Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1980, Blaðsíða 11

41 j
| '; ! ■ í

j p ; ísa 1
Tómas Helgason og Gylfi Ásmundsson
frá þessum mönnum, einhver
niðurstaða og mikill áhugi ríkti
meðal þessara manna sem þátt
tóku í þessu lengi vel á eftir. Ég
hafði ekki eins persónuleg og náin
samskipti við mennina þegar
þessar athuganir fóru fram, enda
baðst ég undan því að kynnast
málunum svo náið sem þessir
heiðursmenn gerðu. Mitt hlutverk
var að tengja þá hinum starfandi
sjómanni og þeirra fjölskyldulíf
og um persónuleg mál og einstöku
málaflokka vildi ég ekki blanda
mér inn í, varðaði hreint ekki um
það. Niðurstöðurnar voru það
sem ég hafði mestan áhuga á.
Jón: Ég vil taka undir þetta líka.
Mín reynsla kemur heim við það
sem hér hefur verið sagt og það
má reyndar segja sömu sögu um
hvernig var að ræða við eiginkon-
„Kvíða sjómanna fyrir, að
verða að leita sér annarrar at-
vinnu, þegar þeir ráða ekki
lengur við sjómennskuna,
verður oft vart.“
Haraldur Ólafsson
ur mannanna. Þær flestar voru
áhugasamar og reiðubúnar til þess
að veita allar upplýsingar, en það
voru reyndar nokkrar sem ekki
óskuðu eftir að taka þátt í þessum
könnunum, en þær voru tiltölu-
lega fáar. Langflestar tóku þessu
ákaflega vel og þægilegt að vinna
með þeim.
Guðbrandur: Gylfi, eru ein-
hverjir persónuleikaþættir sem
eru einkennandi eða mjög skýrir
hjá sjómönnum? Er hægt að tala
um hinn dæmigerða sjómann?
Gylfi: Nei. Að vísu notaði ég
þarna persónuleikapróf sem er
mjög þekkt erlendis og það gerir
ekki meira en að gefa grófa hug-
mynd um vissa þætti í persónu-
VÍKINGUR
leika og þar kemur að vísu fram
munur á þessum hópum, sjó-
mönnum og landmönnum í
tveimur persónuleikaþáttum.
Annarsvegar virðast sjómennirnir
vera öllu spenntari, útkeyrðari
eins og ég hef nú verið að reyna að
þýða þessa lýsingu. (Érustrated).
Það bendir til þess að það sé meira
álag á þeim og þá á ég bæði við
líkamlegt og andlegt álag. Og í
öðru lagi að þá kom munur sá
fram, þótt margir mundu búast
við hinu gagnstæða, að þeir virð-
ast fágaðir í framkomu, en það má
kannski skýra það nánar að þessi
persónuleikaþáttur segir okkur
kannski að þeir séu tillitssamari
við náungann, og þegar maður
gengur út frá því sjónarmiði þá
kemur það ekki á óvart.
Guðbrandur: Eru sjómenn í
andlegu jafnvægi?
Gylfi: Það kemur ekki mark-
tækur rnunur fram þar. En þeir
eru ívið minna stöðugri, sem e.t.v.
tengist því að þeir eru undir meira
álagi. Þetta eru kunn atriði, en í
rauninni er ekki marktækur mun-
ur þarna. Það er ekki hægt að
segja að sjómenn 'séu neitt öðru-
vísi að þessu leyti þó að það sé
einhver smá tölulegur munur, það
skiptir ekki máli.
Guðbrandur: Ef við höldurn
áfram að tala um sjómanninn, það
hefur ekki komið fram að sjó-
menn drykkju meira en aðrir
þjóðfélagsþegnar? En drekka þeir
verr, og hvaða afleiðingar hefur
það?
Gísli: Þeir drekka minna,
maður veit ekki hvað brennivín er
fyrr en maður kemur í land, það er
bara þann tíma sem er, maður
drekkur jú verr, maður innbyrðir
meira magn á styttri tíma, maður
ætlar að gera svo ntikið, en maður
veit ekkert hvað brennivín er fyrr
en rnaður kemur í land.
Ingólfur: Mig langar aðeins til
að segja frá reynslu minni í þess-
um efnum. Ég var sjálfur 25 ár á
togara, og þekki nú bæði gott og
slæmt frá þeirri hliðinni og sýndist
mér menn allavega fyrirkallaðir á
þeim árum, en það kom fyrir eftir
stríðið að við lágum í höfn í
Þýskalandi, 10—15 daga í einu og
stundum kom það fyrir að um-
boðsmaðurinn fór að spyrja hvort
það væru tómir góðtemplarar á
þessu skipi. Það bar ekki mei-ra á
drykkjuskap hjá þessum mönnum
heldur en það. Ég held það satt að
segja að á þessum árum eftir
styrjöldina, fram til ’57—’58 hafi
drykkjuskapur hjá togarasjó-
11