Náttúrufræðingurinn - 1960, Blaðsíða 43

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
95
víðast hvar er frálaust við þangbeltið í miðfjöru. Þalgreinar eru
sterkar, oft skinnkenndar og undnar. Frjóbeður hérumbil hnattlaga.
Við A., N., SV. og S.-ströndina.
K 1 ó þ a n g (Ascophyllum nodosum).
Þalið flatt, allt að 1 m á hæð, forkskipt eða fjaðurskipt. í þalgrein-
unum er engin miðtaug, en stór-
ar aflangar blöðrur eru í þeim
miðjum, ein og ein, og eru þær
breiðari en greinin, sem þær eru
í. Þalgreinarnar 5—10 mm á
breidd, brúnirnar víða með tönn-
um. Hliðargreinamar mjóstar
neðst. Frjóbeðið hnöttóttir eða
egglaga í endum hliðstæðra stutt-
sprota, sem standa í tannöxlun-
um og falla síðar af. Vex í þang-
beltinu innan um skúfaþangið.
Tegund þessi sker sig mjög úr
meðal annarra þangtegunda vegna
þess að hún er miklu ljósbrúnni,
og á henni vaxa oft stórir skúfar
af rauðþörungnum Polysiphonia
fastigiata, einkum sunnan og suð-
vestanlands.
Algengt meðfram allri strönd-
inni.
15. mynd. Ascophyllum nodosum.
Ca. hálf stærð. (Hauck).
Dvergaþang (Pelvetia canaliculata).
Vex í flæðarmáli, oft innan um Fucus spiralis. Hæð plöntunnar
er 2—8 cm, hún er forkskipt, hefur enga miðtaug í þalgreinum og
engar blöðrur. Liturinn nokkuð gulleitur. Renna neðan á þalgrein-