viðstödd hátíðina á Austurvelli, en sá þáttur hátíða-
haldanna ber enn keim af regnóperunni miklu. Við vorum ennþá
börn og því veik fyrir hornaflokkum, fánahyllingum og skrúðgeng-
um æðstu prestanna í þjóðlífinu. Auðvitað gerðum við okkur það
ljóst, að það var komið eitthvert máttleysi í þjóðhátíðina og hún
var einhvernveginn út í hött, eins og bolludagurinn og allt það og
maður barst aðeins með straumnum, en lét ekki rigna á sig í spari-
fötunum ef hjá því varð komist og naut þess ekki lengur að láta
vindinn og regnið þvo af sér danska fáránlega glottið. Ég hugsaði
með skelfingu til þess að dansa þetta kvöld á malbikinu, en að sögn
útlendinga er malbiksdansinn, ásamt fornsögunum og neftóbakinu,
algerlega séríslenskt fyrirbæri.
Nei í dag vildi ég regn og flagsandi storm, svo hvellir bærust
um sofandi byggðna frá lemjand fánum og ég vildi hlaupa um vota
jörðna, gegndrepa Islendingur og lýðveldissinni og varðliði, sem
hefur alla vinda heims í fangið, og allt regn veraldar í andlitið,
en nú var sól. Samt lötruðum við af stað, eftir að hafa þvegið
barnavagnana og héldum í bæinn. Þarna var fjöldi manns saman-
kominn og smám saman skynjaði maður einhverja breytingu á
þessum degi fólksins. Miðborgin var þakin ungu fallegu fólki, sem
brosti. Ekki þekkti maður samt mjög marga og það var góðs viti.
Gömlu lýðveldissinnarnir hrutu líklega heima í bælunum og myndu
hlusta á morgunleikfimi þessa nýborna þjóðhátíðardags í útvarpinu.
Þeir litu ekki við sólskini — þeir vildu hafa regn. Ef til vill var
allt þetta fólk yngra en lýðveldið og slökkvarinn í sálu þess hafði
ekki verið hreyfður — ekki enn. Þetta var hin unga þjóð, sem skynj-
að veröldina á annan hátt en við, og þú gafst þeim ósjálfrátt
gætur þessum ungu guðum. Svo kom skrúðgangan með borgar-
stjórann í broddi fylkingar og þeir börðu bumbur og básúnur
gullu og hjarta þitt fór að slá örara, og svo brostir þú líka og fyllt-
ist einhverri bamslegri eftirvæntingu. Svo komu ræður og þú
heyrðir hvert orð, en aðeins það er til vitnis um, að eitthvað
hafði gerst.
172
VÍKINOUR