Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2003, Síða 43

I’eir voru tveir eftir i brúnni hásetinn
og yfirstýrimaðurinn. Það ríkti þögn
nema daufur órnur barst frá taktföstum
átökum vélarinnar og smellirnir í gíró-
áttavitanum heyrðurst greininlega eftir
því sem skipið „svansaði“ á stefnunni.
Skyndilega kom það. Yfirstýrmaðurinn
hallaði undir flatt með mesta móti um
leið og hann hálf öskraði á hásetann
„hvern djöfulan ertu búinn að gera hel-
vítis ódámurinn þinn“?. Hásetinn hrökk
í kút og eldsnöggt flugu í gegnum huga
hans atburðir dagsins þegar hann reyndi
að finna út hvað hann hefði gert af sér.
Hann hafði mætt á réttum tíma til skips
tekið var bannað að fara undir kaðalinn
til að kveðja. Strax og búið var að leysa
landfestar fór hásetinn í að skipta fánan-
urn eins og skylda landgangsvarðarins
var og síðan beint í mat eins og venja var
um leið og búið var að sleppa dráttar-
bátnum og skipið skreið út á tnilli hafn-
argarðana. Eftir það tók við sjóbúning
með hinum hásetunum fram að valuinni
sem nú var að hefjast. Hásetinn fann
hvergi hjá sér sök.
En áframhaldið lét ekki á sér standa
hjá yfirstýrimanninum. „Þú ert búinn að
barna stelpuna bölvaður auminginn
þinn“. „Var ég ekki búinn að margsegja
venjubundnu afsökunum, „þetta hefði
bara gerst, átti ekki að gerast, gættum
ekki að okkur og fleira í þeim dúr“.
Hann sá unt leið brosið í augum stýri-
mannsins sem merkti að það hlakkaði í
honum við að hafa komið hásetnaum í
opna skjöldu og sett hann úr jafnvægi.
Alvara í orðurn yfirstýrimannsins leyndi
sér þó ekki. því hann var hræddur um að
hásetinn myndi heykjast á náminu með
ómegðina 1 pokanum. í því kom félaginn
aftur upp í brú með Kristínu Doktors
fleytifulla af kaffi fyrir stýrimannin sem
tók við henni og dreypti á og talið féll
niður.
Hásetinn minntist ferðarinnar frá því í
desember árið áður, sem yfirstýrimaður-
inn hafði talaði um. Hann hafði verið bú-
inn að hvetja hásetann í mörg ár til að
fara í stýrimannaskólann og sagst myndi
styðja hann til þess með ráðum og dáð
sem hann sparaði ekki. Hásetinn hafði
boðið kærustu sinni með í þessa síðustu
ferð fyrir jól, sem var farin lil Akureyrar
með jólaávextina og annan jólavarning
eins og hefð var fyrir. Hann var þá einnig
á 4 - 8 vaktinni með yfirstýrimanninum
og á kvöldvaktinni kom kærastan upp til
að halda þeim félagsskap og fylgjast nreð
störfum í brúnni. Hásetinn kynnti hana
fyrir yfirstýrimanninum sem tók henni af
sinni alkunnu alúð og manngæsku og
tíminn á vaktinni leið fljótt við leiftrandi
fróðleik yfirstýrimannsins um drauga og
aðrar forynjur á Vestfjörðum, þar sem
skipið var á siglingu undan fjörðunum í
Frá komu Gullfoss til Reykjavíkur ífyrsta skipti í tnaí 1950.
um morguninn og unnið með hinum há-
setunum þau hefðbundnu störf sem alltaf
voru unnin til að undirbúa brottförina á
hádegi. Kl. 10.00 var honum skipað að
fara í nýjan og hreinan galla og taka sér
stöðu á bryggjunni við landganginn lil að
taka á móti farþegununt sem voru að
byrja að streyma um borð. Kærasta hans
hafði staðið á bryggjunni, komin sex
mánuði á leið af fvrsta barni þeirra. Rétt í
þann mund sem hann ætlaði að stökkva
um borð til að láta taka landganginn
hafði kærastan brugðið sé undir kaðal-
inn, sem hélt fjölda fólks frá, sem komið
var til að kveðja ættingja og vini áður en
lagt var úr höfn. Hann hafði snúið sér að
henni og tekið utanum hana og kysst
hana bless áður en hann hljóp upp land-
ganginn, sem samstundis var hífður frá.
„Gæti kall kvikindið ætla að skamma
hann fyrir það“? Hann vissi að strangt til
þér, þegar þú tókst hana með í desember
síðastliðnum, að þú mættir ekki barna
hana fyrr en þú værir búinn með skól-
ann“? Hvernig í ósköpunum heldur þú
að þú getir klárað skólann með konu og
krakka á framfæri og átt ekki ból fyrir
rassinn á þér“? Vá, það var þá þetta sem
hékk á spýtunni, hin óhagganlega um-
hyggja yfirstýrimannsins fyrir framtið og
frama hásetans sent hann hafði ávallt
borið fyrir brjósti. Auðvitað var þetta rétt
hjá stýrimanninum. Hásetinn var búinn
að ská sig í Stýrimannaskólann frá 1.
september og var þetta næst síðasta ferð-
in áður en hann byrjaði námið. Hásetinn
játaði stamandi fyrir yfirstýrimanninum
að þetta yrði þungur róður en góðir að í
fjölskyldu hans og hennar ntyndu veita
þann stuðning sem þyrfti til að ná settu
marki. í kjölfarið reyndi hann svo af
veikum mætti að verjast með þessum
Sjómannablaðið Víkingur - 43