Samvinnan - 01.02.1962, Side 22

S P R E N G T
GOLFGARN
um þess, að hann hafi verið
einmana eftir lát frúarinnar,"
mælti Black.
„Nei, burtför hans stóð ekk-
ert í samband við það. Hann
varð að flytja sökum þess, að
ungfrú Mary varð mjög þjáð
af gigt og þurfti því að búa
erlendis. Þau fóru utan til
Kanada og síðan höfum við
af hvorugu þeirra frétt.“
„Gigt?“ endurtók Black í
spurnartón. „Það er and-
styggileg plága."
„Þetta var engu hér um að
kenna,“ sagði Harris gamli.
„Konan mín hélt húsinu
hreinu og leit eftir öllu, alveg
eins og hún gerði meðan frú
Warner var á lífi. Ungfrú
Mary fékk þetta í skólanum.
Ég man að ég sagði við kon-
una mína, að presturinn ætti
að lögsækja kennarana þar
fyrir vítavert hirðuleysi. Þetta
dró barnið nærri því til
dauða.“
Black fitlaði við rós, sem
Harris hafði gefið honum, og
kom henni fyrir í hnappagat-
inu.
„Hversvegna stefndi prest-
urinn ekki skólanum?" spurði
hann.
„Hann var aldrei vanur að
segja okkur frá fyrirætlunum
sínum“, svaraði garðyrkju-
maðurinn. „Hann skipaði
okkur aðeins að ganga frá eig-
um ungfrúarinnar og senda
þær til staðar í Cornwall, sem
hann tiltók. Þvínæst sagði
hann okkur að ganga frá sínu
eigin dóti og breiða rykhlífar
yfir húsgögnin. Og áður en
við vissum hvaðan á okkur
stóð veðrið, kom stór flutn-
ingavagn á vettvang til að
flytja húsgögnin í geymslu,
eða til einhvers kaupanda —
við fréttum seinna að þau
hefðu verið seld — og síðan
heyrðum við að presturinn
hefði látið af embættinu og
væri á leið til Kanada ásamt
dóttur sinni. Konan mín sá
mest eftir ungfrú Mary; hún
fékk aldrei neinar fréttir frá
henni né prestinum, enda þótt
við hefðum þjónað þeim í
öll þessi ár."
Black samsinnti því, að
þarna hefði góð þjónusta verið
illa metin. „Svo að skólinn var
í Cornwall?" mælti hann. „Ég
er ekkert hissa þótt fólk fái
þar gigt. Það er mjög votviðra-
samt hérað."
„Neinei, herra,“ svaraði
Harris gamli. „Ungfrú Mary
fór til Cornwall sér til heilsu-
bótar. Til staðar sem kallað-
ur er Carnleath, minnir mig.
Hún gekk í skóla í Hythe, í
Kent.“
„Ég á dóttur í skóla nálægt
Hythe," laug Black án minnstu
fyrirhafnar. Ég vona að stað-
urinn sé ekki sá sami. Hvað
heitir skólinn, sem ungfrú
Mary var í?“
„Það get ég ekki sagt yður,
herra," sagði Harris gamli og
hristi höfuðið. „Það er orðið
svo langt síðan. En ég man
að ungfrú Mary sagði að stað-
urinn væri dásamlegur og
væri örskammt frá sjó. Hún
kunni mjög vel við sig þarna,
var hrifin af leikjunum og
öðru þvíumlíku."
„Aha,“ sagði Black, „þá er
þetta ekki skóli dóttur minn-
ar. Hann er inni í landi. Það
er annars merkilegt, hvernig
fólki hættir til að grípa um
öfuga endann á stafnum. Ég
heyrði minnzt á séra Warner
á kránni nú í kvöld, og ein-
hver var að segja að ástæðan
til brottflutnings feðginanna
til Kanada hefði verið sú, að
dóttirin hefði orðið illa úti
í járnbrautarslysi."
Harris gamli hló fyrirlitlega.
„Strákarnir á kránni eru
reiðubúnir til að segja hvað
sem er, þegar þeir hafa inn-
byrt lögg af bjór,“ sagði hann.
„Járnbrautarslys, já einmitt
það. Allt þorpið vissi að um
gigt var að ræða, og einnig
það að presturinn var næstum
frá sér af áhyggjum þessvegna.
Ég hef aldrei séð nokkurn
mann svo æfan, hvorki fyrr
né síðar. Ef ég á að segja yður
sannleikann, hafði hvorugt
okkar konunnar minnar álitið
fram að þessu, að honum
þætti verulega vænt um Mary.
Okkur fannst hann sýna
henni hirðuleysi. Hún var
svo miklu nátengdari móður
sinni. En það var hræðilegt
að sjá framan í Warner, er
hann kom frá heimsókninni f
skólann, en þaðan hafði verið
sent eftir honum í miklum
snarheitum. Hann sagði við
konuna mína að það væri
Guðs verk að refsa yfirkenn-

22 SAMVINNAN