Samvinnan - 01.12.1955, Síða 28

Ríkarður Jónsson
(Framh. af bls. 7)
arður gat valdið hnífi, fór hann að
tálga og skera út.
Þá er hann var mjög í æsku, brá
nióðir hans sér til næsta bæjar. Rík-
arður var elztur systkina sinna og
skyldi gæta þeirra á meðan. Þegarhún
kom aftur, hafði Ríkarður skorið út
úr ýsubeini, æðarkollu með tvo unga
á baki. Þótti það athyglisvert af svo
ungum dreng og man Ríkarður það
fyrst verka sinna.
Jón, faðir Ríkarðs, var sem fyrr
segir hinn mesti völundur á hvers
konar smíðar. Hann steypti og smíð-
aði úr kopar, en lagði þó aðallega
stund á járnsmíði. Ríkarður hafði á-
huga fyrir þesskonar iðju og fékk á-
gæta æfingu í smiðju föður síns. Aftur
á móti kenndi hann aldrei löngunar
til venjulegra trésmíða, þrátt fyrir
hagleik sinn.
★
Júlísólin skín í heiði og kvíaærnar
dreifa sér um hagann. Uppi í hlíðinni
situr Ríkarður og horfir yfir hópinn.
Hann er nú um fermingu. Hann
dregur upp úr malpoka sínum rauðan
tálgustein og vasahníf. Hann sker út
höndina á þeim, jafnframt því sem ég muldraði fram
hamingjuóskir og tuldraði í skeggið, gripinn ofvænisæs-
ingi:
„Hvaðan, ungi maður? Hvaðan?“
„Norfolk í Norður-Karólína,“ segir herrann.
Þá skildi ég, að örlögin höfðu rekið smiðshöggið á leik
sinn. Mér fannst þau standa glottandi við hlið mér, en
jafnframt að Einar Ásbjörnsson, Guðrún Sigurðardóttir
og Amilía Isabella Rosha gætu varla verið langt frá.
Og hér er raunar sagan úti. Þau giftu sig fyrir viku —
fallegustu brúðhjónin, sem ég hef nokkru sinni séð — og
fóru vestur um haf í gær: Charles Amilcar Ekman, sem
ekki er Ekman, og Sigríður Einarsdóttir, sem ekki er Ein-
arsdóttir. Eftir sit ég einn í auðu húsi með minningarnar,
roskinn maður, grannur, með pétursspor í höku undir
alskeggi, brúneygur bak við blá gleraugu, svarthærður
enn. Hún móðuramma mín á að hafa verið dóttir Frans-
manns og í kinnum mömmu dönsuðu spékopparnir, þeg-
ar hún hló. Hvort ég ekki man.
Nú hef ég kljáð fyrir ykkur síðasta þráð uppistöð-
unnar í þessari kynlegu lífssögu, vinir mínir. Eg vona, að
ég þurfi ekki að minna ykkur á ritningarstaðinn: Dæmið
ekki — o. s. frv. Þeir eru margir sem misstíga sig á lífs-
leiðinni. Fleirum en einum og fleirum en tveimur hefur
orðið hált á því að ganga undir Seljalandsfoss í sólskini
og skoða Paradísarhelli með álfkonu æskuminninganna.
En ef þið haldið, að ég hafi sloppið bezt við hrekkvísi
örlaganna, þá skjátlast ykkur mikillega. Munið, að ég er
ættfræðingur. Og hvernig haldið þið, að það sé fyrir ætt-
fræðing í þessu ættvísinnar landi að verða að botna ættar-
tölu sína með svofelldum orðum:
Hans son, Böðvar, nefndur biskupsfóstri. Dó barnlaus?
Vita, að það er ekki satt, og vita þó, að það eitt verður
framtíðinni satt!
Nei, vinir mínir, ég hef hlotið minn skerf af hrekkvísi
örlaganna, verið vissir um það.
28