Samvinnan - 01.12.1955, Side 43

Kengúran
(Framh. af bls. 21)
Kengúran er á margan hátt liðtæk
við íþróttir, svo að þar mættu olymp-
iskir sigurvegarar og heimsmethafar
vara sig. Vissulega er hún ekki vel
sköpuð til hlaupa, en stuttan spöl get-
ur hún með hinum löngu og fjaður-
mögnuðu stökkum náð allt að 60 km
hraða. Menn hafa séð Kengúru fara
200 m í stökkum á 16 sekúndum, en
þar hafa menn náð bezt 20,1 sek.
Erfitt verður að sigra hana þar. Ef
um grindahlaup eða hindrunarhlaup
væri að ræða, skyldi maður ætla að
bilið yrði þó enn breiðara, en ekki
hefur tekizt að kenna henni hindr-
unarhlaup.
Auk þess á Kengúran heimsmet í
hástökki og langstökki svo að ekki
verður um villst.
Einstaka kengúrur, sem eru sérlega
kröftugar hafa stokkið yfir þrjá metra
í loft upp, en þar er hið mannlega
heimsmet 2,12 m. Nokkrum sinnum
hafa verið mæld níu metra löng stökk
hjá kengúrum ,en þar kemst maður-
inn nær henni með 8,13 m, en það
má líka kallast ofurmannlegur árang-
ur hjá negranum Owens. Til dæmis
hefur Islendingur lengst stokkið 7,32
m. Þá má taka það til greina, að þessi
mannlegi árangur er afleiðing af
langri og markvissri æfingu í því
augnamiði að stökkva sem lengst.
Halinn, sem risaeðlan notaði til að
slá með, og mörg dýr nota til að slá
af sér flugur með, notar kengúran
blátt áfram til þess að sitja á ogstyðja
sig við í uppréttri stöðu.
Stórar kengúrutegundir eiga
sjaldan nema einn unga, en minni
tegundirnar eiga fleiri í einu. Pokinn á
kviðnum, sem þær hafa ungana í, er
enn einn vottur þess, að kengúran sé
á frumstæðu þróunarskeiði. Nokkur
skriðdýr urðu spendýr á þann hátt,
að í stað þess að verpa eggjum, fæddu
þau lifandi unga. Pokadýrin virðast
ekki komin yfir þetta skeið, því að
þau fæða unga sína næsta ófullburða.
Jafnvel ungar stærstu kengúranna eru
aðeins þrír cm. á lengd. Þeir eru allt
of veikburða til að fljóta á lífsins
ólgusjó og þess vegna hafa mæðurnar
ungana í pokunum í átta mánuði.
Unginn hangir þar næstum stöðugt á
spena og kengúran pumpar í hann
mjólk fyrstu mánuðina.
Loforðið
(Framh. af bls. 9)
lagar kannske andardráttinn. Það er
það eina, sem við getum gert.
— Hvers vegna segir þú það?
— Vegna þess, að ég verð að flýta
mér af stað — undir eins.
— Óli! Nú — í kvöld — nú, þeg-
ar Peter . . .
— Já, Randolf í Heydal er hér.
Sverrir hans er fárveikur. Ef til vill
get ég hjálpað honum enn.
— Og Peter?
— Líf hans er ekki lengur í okkar
höndum. Þú getur annazt hann eins
vel ein og við bæði saman.
— Farðu þó ekki — farðu ekki!
Ég bið þig!
— Ég verð.
Hún hrópaði, næstum utan við sig
af angist:
— Þú elskar ekki barnið þitt! Þú
elskar ekki konuna þína lengur!
— Elskan mín, reyndu nú að skilja
— — — Hann vantaði orð til að
segja það, sem honum bjó í brjósti.
Svo beygði hann sig niður að
drengnum, kyssti hann á kinnina, sem
næstum var köld, og strauk honum
blíðlega um höfuðið í kveðjuskyni.
Hann næstum því hljóp út úr her-
berginu. Hann hafði ekki styrk til að
snúa sér við til þess að sjá drenginn
ennþá einu sinni.
Þeir óku í sleða og töluðust ekki
við á leiðinni. Öðru hvoru herti Ran-
dolf á hestinum. Snjórinn var nýr og
þungur og hesturinn var þreyttur.
Hann hafði líka þegar dregið sleðann
tíu kílómetra, frá Heydal til læknis-
bústaðarins. Þegar þeir höfðu ekið í
klukkutíma, námu þeir staðar hjá
bóndabæ: Kona stóð í bæjardyrun-
um og spurði kvíðafull:
— Er læknirinn með?
Ola fannst konan andvarpa af létti,
þegar Randolf sagði já.
Óli dvaldi einn inni hjá veika
drengnum í góða stund og kom svo
fram til hjónanna. Hann byrjaði að
pakka áhöldum sínum saman.
— Hvað haldið þér um hann?
spurði kona Randolfs.
— Ég býst við framförum, svaraði
Oli. — Nú verð ég að fara, en ég kem
aftur á morgun.
Randolf stóð vandræðalegur í
sömu sporum. Hann tók upp veskið,
meðan Óli fór í yfirhöfnina, og tók
nokkra seðla upp. Óli horfði á þau
bæði og sagði síðan:
— Nei, nei, Randolf, ekkert. Það
getur enginn borgað mér fyrir það,
sem ég er búinn að gera hérna.
I þögn óku þeir til baka. Þeir mættu
nokkru af fólki sveitarinnar, sem var
að koma frá jólaguðsþjónustu.
— Gleðileg jól, læknir, sagði fólk-
ið, þegar það þekkti Óla í sleðanum.
En hann tók ekki undir kveðjurnar.
Hann sat þögull og starði fram fyrir
sig. Randolf sagði heldur ekki neitt,
þótt hann sárlangaði til að gefa öðr-
um mönnum hlutdeild í gleði sinni og
vonum.
Stjörnurnar blikuðu milli grein-
anna og djúpur friður altók hug lækn-
isins. Honum kom í hug jólasálmur-
inn gamalkæri: í Betlehem er barn
oss fætt ....
Eftir atburði kvöldsins hafði hann
á tilfinningunni, að nú hafði hann
fyrir alvöru staðið við hið hátíðlega
loforð læknisins. í kvöld hafði hann
gert skyldu sína. Barn var fætt —
barn Randolfs. Hann vissi, að hann
mundi aldrei sjá drenginn sinn lifandi
framar, en Sverri hans Randolfs
mundi hann sjá. Sverrir mundi eiga
eftir að hlakka til jólanna; hann
mundi sjá snjóinn þiðna úr fjallshlíð-
unum og hann mundi eiga eftir að
leika sér á grænu grasinu fyrir fram-
an bæinn.
Þegar Óli kom heim aftur, sat Guri
uppi í herberginu og beygði sig yfir
drenginn, sem nú var dáinn. Óli tók
hönd hennar ástúðlega.
— Þú varst ekki hérna, sagði hún.
Hún brast í grát. En þegar hún
leit upp, sá hún hið rólega augnaráð
Óla og friðinn, sem hvíldi yfir hon-
um. Hún skildi hann — núna. Hún
féll í faðm honum og fann, að hjá
honum mundi hún finna þann kjark,
sem hana hafði vantað. Með Óla gat
hún snúið til baka til lífsins og ham-
ingjunnar. Og það jafnvel án Peters.
43