Stéttabaráttan - 13.12.1974, Blaðsíða 11

STÉTTABARÁTTAN 11/12 tbl. 13.12.1974
Skooanaskipti
111
//
KORPÖR ATiFRlKIÐ "
OC IMPCRUUSKI
Lenín sagði eitt sinn, að höfuðspurn-
ingin fyrir nútfma sósíalisma, væri
spurningin um hentistefnuna og sam-
band hennar við heimsvaldastefnuna.
Lenfn sýndi fram á, að grundvöllur
hentistefnunnar er mútukerfið, sem
fjármálaauðvaldið hefur skapað, mút-
ur, sem stafa frá hinum heimsvalda-
sinnaða aukagróða, sem skapast við
arðrán nýlendnanna og sem fara til
efsta lags verkaiýðsstéttarinnar,
verkalýðsaðalsins. Ennfremur benti
hann á, að kenningar hentistefnunnar
eru í ósamræmi við heimsskoðun
verkalýðsstéttariimar, eru í raun og
veru borgaralegar kenningar, sem
falsa, afskræma og þynna marxism-
ann út. Lenín skilgreindi innihald og
form hentistefnunnar, sem koma
fram, ekki aðeins meðal rússneskra
byltingarmanna, heldur einnig innan
n. og III. Alþjóðasambandsins. Skilj-
anlega gat Lenfn ekki skilgreint allar
gerðir og birtingarform hentistefn-
unnar, þvf hentistefnan kemur ætíð
fram við hlutstæð skilyrði og við hlut-
stæðar aðstæður, sem fölsun eða
rangtúlkun hlutstæðra verkefna í stétta-
baráttunni. En Lenín skilgreindi
stéttarlegt innihald hentistefnunnar
og heimspekilegan grundvöll hennar -
vélrænu efnishyggjuna.
Imperfalfski ökónómisminn
í baráttu sinni gegn hentistefnunni,
sýndi Lenfn fram á fræðilegan grund-
völl hentistefnunnar og ennfremur,
að hentistefnan birtist á margvfsleg-
an máta, samkvæmt hlutstæðum skil-
yrðum og að birtingarform hennar
eru þvf mismunandi í mismunandi
löndum og á mismunandi tímaskeiðum.
I riti sfnu "Skopmynd af marxisman-
um og imperíalíski ökónómisminn"
segir hann:
"Kapitalisminn hefur sigrað - þess
vegna þurfum við ekki að ómaka okk-
ur við lausn pólitfskra vandamála,
þannig rökræddu gömlu ökónómist-
arnir 1894-1901 og vísuðu pólitísku
baráttunni f Rússlandi á bug.
Imperíalisminn hefur sigrað - þess
vegna þurfum við ekki að ómaka okk-
ur við lausn vandamála hins pólitíska
lýðræðis, þannig rökræða imperfal-
fskir ökónómistar vorra daga."
(Coll. Works, bd. 23, bls. )
Einmitt. Hentistefnan í vinstrihreyf-
ingunni í Evrópu f dag, byggir einmitt
á þessari skilgreiningu heimsvalda-
stefnunnar. Hægri útgáfan rökræðir:
Einokunarkapitalisminn hefur sigrað
- þar með hefur pólitíska lýðræðið
tapað gildi sfnu í mikilvægum atriðum
og nauðsynlegt er að stofna breiða al-
þýðufylkingu til að berjast gegn ein-
okuninni og fyrir lýðræðinu. Rúss-
nesku endurskoðunarsinnarnir eru
sem kunnugt er, talsmenn þessárar
kenningar. Ennfremur kemur áþekk
afstaða til einokunarinnar fram hjá
SKP f Svíþjóð og AKPm-1 í Noregi,
en að auki telja þessir flokkar hluta
kapitalistastéttarinnar vera banda-
menn verkalýðsins f baráttunni gegn
einokuninni. Skilgreiningar þessara
flokka á "alþýðunni" felur f sér -
hvort sem menn vilja eða ekki - að
stéttamóthverfurnar verða óskýrar og
hún kemur í veg fyrir að hægt sé að
gera markvissa og skýra skilgrein-
ingu á stjórnlistarlegum verkefnum
byltingarinnar.
Vinstri útgáfan rökræðir: Einokunar-
auðvaldið hefur sigrað - þar með er
pólitfska lýðræðið úr sögunni og f stað
þess hefur annað hvort komið fasismi
eða sósfalfasismi. Þar með hefur
smáborgarastéttin einnig glatað bylt-
ingarsinnuðum eiginleikum sínum og
er endanlega orðin varalið gagnbylt-
ingarinnar. Þar með hefur verkalýðs-
stéttin endanlega glatað fjöldahreyfing-
um sínum í hendur borgaranna, verka-
mennirnir hafa tapað baráttunni um
verkalýðsfélögin.
Tökum tvö dæmi úr hinni reynsluríku
sögu Kommúnistaflokks Ráðstjórnar-
rikjanna (bolsévíkanna) sem laut for-
ystu Leníns og Stalfns. Þau varpa
ljósi á tvo arma hins imperíalíska ök-
ónómisma í beinu starfi og afstöðu
þeirra til afgerandi vandamála stétta-
baráttunnar. Annars vegar er trotsk-
isminn, sem vildi "sneiða framhjá"
verkalýðsfélögunum vegna vanþroska
þeirra og afturhaldssamrar forystu
og sem ekki vildi gera bandalag við
fjölda smáeignarbænda f Rússlandi.
Ilins vegar er búkarínska hægrifrá-
vikið, sem hélt því fram, að kapital-
isminn (eða kúlakkarnir) yxu friðsam-
lega inn f sósíalismann og afneitaði
hinum ósættanlegu hagsmunaárekstr-
um, sem eru á milli kapitalistastétt-
arinnar og verkalýðsstéttarinnar.
Stalín snerist gegn þeim síðarnefndu
f lok þriðja áratugsins, og sagði þá
m.a.:
"I hverju felst mismunurinn á trotsk-
ismanum og hópi Búkarfns að þvf er
varðar sambandið við bændurna ?
Hann felst í því, að trotskistarnir
eru á móti þeirri pðlitik sem felst f
föstu bandalagi við allan þorra milli-
bændanna, á meðan Búkarfnhópurinn
er meðmæltur hvers lags bandalagi
við bændurna yfirleitt. Það þarf
ékki að sanna, að báðar þessar af-
stöður eru rangar og önnur þeirra
ekki meira verð en hin."
(Vandamál Lenínismans, bls. 361
/sænsk útg.)
Nú, ætlunin var ekki að ræða bænda-
vandamálið hér, heldur spurninguna
um verkalýðsfélögin og kenninguna um
að þau hafi vaxið inn í rikisvaldið.
Það reynist því nauðsynlegt að snúa
sér fyrst og fremst að vinstri armi
imperíalíska ökónómismans, sá
hægri verður að bfða um sinn.
KFMLr er höfuðtalsmaður kenningar-
innar um "korpóratífríkið" og um að
verkalýðsfélögin séu samvaxin hinu
borgaralega rikisvaldi. En þessi
kenning á sér einnig talsmenn innan
KAm-1 í Danmörku, en það er aðal-
lega sem stuðningur við kenningar
KFMLr.
I hverju felast kenningarnar um "korp-
óratffa" rfkið?
KFMLr skilgreinir korpóratífríkið á
eftirfarandi hátt: "Korpðratífríki er
rikisfyrirmynd, þar sem verkalýðs-
félögin reyna að skapa sættir milli
stéttanna og eru hluti af rikinu."
(F. Baude, Leve de vilda strejkerna,
bls. 93).
Jafnvel þðtt þessi stuttaralega skil-
greining sé sótt úr orðaskýringum í
bæklingi Baude, inniheldur hún J>ð
kjarnann f kenningunni um korþora-
tffríkið, nefnilega að verkalýðsfélög-
in vaxi saman við ríkið. f ftarlegri
tilraun til að skilgreina inntak og
grundvöll korpóratífrikisins, heldur
Ó. Nyström þvf fram, f grein sinni
"Fasismi og sósíalfasismi" (Klass-
kampen, fræðilegt málgagn KFMLr
no. 3 fy2), að orsakarinnar fyrir
sköpun korpóratífríkisins á heims-
mælikvarða, sé að leita f breytingu
samkeppniskapitalisma yfir f einokun-
arkapitalisma. Hann heldur þvf fram,
að á tímum heimsvaldastefnunnar
komi fram ný tegund tviþættrar takt-
íkur borgarastéttarinnar, sem felist
f fasisma og sósfalfasisma, að lýð-
ræðið hafi "tapað gildi sfnu í mikil-
vægum atriðum" og að þar með hafi
orðið til korpóratfft kerfi, sem tekið
hafi við af hinu hefðbundna borgara-
lega lýðræðisríki. Þvf er þannig
haldið fram, að þegar einokun taki
við af samkeppni, þá sé lýðræðið
samtfmis leyst af hólmi af afturhaldi.
Þetta er rétt að því marki, að einok-
unin afnemur ekki samkeppnina, á
sama hátt og stóriðnaðurinn afnam
ekki smáiðnaðinn fullkomlega. Ein-
okunin þrffst við hlið og yfir sam-
keppniskapitalismanum og verður ráð-
andi vegna yfirburða sinna í skipulagi,
samböndum, valdi yfir hráefni o.s.frv.
Hið sama verður að segja um lýðræð-
ið. Jafnvel þótt heimsvaldastefnan
sækist eftir afturhaldi og kúgun "yfir
alla Ifnuna" afnemur hún engan veg-
inn borgaralega lýðræðið eða þing-
ræðið. Fasisminn á rætur sínar að
rekja til þessarar sælcni eftir póli-
tísku afturhaldi og er svar einokunar-
kapitalismans við byltingarsinnaðri
fjöldabaráttu verkalýðsstéttarinnar.
Fasisminn kemst ekki til valda alls
staðar, lögmálsbundið eða f sérhverju
byltingarástandi, valdataka hans ræðst
af skipulagningu og samstöðu verka-
lýðsstéttarinnar, hvort henni hefur
tekist að vinna smáborgarana til
fylgis við byltinguna eða gera þá hlut-
lausa og loks af styrkleika borgara-
stéttarinnar. Samtímis þvf sem póli-
tfsk kreppa vex fram og þrýstingur-
inn frá byltingarsinnuðum fjöldaað-
gerðum verkalýðsstéttarinnar eykst,
tekur borgaralega ríkisvaldið fasískri
þróun, sem ekki nær einvörðungu til
sjálfs ríkisvaldsins eða fasfsku of-
beldisflokkanna, heldur einnig til allra
borgaralegra stjórnmálaflokka.
Þeirra á meðal er sðsíaldemðkratfið.
Það ryður fasismanum braut, með
því að sundra verkalýðsstéttinni og
halda aftur af baráttu hennar og er
þar með mikilvægur stuðningur við
tilraunir borgarastéttarinnar að
brjóta á bak aftur byltingarsinnaða
baráttu verkalýðsins. Vegna þessa
séreinkenna verður nafnið sósfalfas-
istar til, á tfmum þegar fasisminn er
að vaxa fram og svik sósfaldemókrat-
fsins við verkalýðsstéttina ryðja veg-
inn fyrir fasismanum og er sundrung-
arafl f herbúðum verkalýðsins. En
það myndi vera alrangt, að halda þvf
fram að þar með væri "tfmaskeið"
fasismans og sósfalfasismans gengið
f garð og að pólitfska lýðræðið væri
útdautt, eins og KFMLr gerir. Póli-
tfska afturhaldið afnemur ekki borgara-
lega lýðræðið eða þingræðið alls stað-
ar við tilkomu heimsvaldastigsins,
heldur notar það þingræðið sem hjúp
fyrir afturhaldssöm markmið sfn.
Þess vegna er baráttan fyrir lýðræðis-
legu réttindum er óhjákvæmilega hluti
af byltingarbaráttu verkalýðsstéttar-
innar. Lenfn segir sjálfur, að "Pólit-
ísk yfirbygging þessa nýja hagkerfis,
einokunarkapitalismans, sé breyting-
ing frá lýðræði til pólitísks afturhalds.
Lýðræðið samsvarar frjálsu samkeppn-
inni, pðlitískt afturhald samsvarar
einokuninni." (Skopmynd af marxism-
anum...) Takið eftir að Lenfn talar
um breytinguna frá lýðræði til pólitísks
afturhalds, sem pðlitfska yfirbyggingu
heimsvaldastigsins. Ef það sfðar-
nefnda útilokaði hið fyrrnefnda, eins
og kenningin um korpðratífríkið hlýtur
að ganga út frá, þá væru heldur engar
móthverfur til innan borgarastéttar-
innar á pólitfska sviðinu.
En þessu er þvert á móti algerlega
öfugt farið. Afturhaldið afnemur ekki
lýðræðið, heldur myndast djúptæk
móthverfa á milli borgaralega lýðræð-
isins og afturhaldsins (fasismans).
Þegar ákvarða skal stjórnlist kommún-
istaima, er geysilega mikilvægt að
veita þessu mótsagnakennda eðli
heimsvaldastigsins athygli. Ennfrem-
ur er þetta mótsagnakennda eðli
heimsvaldastigsins hornsteinninn f
kenninguna um heimsvaldastefnuna
sem deyjandi kapitalisma, kapitalisma
sem er staddur f hrörnun.
Sjálfur grundvöllur kenningarinnar um
korpðratffrílcið er þannig beinlfnis
rangur. Tilkomu heimsvaldastigsins
fylgir ekki tilkoma tímaskeiðs fasism-
ans og sósíalfasismans, heldur er
heimsvaldastigið einungis almennur
grundvöllur, sem fasisminn og sósfal-
fasisminn byggir á.
Kenningin um að verkalýðsfélögin vaxi
inn f rfkið
KFMLr heldur því fram, að sósfal-
demðkratíið, yfirbygging verkalýðs-
stéttarinnar, sé komið á nýtt þróunar-
stig - sósíalfasismann. Þetta nýja
þróunarstig einkennist af, að sðsíal-
demókratfið slfti tengsl sfn við verka-
lýðsstéttina og vaxi saman við borg-
arastéttina og borgaralega ríkið.
Þessi samvöxtur felur f sér, að verka-
lýðsfélögin taka endanlega afstöðu
með borgarastéttinni og að verkalýðs-
stéttin sé endanlega svipt fjöldahreyf-
ingum sfnum. Verkalýðsfélögin verða
f stað þessa, verkfæri kapitalista-
stéttarinnar til að brjóta á bak aftur
byltingarsinnaða baráttu verkalýðsins.
Byltingarsinnuð bardagaaðferð verka-
lýðsins breytist þvf á þann hátt, að
verkamenn eru hvattir til að "setja
verkalýðsfélögin til hliðar" og mynda
f stað þeirra leynilega, ólöglega
verkfallshreyfingu.
Þetta eru vissulega ekki nýjar hug-
myndir. Að frátöldum þýsku "vinstri"-
kommúnistunum áttu þær einnig for-
svarsmann í röðum Kommúnistaflokks
Ráðstjórnarríkjanna (b) - hann hét
Trotskf. í bréfi til Pravda segir
hann: "Gervöll ’yfirbygging’ bresku
verkalýðsstéttarinnar.af öllum gerð-
um og tegundum án undantekningar,
er tæki til að hindra þróun byltingar-
innar. Þetta mun til langframa valda
þrýstingi hinnar sjálfsprottnu og hálf-
sjálfsprottnu hreyfingar á ramma
gömlu félaganna og myndun nýrra,
byltingarsinnaðra félaga, sem afleið-
ing af þessum þrýsting." (Pravda,
no. 119, 1926)
J. Stalfn svarar þessari kenningu
Trotskfs með eftirfarandi athugasemd-
um: "Af þessu verður að draga þá á-
lyktun, að við ættum ekki að vinna
innan ’gömlu’ félaganna, ef við vilj-
um ekki ’hindra’ byltinguna. Annað
hvort er hér átt við, að nú ríki tíma-
skeið beinnar byltingarþróunar (þ. e.
f Englandi 1926/aths. kg) og að við
ættum því að setja upp sjálfstýrð sam-
tök öreiganna fstað hinna ’gömlu’,
f stað fagfélaganna - sem auðvitað er
alrangt og heimskulegt. Eða þá að
hér er átt við, að ’til langframa’
ættum við að vinna að því að setja ’ný,
byltingarsinnuð’ félög f stað hinna
gömlu fagfélaga. Þetta er ávarp um
að skipuleggja, f stað fagfélaganna,
sem til eru, sömu ’ Byltingarfélög
verkamanna’ og "últra-vinstri"
kommúnistar í íýskalandi börðust
fyrir, fyrir fimm árum, og sem fé-
lagi Lenín barðist harðlega gegn f
þæklingi sfnum "Vinstri róttækni -
barnasjúkdómar kommúnismans". sfnum "Leve de vilda strejkerna":
Þetta er raunverulega ávarp um að "En byltingarsinnaðasta lagasetning
setja ’ný’ og vfsast ’byltingarsinnuð’ okkar, lög sem munu öðlast sess f
félög í stað núverandi fagfélaga, og sögunni, er lagasetningin um ögun
þar með ávarp um að fara út úr verka-heildarsamninganna. Með þessum
lýðsfélögunum. Er þessi pólitÚc rétt? löSum lmfur hið lýðræðislega^frjáls-
Hún er grundvallarlega röng, vegna hyggjurúci, sem i verkalyðsfelaga-
þess að hún er algerlega andstæð vandamalinu sagði hvorki af ne a,
lenínísku aðferðinni við að leiða fjöld- verið afnumið Við höfum skapað hið
ann." (Stalfn, Works, bd. 8 bls. 186) korporatifa ríki... Þaðerogmunæ-
, tið verða einn helsti kostur fasisku
eru næstum oþövf- An verka-kyfffngarfnnar> ag hún hefur barist við
og sigrast á þessu sársaukafyllsta
lyðsfelaganna og annarra fjöldahreyf-
inga verkalýðsins, mun flokkurinn
ekki geta byggt upp alræði öreiganna
eða sðsfalismann. An þessara "afl-
belta" eins og Stalfn kallaði þau,
milli floklcs og fjölda, verður sðsfal
vandamáli þjóðfélagsins. (Mússólfni f
ræðu 1926)"
Það er eklci ósamboðið marxistum að
draga lærdðma af ógnarveldi fasism-
fska 'byltingin aldrei sigursæl. Kenn- ans eða skilgreina þjóðfélagslegar
ingin um samvöxt verkalýðsfélaganna rætur fasismans og fasfsku lýðskrums-
við borgaralega ríkið, ber þess vitni, hugmyndanna. En það er algerlega
að stuðningsmönnum hennar hefur ósamboðið marxistum, að - samtímis
ekki tekist að skilja á milli verkalýðs-þvf, sem lýst er yfir, að afstaða Len-
skriffinnanna, hins mútuþæga efsta fns og Stalíns til starfsins innan verka-
lags verkalýðsins, og hinna venjuiegu lýðsfélaganna sé úrelt og ógild í dag,
félaga,alls þorra verkamanna. Sam- vegna "nýs þröunarstigs" og "breyttra
einiiig rikisins, "verkalýðsforystunn- skilyrða" fyrir starfssvið verkalýðs-
ar" og samtaka atvinnurekenda getur félaganna, - lýsa þvf yfir, að lýðskrum
verið mjög mikil, en það orsakar ekki og fygar Mússólínis um fasismann
samvöxt verkalýðsfélaganna sjálfra haldi enn gildi sínu og sé skilgreining
sem byggja megi faglega talctík komm-
únista á* Hvílikur barnaskapur. Hve-
nær varð Mússðlfni sá hugmyndafræð-
ingur, sem marxistar gátu byggt skil-
greiningar sínar á?. Þessi einfeldnis-
við rikisvaldið. Slik skoðun ber að-
eins með sér uppgjöf gagnvart þeim
verkefnum kommúnistanna, að vinna
fylgi verkalýðsfjöldans og leiða hann
fram til baráttu gegn kapltalinu og
handbendum þess innan verkalýðsstétt-háttur, að líta á lýðskrum Mússólínis
arinnar, hinu mútaða efsta lagi henn- sem alhliða skilgreiningu á fasisman-
ar. Það er þannig augljóst, að kenn- um, leiðir til alvarlegrar niðurlæg-
ingarnar um samvöxt verkalýðsfélag- ingar marxismans-lenfnismans. Get-
anna við ríkið byggir ekki á marxism- ur það átt sér stað, að einvörðungu
. . . —1 n - --- _ orv O li tfí/í Fo/rlorm KoYtoéfltttO LorrO
anum-lemnismanum. En hvaðan eru
þá þessar kenningar runnar ?
Hvaðan koma kenningarnar um korp-
óratffríkið ? ,
KFMLr heldur þvf fram, að korpðra-
tífríkið sé þróunarstig, fyrirbrigði
sem birtist á alheimsmælikvarða. í
þingsályktunum frá III. þingi KFMLr
segir svo: "Borgaralega fyðræðið
hefur tapað gildi sfnu í mikilvægum
atriðum. Sænska sósfaldemókratfið
hefur komið því til leiðar, á grund-
velli hinnar tiltölulegu friðsömu og
stöðugu þróunar sænska kapitalism-
sé átt við faglegu baráttuna, þegar
vitnað er f Mússólíni og að hann hafi
af tilviljun haft á réttu að standa ?
Nei, þannig er því greinilega ekki far-
ið. Ibæklingi Baudes stendur eftir-
farandi: "Sósfaldemðkratfið hefur
þrðast frá frjálslyndri umbótapólitík
f anda Brantings í upphafi 20. aldar-
innar, til hinnar opinskáu stéttasam-
vinnupólitíkur millistrfðsáranna, uns
f dag er hún hefur orðið að sósíalfas-
fskri, korpóratffri pólitík að fyrir-
mynd Mússólfnis frá hinni fasfsku ftal-
fu. Þessi pólitlk byggir eins og ítalski
Taeisminn á afnámi verkfallsréttarins
(!) og launaáætlun fyrir allan iðnaðinn
ans og með "friðsamlegum" aðferðum, (J) sem ríkiseftirlit er með." (Bls.
sem borgarastéttir annarra landa 36/aths. kg)
neyddist til að koma til leiðar með að-
stoð ofbeldis hins fasíska alræðis, á
tfmum kreppanna. Sðsfaldemðkratíið
er orðið sósfalfasismi sem nýtur
stuðnings verkalýðsfélagaskrifræðis -
ins. Sósíaldemðkratíið er höfuðfjand-
maður verkalýðsstéttarinnar innan
verkalýðshreyfingarinnar." (Bls. 76)
Þannig hefur alls staðar orðið til, . - . .
með tilstuðlan korpóratffrikisins, fas- sesf strax að her er skilgrem-
- - mg, sem elcki er samboðin marxista,
Annaðhvort á Baude við að ítalski fas-
isminn hafi takmarkað sig við að af-
nema verkfallsréttinn og rlkisskipu-
leggja launaáætlanir iðnaðarins, eða
að Svfþjðð sé fasfskt ríki f dag ("að
fyrirmynd ftalska fasismans").
r báðum dæmunum er um alvarleg
mistök að ræða. Ef við tökum hið
heldur vitnar um faglega þröngsyni og
þekkingarleysi á eðli fasismans. Ef
við tökum hið síðara, ber Baude enn
skarðan hlut frá borði, þvf f Svfþjóð
þrffst borgaralegt lýðræði og það
væri alvarleg ranghugmynd, að rugla
saman óhjákvæmilegu kúgunareðli og
þröngum stakki hins borgaralega lýð-
ræðis við opinskátt ofbeldissinnað
borgaralegt alræði f gervi fasismans.
ismi eða sósíalfasismi, samhliða þvf
sem "lýðræðið hefur tapað gildi sfnu
f mikilvægum atriðum." Ef þetta
verður ekki með ofbeldi og hryllingi
fasismans, þá framkvæmir sösfalfas-
isminn það með "friðsamlegum að-
ferðum." Enn segir svo: "...með
hjálp sósfaldemókratfsku svikaranna,
hefur borgarastéttinni j Svfþjóð og
öðrum kapitalfskum löndum snúið
þettavopn (þ. e. verkalýðsfélögin/aths.
kg) úr höndum verkalýðsstéttarinnar Hvora vitleysuna á að velja skiptir
eftir langæja og harða baráttu, og ekki máli- En f þessu liggja orsakir-
breytt þvf í tæki til kúgunar á henni. nar fyrir hinni röugu afstöðu til fag-
Verkalýðsstéttin hefur beðið ósigur f leSa vandamálsins, sem felst f þvf
b.,rá!tunni um gömlu verkalýðsfélaga- að "setja verkalýðsfélögin til hlioar."
hreyLnguna." (Bls. 122) Su ringulreið sem rikir f faglega
, . vandamálinu innan KFMLr, stafar
Her eru trotskisku þankagangarnir af þvf að grundvöllurinn að kenning-
allsraðandi, grundvöllur marxismans-,ltln1- ^ korpóratffrikið hefur ekki
lemnismans er yfirgefinn en sma- verið rannsakaður og gagnrýnin rann-
borgaraleg afstaða kemur f hans stað. s5kn g kenningum og starfi Kominterns
Skilgreining Kominterns á fasisman- f verkalýðsfélagahreyfingunni f Evr-
um við völd tekur til þess, að her sé 5pU 5 fjórða áratugnum hefur verið
ekki aðeins um venjuleg stjórnarskipti iStin liggja milU hluta. Af þvf verður
!,s sú ðvissa sem ráðandi er innan
KFMLr og kemur fram þannig, að
komið hefur verið auga a einhliðleika
að ræða, heldur að ein gerð borgara-
lega ríkisins - borgaralega lýðræðið
- sé leyst af hólmi af annarri - hinu
opinskáa, ofbeldissinnaða alræði
(Dimitrof). Komintern skilgreinir
fasismann sem ofbeldisstjórn, sem
afturhaldssamasti og blððþyrstasti
hluti einokunarauðvaldsins standi að,
sem svar við byltingarbaráttu verka-
lýðsstéttarinnar. Ofbeldisstjórn fas-
ismans beinist fyrst og fremst gegn
þeirrar bardagaaðferðar sem felst í
vfgorðinu "lifi skæruverkfölfin," en
ennþá ekki fundin skýr skilgreining á
réttri bardagaaðferð. Uppi eru radd-
ir f KFMLr sem spyrja, hvort mögu-
legt sé að skapa rauð og byltingar-
sinnuð verkalýðsfélög, hvort heldur
hætti að mynda rauð andstöðulið inn-
framverði verkalyðsins, kommumsta- an núverandi verkalýðsfélaga, eða
flokknum og gegn baráttufúsum verka- starfa samkvæmt hinni einhliða bar-
mönnum, samtfmis sem hún undirbýr
yfirgang og ránsstrfð gagnvart öðrum
þjóðum. Lýðræðið er algerlega lagt
í rústir og samtakaréttur verkalýðs-
stéttarinnar er enginn, og þetta á
einnig við um fagleg samtök. Berið
dagaaðferð skæruverkfallanna, eða
hvort láta skuli framtfðina skera úr
um hvað af þessu er rétt.
Eina rétta bardagaaðferðin er að
byggja upp rauð andstöðulið innan nú-
þetta saman við skilgreiningu KFMLr: verandi verkalýðsfélaga og miða að
"samvöxtur verkalýðsfélaganna og þvi^að vinna verkalýðsfelögin 1 kapi-
rikisins og stöðugur borgarafriður tafisku löndunum fyrir málstað komm-
milli auðvalds og launavinnu" og þá úmsmans, með þvi að vinna allan
sést greinilega hversu geysilegur mun-Þ°rra verkamanna til fylgis við bar-
ur er á skilgreiningu Kominterns og dagaaðferð lcommumstanna og með
þeirri, sem KFMLr hefur búið til. Þyf að afhjúpa og reka út sósialdemó-
En hvaðan hefur bá KFMLr sfna skil- kratfsku svikarana. Þessi bardaga-
greining, ef hún á ekki rætur sínar að aðferð er ekki rétt einvörðungu fyrir
rekja til marxismans-lenínismans ?
Jú - heyr á endemi - frá Mússólfni,
frammámanni ftölsku fasistanna..
Frank Baude, form. miðstjórnar
KFMLr, vitnar í Mússólfni f bæklingi
það að hún stenst sem kenning, heldur
fyrst og fremst vegna þess, að hún er
þrautreynd f byltingarbaráttu margra
áratuga.
-Ag