Náttúrufræðingurinn - 1933, Blaðsíða 12

138
NÁTTÚRUFR.
konar illþýði ásækir hann, bæði rándýr og ránfuglar. í alþýðu-
vísu einni í Svíþjóð segir svo:
’ Miinskor, hundar, vargar, riivar,
kattor, márdar, vesslor, örnar,
korpar, krákor, liökar, ]o
lámma haren ingen ro.
Skata, uv ej att förgáta,
alla, alla lionom fráta.1)
Það er með öðrum orðum engin sú ketæta til, að hún hafi
ekki hérann að æti. Og eina varnartækið, sem hann hefir gegn
öllum þessum óvinum sínum, er hræðslan, flóttinn. í litlendum
Snœhéri (B. Sæm.: Spendýrin).
málum eru ýmis orðatiltæki orðin til í sambandi við hérann, og
ÖJI á einn veg að merkingunni til. í Svíþjóð er talað um að „grípa
til héravopnsins“, þ. e. að leggja á flótta; í Þýzkalandi er sagt,
ao einhver „sofi eins og héri“, þ. e. þori ekki að sofa, eða sofi
með öðru auganu, o. s. frv. Maður sér heldur varla svo mynd af
héra, að hann sé ekki á flótta. En þess má líka geta héranum
til lofs, að þetta lífsnauðsynlega varnartæki hans er orðið að
íþrótt, meiri en jafnvel hjá nokkru öðru dýri. Hann lætur aldrei
koma að sér óvörum, jafnvel ekki sofandi. Verði hann var við
1) Menn, liuudar, úlfar, refir,
kettir, merðir, víslur, ernir,
hrafnar, krákur, fálkar, gaupa,
sjá hérann aldrei í friði,
að ógleymduin skjó og uglu,
allir, allir éta hann.