Samvinnan - 01.03.1965, Blaðsíða 29

— En þótt framför mannKyns-
ins sé hægstíg, þá er mörgum
það ljóst, að jafnrétti og bæt-
ur á lífskjörum draga úr mis-
rétti og milda lífsbaráttuna og
ætti það því að vera markmið
og lífsstefna, hvers góðs manns,
að skipa sér þar í fylgingu, sem
unnið er að jöfnun lífsgæða
og jafnrétti einstaklingsins virt
og þannig stefnt að fegrun lífs-
ins.
En þrátt fyrir trúardeyfð,
samkeppni í viðskiptum og
harða lífsbaráttu, á lífið nóg af
fegurð.
Fagrar landslagsmyndir og
málverk og myndastyttur af
þekktum mönnum og óþekkt-
um, þykja oft mikil listaverk,
en fegurstu listaverkin eru þó
land'ð sjálft og maðurinn sjálf-
ur. Varla nær nokkur listamað-
ur þeirri fegurð, sem manni
birtist við kynningu við göf-
ugan mann í önn dagsins í
gleði og sorg. Að kynnast góðu
fólki er líkt og að ganga um
fagurt safn listaverka.
Fyrir nær því tveimur ára-
tugum, var ég á ferð um Norð-
ur-Sjáland og Suður-Svíþjóð.
Þetta eru einhver fegurstu og
frjósömustu héruð Norður-
landa.
Þarna er hver blettur full-
ræktaður, örskammt milli býla,
og byggingar smekklegar og
hlýlegar. Kyrrlátt hamingju-
samt fólk var þarna að störf-
um. Það var ánægt og fjár-
hagslega vel stætt. Þjáningar
stríðsins voru þó en vakandi í
hugum fólksins, því aðeins
rúmt ár var liðið frá styriald-
arlokum. Þetta fólk naut hins
kyrrláta, friðsæla lifs sveitar-
innar.
Því var það ljóst, að það vann
í þágu lífsins að þroskandi og
heilnæmum störfum.
Ef ég hefði spurt þetta fólk,
hvað bað bráði mest og hvaða
framtíðaróskir það bæri í
brjósti, þá er ég þess fullviss
að svarið hefði einróma verið
þetta: .,Við æskjum varanlegs
friðar."
Friðarhugsjónin er sterkasta
brá mikilshluta mannkynsins,
og hefur verið það all't frá
stríðslokum. Þessi fögru, frjó-
sömu héruð í Sjálandi og Suð-
ur-Svíþjóð, voru líka í æpandi
m-'tsögn við sprengjuregn og
fallbyssuskot.
Fkki var þó nema rúmt ár
liðið frá því að helsprengja féll
ofan í barnaskóla í miðri
Kaupmannahöfn, þar sem
fjöldi barna lét lífið.
Svona var villimennskan
rærri fegurðinni og menning-
unni. í samkeppninni um auð
og völd eru drápsvopnin smíð-
uð og þó þráir mannkynið
e’ kert meira en frið.
Á sólbjörtum vormorgni, í
frjósömu landi, er erfitt að
standa frammi fyrir þeirri
staðreynd, að enn svífur
skuggi styrjaldanna yfir fögru
landi og lífsglöðu, velmennt-
uðu fólki.
Sumarið 1944 var óvenjulega
sólríkt og heillandi. Sólskin og
hlýviðri um allt land, dag eftir
dag, og þó sérstaklega um
Norðausturland.
1 júlímánuði þetta sumar fór
ég víða um Austurland og
Norðurland. Heimsstyrjöldin
var þá í algleymingi, en veður-
blíðan og fegurð náttúrunnar
var svo heillandi, að stríðsótt-
inn fór í felur. — Er mér ó-
gleymanleg bílferðin austan af
Jökuldal um Möðrudalsöræfi
og Hólsfjöll til Akureyrar.
Ég hafði undanfarna daga
ekið um gróðursælar sveitir og
séð starfsglatt fólk keppast við
vinnu sína í fögru umhverfi.
Ég hafði mætt mörgum bifreið-
um, með lífsglöðu ferðafólki,
sem brosti og veifaði, með fjör
og líf í augum, þegar bílar
mættust. Hvert sem litið var,
blasti við fegurð, birta, lífsgleði
og starfandi hendur.
Þessi bjarta mynd af sólrík-
um sumardegi er enginn töfra-
spegill. Lífið á þessa fegurð,
þrátt fyrir allt, og fólkið nýtur
hennar, ef það fær frið til að
lifa lífi sínu.
Vík ég þá aftur nokkrum orð-
um að samvinnustefnunni áð-
ur en ég lýk þessum þætti.
Fyrir rösklega 100 árum
spratt samvinnustefnan upp
eins og lítill lækur í dalverpi
eða hljóðlát uppspretta, en er
nú orðin að fahþungu stórfljóti,
sem enn á eftir að eflast. Bar-
átta samvinnustefnunnar er
barátta friðarins. Samvinnu-
PAÐ ER SAMA. HVE HLASSIÐ ER ÞUNGT..
t w r
BEDFORD SKILAR ÞVIA AFANGASTAÐ!
ávallt fáanlegurmed stuttum fyrirvara
Véladeild
SAMVINNAN 29