Samvinnan - 01.02.1962, Blaðsíða 21

Black settist að á kránni á
staðnum og kvaðst vera rit-
höfundur, er safnaði efni um
gamlar kirkjur í Hampshire.
Hið sama hafði hann á odd-
inum, er hann ritaði núver-
andi sálnahirði Allraheilagra-
kirkju bréf og baðst áheyrn-
ar hjá honum.
Bæn hans var veitt og prest-
urinn, ungur maður og mjög
áhugasamur um arkitektúr,
sýndi honum hvern kima
kirkjunnar frá gólfi upp í
turn. Var þar að sjá firnin
öll af útskurði frá fimmtándu
öld.
Black hlustaði kurteislega
og gætti þess að koma ekki
upp um fáfræði sína, en tókst
að lokum að leiða talið að
fyrirrennurum prestsins.
Svo óheppilega vildi til, að
núverandi sóknarprestur hafði
verið í brauðinu í sex ár að-
eins, enda vissi hann lítið um
Warner, hvers eftirmaður
hafði flutzt til Hull. Þó kom
nú í ljós, að Warner hafði
verið þarna prestur um tólf
ára skeið, einnig að kona hans
lá grafin í kirkjugarði stað-
arins.
Black sá gröfina og skrif-
aði hjá sér letrið á legstein-
inum: „Emily Mary, heitt-
elskuð eiginkona Henrys
Warner, er hvarf héðan til
hvíldar örugg í faðmi Jesú.“
Hann skrifaði einnig hjá sér
dagsetninguna. Dóttirin Mary
mundi hafa verið tíu ára um
það leyti.
fá, sagði núverandi sóknar-
prestur, hann hafði heyrt að
Warner hefði sagt af sér af
mikilli skyndingu og farið til
einhvers samveldislandsins —
Kanada, minnti hann. Sumir
þorpsbúar hlytu að muna
eftir honum ennþá, sérstak-
lega eldra fólkið. Ef til vill
væri garðyrkjumaður prests-
setursins girnilegastur til fróð-
leiks, enda hafði hann verið
þar og gegnt starfi sínu í þrjá-
tíu ár.
En eftir því sem hann,
sóknarpresturinn, bezt vissi,
hafði séra Warner hvorki
verið sagnfræðingur né safn-
ari og enginn rannsóknarstörf
unnið við kirkjuna. En ef
herra Black vildi koma til
prestssetursins, þá ætti hann,
núverandi sóknarprestur,
margt merkilegra bóka varð-
andi sögu Long Common.
Black afsakaði sig. Hann
hafði veitt allt, sem hann átti
von á upp úr núverandi hand-
hafa brauðsins. Hann þóttist
vita að kvöld á barnum á
kránni, þar sem hann bjó,
mundi verða vænlcgra til
frekari árangurs, enda kom
það í Ijós.
Hann varð þar að vísu
einskis vísari um útskurðar-
list fimmtándu aldar, en
lræddist þess í stað heilmikið
um séra Henry Warner.
Presturinn hafði notið virð-
ingar í sókninni, en ekki veru-
legra vinsælda; olli því strang-
leiki hans og umburðarleysi.
Manngerð hans var ekki slík,
að sóknarbörnin sneru sér til
hans þegar þau voru í vanda
stödd, því hann var alltaf
líklegri til að sakfella en
hughreysta. Hann leit aldrei
inn á barinn á kránni né
blandaði á annan hátt geði
við almúgann.
Vitað var að hann átti
eignir óviðkomandi embætt-
inu, enda var hann engan
veginn upp á sókn sína kom-
inn. Honum líkaði mjög vel
að vera boðinn til hinna fáu
fyrirmannasetra, sem fvrir-
fundust í nágrenninu, því
þjóðfélagsleg metorð mat
hann mikils. En meðal heldra
fólksins hafði hann ekki held-
ur verið sérstaklega vinsæli.
í stuttu máli sagt hafði séra
Henry Warner verið umburð-
arlaus, þröngsýnn uppskafn-
ingur, haldinn ágöllum, sem
sízt af öllu voru sóknarpresti
sæmandi. Kona hans hafði
liins vegar notið mikilla vin-
sælda, enda hafði hún orðið
öllum harmdauði, er hún lézt
af völdum uppskurðar við
krabbameini. Frúin hafði verið
með afbrigðum góð kona,
sér í lagi hjartahlý og látið
sér annt um aðra. Og litla
stúlkan hennar líktist henni.
Hafði barnið ekki tekið
sér nærri dauða móðurinnar?
Til þess mundi enginn. En
það var álitið ólíklegt. Hún
fór á brott í skóla og var
eftir það aldrei heima nema
á frídögum. Einstaka mann
rámaði í hana hjólríðandi,
litla laglega skinnið. Garð-
yrkjumaðurinn og kona hans
höfðu bæði unnið hjá Henry
Warner og sá sami garðyrkju-
maður starfaði enn á prests-
setrinu. Harris gamli. Nei,
hann leit aldrei inn á krána
á kvöldin. Hann var bind-
indismaður. Hann bjó í einu
kotanna í nágrenni kirkjunn-
ar. Nei, konan hans var dáin.
Hann bjó hjá giftri clóttur.
Hann lagði mikla alúð við
rósarækt, enda fékk hann á
hverju ári verðlaun fyrir rósir
sínar.
Black lauk við bjórinn
sinn og hvarf á brott. Enn
var skammt liðið fram á
kvöldið. Hann afklæddist
snarlega dularhjúpi sínum
sem fræðaritari um gamlar
kirkjur í Hampshire, en brá
sér þess í stað i gerfi áhuga-
manns um rósir sama héraðs.
Hann hitti Harris gamla, þar
sem hann sat fyrir utan heim-
ilið sitt og reykti pípu. Rósir
spruttu í skjóli við limgerðið
umhverfis húsið. Black nam
staðar og dáðist að þeim. Þar
með var samtalið hafið.
Það kostaði Black nærri
því heila klukkustund að
beina Harris frá rósunum
hans og til fyrrverandi sókn-
arpresta, frá fyrrverandi sókn-
arprestum til Warners, frá
Warner lil frú Warner og frá
frú Warner til ungfrú Warn-
er, en eftir þetta alltsaman
varð liann lítils vísari. Hann
fékk aðeins að heyra endur-
tekningu á því, sem hann
hafði heyrt í þorpinu.
Séra Henry Warner hafði
verið harðgeðja maður og fá-
um vinsamlegur; einnig spár-
samur á hrósyrði, já, það hafði
hann verið. Hafði engan á-
huga á garðræktinni. Dramb-
samur náungi. En var kominn
yfir mann eins og ldass af
múrsteinum, ef eitthvað bar
út af. En frúin var allt öðru-
vísi. Hörmung að hún skvldi
deyja svona fljótt. Ungfrú
Mary var líka mjög geðfellt
barn. Kona hans, garðyrkju-
mannsins, hafði alltaf verið
mjög hrifin af ungfrú Mary.
Hún hafði líka verið ger-
sneydd öllu monti og mikil-
mennsku.
„Ég geri ráð fyrir að séra
Wamer hafi horfið héðan sök-
1
HULIN FORTÍÐ
EFTIR
O
DAPHNE Dll MAURIER
SAMVINNAN 21