Náttúrufræðingurinn - 1960, Blaðsíða 19

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
71
C. Edmondstonii og latneska nafnið er breytt, sting ég upp á, að
kalla hana eftirleiðis fjallafræhyrnu, því að hún vex ein-
göngu til fjalla.
Til þess að menn megi betur glöggva sig á afbrigðum tegunda
þessara, tek ég hér upp greiningarlykil þeirra og afbrigðanna, sem
fundizt liaia hér á landi eftir ritgerð Hulténs.
A. Blöðin hárlaus eða næstum hárlaus, oft randhærð.
B. Allhávaxin planta með nokkrum stilklöngum blómum,
algerlega hárlaus. Bikargrunnurinn ferstrendur. C. gla-
bratum.
Bl. Lágvaxin, þýfin. Bikarinn hálfhnattlaga, bikarblöðin með
breiðum himnufaldi, helmingi styttri en krónublöðin eða
lengri, liárlaus eða bursthærð. C. arcticum.
Al. Blöðin hærð báðum megin, oft einnig randhærð, stundum með
renglum.
D. Að minnsta kosti blaðoddarnir á stofnsprotunum með
„músareyrahárum", oft einnig með kirtilhárum eða lím-
ugum eða burstkenndum hárum. Háblöðin himnukennd
eða með greinilegum himnufaldi. Bikargrunnurinn fer-
strendur. C. alpinum.
Dl. Engin „músareyrahár". Hárin stutt, grófgerð með 3 —
fáum frumum, gildust við grunninn, gulgræn eða ljósbrún.
Plantan þrýstin, lágvaxin, stundum þýfin. Blómskipan
venjulega með einu blómi. Blómstilkar stuttir, stinnhærð-
ir og kirtilhærðir. Blómin hálfhnattlaga.
E. Blöðin kringluleit, rauðmenguð með stórum greini-
legum kirtlum á efra borði. C. Edmonstonii.
El. Blöðin aflöng eða egglaga, aldrei rauðmenguð, hærð.
C. arcticum afbrigði.
Músareyra (C. alpinum).
A. Skúfar af hvítum, hrokknum ullhárum á oddum blaðanna á
grunnsprotunum. Ssp. lanatum.
Al. Engir hárskúfar á blaðoddunum. Blöðin öll jafnhærð. Ssp. al-
pinum.