Náttúrufræðingurinn - 1951, Blaðsíða 23

HVALIR í SJÓBÚRI
117
4. mynd,
Marsvin matað.
izt til þess að eta eitthvað af fiski á tímabili, enda þótt það gæti ekki
melt hann, en þegar við vorum þarna í heimsókn hafði það alls ekki
lyst á slíkum réttum. Þar eru stökklarnir aftur betur með á nótun-
um, því þeir sækja fiskinn í hönd gjafarans, og spara ekki til þess
nokkur loftköst (3. mynd). F.n þegar kolkrabbinn er á ferðinni, er
öðru máli að gegna. Marsvínið teygir þá hausinn upp úr sjónum,
opnar ginið og bíður þess að bráðinni sé þangað fleygt (4. mynd).
Mataræði þessara hvala er þó ekki það, sem öllu máli skiptir, lield-
ur hitt, hvernig þeir liaga sér yfirleitt og hversu þeir líkjast í mörgu
manninum. I hafinu ferðast stökklarnir ekki einir sér, frekar en
margir aðrir livalir, heldur í hópum, og þessari venju hafa þeir hald-
ið i hafbúrinu. Þeir synda fjörlega, en geta líka sofið, eins og sagt
hefur verið. Þá loka þeir augunum, því augnalokin hjá höfrungun-
um, fyrst og fremst stökklinum, eru vel hreyfanleg, dýrið er hreyf-
ingarlaust, hryggurinn marir í sjóskorpunni en við og við koma nas-