Spegillinn - 01.12.1947, Side 24

2D4
SPEGILLINN
Lðgregluskýrsla
frá 19. okt. 1947.
Akureyri, 1. nóvember 1947.
Við göngum svona um göturnar með fettum
og gætum okkar fyrir clruliuslettum.
Það gliirar vel á gyllta luiappa og húfur.
(lætt' að þér að verða ekki undir bílnum þarna, elsku litli stúfur!
vegar ekki fyrr en hann var orðinn ölmóður og ekki vel sjúr
á því, hvað var að gerast. Um allt landið eru fjölmargar öl-
keldur, sem að vísu hafa ekki upp á annað að bjóða nú á dög-
um en sódavatn, en nafnið bendir til. að þarna hafi í gamla
daga verið eintómt öl, sem menn drukku sér til dundurs og
dægrastyttingar. Það, sem nú er kallað olbogi, var oft í þá
daga kallað ölbogi og er auðskilið, því að auðvitað beygðu
menn fyrst og fremst handlegginn, er þeir lyftu ölkollunni
að vörum sér, og kemur þetta sama fram hjá öðrum þjóðum,
þar sem „að beygja handlegginn“ er sama sem að taka sér
neðan í því. Ö1 heitir enn í dag stundum bjór og hét svo einn-
ig' til forna. Þegar menn höfðu drukkið bjór eins og þeir
gátu í sig látið, urðu menn bjórfullir, og á mörgum bæjum
var meira að segja til bjórþil, til þess að hindra, að menn
dyttu út úr húsinu, þegar þeir höfðu skellt i sig nokkrum
bjórum.
Þetta stutta ágrip ætti að nægja til þess að sanna, að ís-
lendingum er ölið ekkert nýnæmi, og drukku það einmitt
mest á beztu árum þjóðarinnar. fiinsvegar var það einok-
unin, sem kom fyrst í þá brennivíninu; hafði hún jafnan
nægar birgðir af því, en hinsvegar korn af skornum skammti,
sem rétt nægði í útákast á vatnsgrautana, ef því þá ekki var
fleygt með möðkum og öllu saman. Núverandi einokun —
öðru nafni Ríkið — hefur drengilega haldið uppi merki for-
móður sinnar, með Svartadauðanum, og hefur svo verið um
langt skeið. Nú hafa þrír af beztu mönnum þjóðarinnar bor-
ið fram frumvarp þess efnis að útvega henni eitthvað holl-
ara að drekka, en nokkur hluti hennar, aðallega gútemplar-
ar, virðast telja þeta gutl eitt og gera samþykktir þar að
lútandi, þar sem skorað er á Alþingi að forða innbyggjend-
um landsins frá þessum voða. Virðist ekkert á þessa menn
bíta, þó að vitnað sé til dana, sem voru forsjón vor um langt
skeið, en þeir drekka mikið öl og verða feitir og pattaralegir
og segja þá hæpnar sögur, þegar þeir eru orðnir ölliýrir. —
Engu skal spáð um afdrif frumvarpsins, en ef það á að hafa
sinn framgang í næði, niætti benda dyravörðum Alþingis á
að vera betur á verði framvegis en forðum, er nefnd kvenna
ruddist inn á Alþingi og gerði ölmönnum þar helvíti heitt
(sjá 2. forsíðumynd). Standi þeir vel á verði er von um, að
vér fáum að heyra eitthvað þessu líkt í útvarpinu á nýja ár-
inu: „Útvarpskórinn vantar enn nokkra ölbcissá. Gefi sig
fram við Tónlistardeildina, Góð kjör“. (Hér má bæta við,
að þejr mega ekki vera eldri en 35 ára.)
En stundum er nú stilltur betra að vera
og sterkur þegar mikið þarf að gera,
liandfljótur og bugsa ekki lengi,
þegar handjárna þarf þetta kannske 10, 11, 12 og jafnvel 13 ára
drengi.
Á dögunum var dansleikur í Gúttó
með dauða, wisky, koniaki og spriittó.
Rifnir voru jakkar, vesti og vasar,
en við fórum aldrei inn, því þá hefði allt farið í ógurlegan hasar.
En enginn veit sína ævi fyrr en öll er,
og allra sízt já, þegar eru skröll hér.
Enginn veit nær ballið verður búið,
Það bar svo bráðan að og við urðum of seinir og gátum ekki fliiið.
Þá var ekki að sökúnum að spyrja,
sviftingarnar hlutu strax að byrja.
Unglingarnir voru eins og villtir
og við réðum ekki neitt við neitt og urðum þess vegna alveg agalega
trvlltir.
Og fylkingin hún fór út Hafnarstræti
og fjandi margir voru þá með læti.
Þar sló ég mann sem slóð bjá sterkum svola.
Það er stundum betra fyrir lögregluþjón, scm á að halda uppi röð
og reglu, að bíma ekki eins og rola.
Sumir voru voðalega æstir
en við tókum þá, sem liendi voru næstir,
kefluðum þá og keyrðum béirit í Steininn,
en hvernig sem á því stóð, var eins og hópurinn rynni á veinin.
Þá fór nú að kárna kæti og gaman,
þeir koniu bara einir 40 saman,
bálvondir og bölvuðu eiuum munni,
börðu saman hnefunum og stöppuðu niður fótunum og hótuðu
lögreglunni.
Við flýttum okkur slrax að loka og læsa
og lofuðum þeim úti að biilva og bvæsa.
Við héldum að þeir myndu okkur æra,
en við litum aldrei út og létum auðvitað sem allra minnst á okkur
bæra.
Svona gekk það langan, langan tíma
og lafhræddir við urðum þarna að liýma,
en ekki lynnti öskrunum í skrílnum
fvrr en undir morgun, en þá lóku bölvaðir ormarnir með sér
kveikjuna af bílnum.
Illa beld ég ýmsir hérna færu
ef amlóðar í lögreglunni væru.
Margir bopa myndu í okkar sporum,
cn menn geta nú séð’ af þessu litla dæmi, bvað við getum, cf við
þorum !
Snœrl.
Ölver.