Samvinnan - 01.02.1962, Blaðsíða 23

aranum fyrir glæpsamlegt
hirðuleysi hans. Þannig lét
hann um mælt. Glæpsamlegt
hirðuleysi."
„Ef til vill," sagði Black,
„hefur samvizka hans ekki
verið upp á það bezta. Ef til
vill hefur hann í hjarta sínu
ásakað sjálfan sig fyrir hirðu-
leysi, þótt hann lastaði skól-
ann upphátt."
„Getur verið,“ sagði Harris
gamli, „getur verið. Hann sá
ævinlega flísina í auga bróður
síns.“
Black taldi nú að tími væri
kominn til að láta Warner
eiga sig, en snúa þess í stað
að rósunum á nýjan leik.
Hann dokaði við fimm mín-
útur í vibót, fræddist töluvert
um blóm og blómarækt, bauð
síðan góða nótt og fór aftur
til krárinnar. Hann svaf
svefni liinna réttlátu um nótt-
ina og fór með fyrstu lest
daginn eftir til Lundúna.
Hann gerði ekki ráð fyrir að
nokkuð frekara væri að frétta
í Long Common. Síðari hluta
dags fór hann með lest til
Hythe. í þetta sinn lét hann
sóknarprest staðarins í friði,
en sneri sér þess í stað til for-
stöðukonu hótelsins, hvar
hann hafði leigt sér herbergi.
„Ég er á höttunum eftir
hentugum skóla handa dóttur
minni," sagði hann, „og mér
hefur skilizt að í þessum hluta
veraldar væru að minnsta
kosti einn eða tveir, sem telja
mætti harla góða. Mér kæmi
vel að vita, hvort þér munið
eftir einhverjum, sem þér
gætuð mælt með.“
„Ójújú,“ sagði hótelstýran.
„Hér í Hythe eru tveir mjög
góðir skólar. Þeir eru skóli
ungfrú Braddock, þarna
handan hæðarinnar, og svo
auðvitað St. Bee, stóri sam-
skólinn. Gestir okkar hér á
hótelinu eru flestir foreldrar
barnanna í St. Bee.“
„Samskóli?" sagði Black.
„Hefur hann verið það frá
stofnun?"
„Já, síðan hann var stofn-
aður fyrir þrjátíu árum,“ svar-
aði hótelstýran. Herra og frú
Johnson hafa þar enn skóla-
stjórn með höndum, enda
þótt þau séu auðvitað orðin
töluvert roskin. Skólinn er
vel rekinn og bragurinn mjög
til fyrirmyndar. Ég veit að
sumir eru haldnir vissum
hleypidómum gagnvart sam-
skólum; fólk segir að þeir geri
stúlkur karllegar og pilta
kveifarlega, en sjálf hef ég
aldrei séð nein merki þess.
Börnin virðast alltaf vera
mjög ánægð og alveg eins og
önnur börn, og svo eru þau
líka ekki í skólanum nema
til fimmtán ára aldurs. Viljið
þér ef til vill að ég útvegi
yður áheyrn hjá herra eða
frú Johnson? Ég þekki þau
vel.“
Black flaug í hug að ef til
vill fengi hún umboðslaun
fyrir þá nemendur, er kæmu
í skólann vegna meðmæla
þeirra, er hún gæfi honum í
viðræðum við foreldrana. „Ég
er yður mjög þakklátur,“
sagði hann. „Það væri mér
sönn ánægja.“ Og stefnumótið
við yfirvöld skólans var á-
kveðið klukkan hálftólf dag-
inn eftir.
Black kom á óvart að St.
Bee skyldi vera samskóli. Hann
hafði ekki ímyndað sér að
séra Henry Warner hefði haft
opin augu fyrir kostum sam-
kennslu pilta og stúlkna. Þó
hlaut St. Bee að vera rétti
staðurinn, samkvæmt þeirri
lýsingu, sem Harris gamli
garðyrkjumaður hafði gefið
honum. Skólinn var vissulega
nærri sjó og umhverfið með
ágætum. Hinn skólinn, er
kenndur var við ungfrú
Braddock, var á lítt áberandi
stað; útsýni þaðan ekkert að
ráði, né heldur neinir leik-
vellir. Black hafði fullvissað
sig um þetta áður en hann
sneri til stefnumótsins að St.
Bee.
Þefur af línóleum, hvít-
þvegnum gólfum og gljákvoðu
mætti honum við inngang-
inn, er hann hafði sigrazt á
dyraþrepunum. Stofustúlka
nokkur gegndi liringingu hans
og vísaði honum inn í rúm-
góða skrifstofu til hægri við
forstofuna. Bersköllóttur
maður, roskinn í útliti, með
Framhald I næsta blaði
SAMVINNAN 23