Náttúrufræðingurinn - 1951, Blaðsíða 31

FlfiRILDI Á FLAKKI
125
norður í Alaska, en á veturna heldur það til Florída og Suður-Kali-
forníu og situr þar á trjám þúsundum saman í einhvers konar vetrar-
dvala. En þegar vorar dreiiist hersingin norður á bóginn, og norður-
takmörkum útbreiðslusvæðisins ná fiðrildin í júní. Þá verpa þau.
í júlí og ágúst er ný kynslóð fullþroskuð, og í smáhópum leggja þau
nú leið sína suður á bóginn. Hóparnir verða stærri og stærri, unz
þeir telja fiðrildi svo þúsundum skiptir. Á sex vikum flögra þau um
tvö þúsund kílónretra leið, og má það teljast dágott afrek, þegar tek-
ið er tillit til þess, að
ekki er vænghalið
meira en átta sentímetr-
ar og þunginn er aðeins
tíu grömm.
Fjölmörg önnur fiðr-
ildi flögra burt frá
heimkynnum sínum.
Til dæmis koma ófáar
tegundir frá Miðjarðar-
hafslöndunum til Mið-
og Norður-Evrópu. Einstaka tegund leggur jafnvel leið sína yfir
Alpal jöllin, og finnast þau oft frosin í liel þúsundum saman í háum
fjallaskörðum. Ekki er vitað með vissu, hvort þetta flakk stendur í
sambandi við loftlagsbreytingar, sólbletti eða önnur náttúrufyrir-
brigði, en Jró Jrykjast sumir verða varir við reglulegar sveiflur, og er
sagt um þistilfiðrildið, að því fjölgi geysilega á tuttugu og fjögurra
ára fresti. Þetta á að hafa gerzt árið 1879, síðan árið 1903 og loks árið
1926.