Samvinnan - 01.09.1954, Blaðsíða 12

tilgang með þessari beiðni. Og þeim
skjátlaðist ekki, því að vart var vika
liðin, er iiann bað um liönd Lucciu.
Hann kvaðst vera á förum til Ameríku,
og liann vildi hafa brúði sína með.
Og bónorði hans var tekið. Reynd-
ar fannst foreldrunum, að langt myndi
rnilli vina, en þau sáu Ameríku í hill-
ingum og töidu liana Gósenland, og
ekki vildi þau standa í vegi fyrir ham-
ingju einkadótturinnar.
Hjúskaparfregnin flaug um byggð-
ina eins og hvalsaga. Samstundis og
Giuseppe fékk tíðindin, gekk hann á
fund foreldranna og spurðist lyrir um,
hvort hann mætti ekki sauma brúðar-
kjólinn, og liann flýtti sér að bæta við,
til þess að valda ekki misskilningi, að
kjóllinn ætti að vera brúðargjöf hans.
Þessu var tekið þakksamlega. Brúð-
arkjóll kostar mikla peninga, og allir
vissu, að Giuseppe var snillingur í iðn
sinni.
Þannig orsakaðist það, að Giuseppe
kraup nú næstu daga alltoft við fætur
Lucciu, þótt á annan veg yrði en hún
hafði búizt við. Og kjóllinn var hin
fegursta flík. Þegar Luccia sá sig í
speglinum, fannst henni hún vera
drottningar jafni.
Brúðkaupsdagurinn var hinn á-
nægjulegasti. Foreldrar hennar höfðu
opið hús allan daginn. Þangað komu
gestir og gangandi, og um kvöldið var
dansað á torginu. Daginn eftir héldu
brúðhjónin til Ameríku.
Litlu seinna hvarf Giuseppe á brott
úr bænum og lokaði saumastofunni.
Fólk sagði, að hann hefði farið til ætt-
ingja síns, er lægi sjúkur.
Hjónaband Imcciu og Roberto var
samfelldur draumur hamingju og far-
sældar fyrst í stað. Þau eignuðust fall-
egt hus í utjaðri New-York borgar.
Roberto var ötull starfsmaður og ágæt-
ur eiginmaður. Þegar fram liðu stund-
ir eignuðust þau tvær Ijómandi falleg-
ar dætur, sem líktust móður sinni að
fagurð og yndisþokka. Fyrstu árin
skrifaði Luccia reglulega heim, en þeg-
ar frá leið, fór að verða lengra milli
bréfanna.
Á þessum árum hugsaði hún aðeins
einu sinni um Giuseppe. Það var þeg-
ar hún kom brúðarkjólnum fyrir í ör-
ugga geymslu á loftinu. Kjóllinn hafði
lokið sínu hlutverki og var nú ekki
lengur í tízku. En fallegur var hann.
Svo liðu tímar. Þá skall stríðið á.
Erfiðir. timar fóru í hönd. Verzlun
og viðskipti drógust saman og það bar
tíðum við, að lnisbóndinn kom heim
með stærri hlaða af hótelreikningum
en plöggum yfir vörubeiðnir. Svo
lagðist hann veikur og lá alllengi. F.ft-
ir það þyngdist róðurinn. Hann missti
ýms umboðsstörf sín. Hann fékk að
vísu aðra vinnu, en sjúkdómurinn á-
gerðist, og það fór að ganga á sparifé
þeirra.
Það dimmdi enn í lofti, og einn dag-
inn var Roberto hniginn að velli. Þung
raun fyrir Lucciu, sem nú stóð ein
uppi með tvær dætur þeirra, aðra sjö,
en hina tíu ára.
Kunningjar þeirra í borginni áttu
nóg með sig. Foreldrar hennar voru
látnir, svo að ekki var þangað að flýja.
Hún fékk atvinnu við kennslustörf
í skóla einum. Skylcli hún veita tilsögn
í móðurmáli sínu. Einnig kenncli hún
innflytjendum heimalands síns enska
tungu. En þrátt fyrir þetta sá hún
fram á, að hún gæti ekki búið í lnis-
inu. Tók hún því þann kost að selja
það og fékk sér litla íbúð.
Tíðum var hún andvaka á nóttum,
og sótti þá uggurinn að henni. Kveið
hún því, að litlu stúlkurnar kæmust á
vonarvöl, ef hún yrði veik.
Þá jók það á áhyggjur hennar, að
sá tími nálgaðist óðum, er ferma skyldi
eldri telpuna. Lucy litla var farin að
hafa á því orð, hvort hún fengi ekki
fallegan fermingarkjól.
Luccia skildi litlu stúlkuna sína, en
slíkir kjólar kosta mikla peninga, og
hún sá engin ráð. Eitt sinn kom henni
í hug brúðarkjóllinn. Hvernig væri nú
að sauma Lucy kjól úr honum? Þetta
ákvað hún að gera, og tók kjólinn
fram.
Þarna var hann, fallegur og fínn.
Já, þetta var snjöll hugmynd, og hún
byrjaði strax að spretta kjólnum í
sundur.
Þegar hún spretti einni fellingunni,
varð hún vör við, að eitthvað var þar
fyrir. Hún fann brátt, hvað það var.
Hér var um samanvafinn pappírsmiða
að ræða. Hún fletti honum í sundur
og sá þá, að eitthvað var skrifað á
hann. Henni tókst að lesa skriftina,
þótt hún væri tekin að dofna. Á mið-
ann var skrifað með skýrum stöfum:
,,Ég mun ávallt elska þig.“
Lucciu féllust hendur. Allt í einu
sá hún Giuseppe fyrir sér eins og hann
var í raun og veru. Hljóðlátur og hlé-
drægur mannkostamaður, listamaður
af lífi og sál. Og um hug hennar fór
ljúfsár minningog þakklæti til öðlings-
ins.
Um kvöldið, þegar kyrrð var komin
á, tók hún skriffæri fram og reit bréf.
Hún þakkaði fyrir vináttu sér auð-
sýnda, en sent hún hefði ekki endur-
goldið. Skýrði frá, að maður sinn væri
látinn, en minntist ekki á hagi sína að
öðru leyti. Og utan á umslagið skrif-
aði hún nafn manns, sem eins gat ver-
ið látinn, eða ef svo var ekki, þá bú-
inn að gleyma henni með öllu.
En næst kom hann henni í hug, þeg-
ar hún leit litlu stúlkuna sína ganga
upp að altarinu í fallega fermingar-
kjólnum. Já, hún gekk þarna brosandi
og glöð, eins og börnum er títt, sem
una vel sínum hag. Þá þakkaði Luccia
í hug sínum góðmenninu Giuseppe.
Nokkrar vikur liðu. Hún fékk ekk-
ert bréf. Bjóst heldur ekki við því.
En eitt kvöldið, þegar hún kom
heim, beið maður í ganginum. Hann
var lítið eitt lotinn í herðum og hárið
tekið að grána. En hýrlegu augun voru
hin sömu og áður, er hann leit til henn-
ar og sami hlýleikinn í rómnum og
fyrr, er hann mælti:
„Já, ég er kominn, eins og þú sérð,
Luccia.“
Hann hafði lagt þessa löngu ferð á
sig. Hún hafði ekki þurft að segja hon-
um neitt frá sínum kröppu kjörum.
Hann fann það, og því kom hann, því
að ást hans var eilíf.
Og Jrað leið eigi á löngu unz hann
hafði komið á laggirnar fyrirmyndar
saumastofu og hafði skapað þeim öll-
um öruggt og gott heimili.
(D. J. þýddi.)
Samvinnuskólinn
Samvinnuskólinn er nýlega tekinn
til starfa, og eru allar líkur á að þetta
verði síðasti vetur skólans í Reykja-
vík, áður en hann flytur að Bifröst,
eins og áformað er. Skólastjórinn, Jón-
as Jónsson, skýrir svo frá, að mikil að-
sókn sé að skólanum og verði í honurn
yfir 60 nemendur í vetur, nokkurn
veginn að jöfnu frá höfuðstaðnum og
öðrum landshlutum.
12