Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1980, Blaðsíða 67

í sandfjörunni seint á óttu
seggir skyggndu veðurfar.
Brakaði í byrðing traustum
er báti var hrint úr naustum,
út frá hleinum haldið var.
Veðurnornir vildu stundum
velja íslandssonum grand.
Þá í haustsins hreggi
hripaði sjór úr skeggi.
Stundum var langt í land.
Þá í stóra stormi æstum
á stjóminni ég hafði vald.
Kinnungurinn kyssti
og kjölur sundur risti
margan brattan bárufald.
Nú hrörna báðir, Sveinn og Svanur
ég sé í anda Grettistak.
Lífsskeiðið er liðið
ljóst er næsta miðið.
Hvor um sig er fúaflak.
Þannig mælti þulurinn góði.
Þandi hann fyr í stormi boð.
Horfði út á hafið
húmi kvöldsins vafið
og tárin hrundu á gamla gnoð.
„Afi minn sem átti Svaninn
allra fyrstur, löngu síðan
bar úr bítum nóg,
bara ef gaf á sjó.
Engan knör þá fann svo fríðan.
Ég var bara átján ára
yngsti versins formaður.
Unga konu átti
og afla sækja mátti
viljugur og vonglaður.
Afi gaf mér síðar Svaninn
svo ég gæti bjargað mér.
Blessaði fley og bað
að björgin flyttist að.
Allt er gott sem eftir fer.
Syni mína svo og dætur
saddi ég af afla góðum,
sem báturinn bar í land,
þótt brimaði við sand.
Gaman var þá við glæðumar í hlóðum
Nú hrörna báðir, Sveinn og Svanur,
ég sé í anda Grettistak.
En margan málsverð færð’ ann
og margan svangan nærð’ ann,
þótt nú sé hann orðinn fúaflak.
Ég vildi ég væri ungur aftur
og við stjórn á þeirri gnoð.
Oft á bárum breiðum
brakaði í reiðum
og sjávarlöður vætti voð.
Júlíus Jónsson á Akureyri sendi okkur
þetta kvæði Birgis heitins Thoroddsens,
en Birgir var sem kunnugt er lengi skip-
stjóri hjá Eimskip, síðast á Lagarfossi.
Kvæðið er birt með samþykki ekkju Birg-
is, frú Hrefnu Thoroddsen.
VÍKINGUR
67