Náttúrufræðingurinn - 1945, Qupperneq 23

NÁTTÚRUl RÆÐINGURINN
133
Meðal liinna mörgu
manna, sem tóku upp
rannsóknir á röntgen-
geislum, var einnig
Frakkinn A. H. Beque-
rel, en hann leitaðist
við að finna efni, sem
af náttúrunnar hendi
væru þannig gerð, að
þau sendu frá sér rönt-
gengeisla. U ppgötvaði
hann árið 1896, að ýms-
ar úranauðugar berg-
tegundif sendu frá sér
geislun, sem á svipaðan
liátt og röntgengeislar
færu í gegnum margs
konar efni. I framhaldi
af þeirri athugun tókst
s\'o hjónunum Curie
árið 1898 að einangra
nýtt frumefni úr úran-
grýtinu. Nefndu þau
það radium, og reynd-
ist það vera uppspretta
hinnar nýju geislunar. Höfðu þar með Bequerel og síðar Curie-
hjónin með rannsóknum sínum gert eina hina veigamestu uppgöt\-
un eðlisfræðinnar á eigindum frumeindanna (atómanna), þá, að
geislunin stafaði frá þeim, að þær væru samsettar, og að á þeim gætu
orðið ýmsar breytingar, frumeindabreytingar (radioaktivitet).
Eins og áður greinir, liðu 17 ár frá því, að Röntgen birti niður-
stöður sínar, og þar til ný viðbótarþekking á eðli röntgengeislanna
lengist, en árið 1912 tókst Max von Laue að færa sönnur á bylgju-
eðli röntgengeislanna með því að framkalla ölduvíxl (interferens)
í þeinr. Með þeirri uppgötvun, sem ekki aðeins staðfesti öldueðli
geislanna, heldur einnig skoðanir manna á byggingu kristallanna,
opnaðist víður vegur til nýrra rannsókna, sem margir lögðu gjörva
hönd á, en þó sérstaklega feðgarnir William H. Bragg og William
L. Bragg, sem öðrum frernur stuðluðu að því að gera aðferðina hina
afkastamestu til bylgjulengdamælinga á röntgengeislum og hina þýð-
2. myncl.