Spegillinn - 01.12.1947, Page 35

SPEGILLINN
215
/7?U&ry___
Framh.
„Ég ætla mér nú ekki að fara að losa hana til þess að gera henni
neitt til góða“, svaraði ég. ,,Það, sem mín og þín og allrar aðrar lifrar
þarfnast, er ekki fyrst og fremst að fara út í buxnapilsi og láta berja
sig í mauk, heldur þurfa þær hvíld — og minni og einfaldari mat. Ef
þú hættir við að fara með lifrina í þér á hestbak og færir þess í stað
með hana í tjald og fæddir hana á hnetum og berjum, værirðu ekki
eins á litinn og þú ert núna, Tobba sæl!“
Það voi'u þessi orð, sem urðu upphafið að öllu saman, enda þótt ég
vissi það ekki þá, og Tobba segði ekki neitt. Hún hefur það til að fá
einhverja flugu og láta hana svo liggja og malla einhversstaðar aftan
til í heilanum, ef svo mætti segja, án þess að nokkur maður viti, að
hún sé yfir suðunni, og svo skellir hún henni fram harðsoðinni einn
góðan veðurdag, með kryddi og öllu saman.
Daginn sem Tobba settist fyrst upp, fórum við Agga báðar að heim-
sækja hana. Hanna, húshjálpin hennar, hafði komið henni fram úr
rúminu út að glugganum og þar sat Tobba umkringd bókum. En það
er einmitt ó svona nauðungar-iðjuleysisstundum, sem Tobba fær flest-
ar hugmyndirnar, og Agga minnti mig á þetta á leiðinni til hennar.
,,Þú manst, Lísa, í fyrravetur, þegar hún var að ná sér eftir flens-
una og tók bréfanámskeiðið í sundi. Ef hún er að lesa, þá athugaðu,
hvað hún les. Það er sennilega annaðhvoi't um kosningarrétt kvenna
eða þá loftskip“.
Tobba trúir alltaf öllu, sem hún les. Hún hafði verið sannfærð um,
að hún gæti synt eftir sex tíma bréfanámskeið. Hún hafði allar hreyf-
ingamar nákvæmlega í höfðinu, og var nærri því búin að gera hjúkr-
unarkonuna sína vitlausa með því að hvolfa sér á grúfu í rúminu öðru
hvoru, til þess að æfa yfirhandar-sundtök. Hún varð brátt alveg út-
farin og ásetti sér að fara að iðka sund reglulega, og lét meira að
segja Kalla frænda sýna sér ástralska skriðsundið, svo að hún gæti,
þegar stundir liðu fram, synt yfir Ermarsund. Allur vandinn var að
anda og skipta um stellingar, sagði hún, — svo að þetta var í raun-
inni miklu fremur andleg en líkamleg íþrótt og byggðist á almennri
greind.
Þegar hún var orðin heilbrigð aftur, fór hún í sundhöllina. Við
Agga fórum með henni — ekki vegna þess, að við gætum neitt hjálp-
að, ef í hart færi, heldur einmitt vegna þess, að Tobba hafði sannfært
okkur um, að það myndi alls eklci „fara í hart“. Tobba stakk sér beint
á höfuðið í djúpa endann á lauginni, samkvæmt forskriftinni, en kom
ekki upp aftur.
Jæja, hvað sem um það var, datt okkur ekki í hug, að þetta, sem
Tobba var nú að lesa, gæti verið neitt hættulegt. Hún hafði pantað
nokkrar bækur handa börnum vinkonu sinnar, og var nú að líta gegn-
um þær, áður en þær væru sendai'. Ein þeirra var „Ungi skógarmaður-
inn‘ og önnur var „Tjöld og tjaldvist“. En núna get ég fengið hroll,
þegar ég rifja upp þessi nöfn.
Agga hafði bakað englaköku og auk þess komið með krukku fulla
af smákökum. En Tobba þakkaði aðeins fyrir þetta í mestu snöggheit-
um og skipaði svo Hönnu að fara út með kökurnar. Enn vorum við
samt alveg grunlausar. Tobba hallaði sér upp við dogg og sagði fátt.
Samtalið var eitthvað á þessa leið :
Agga: Jæja, þá ertu lcomin ó fætur — og ég vona guð gefi, að þú
getir eitthvað af þessu lært. Ef þér er það ekki ógeðfellt, ætla ég að
biðja Hönnu að skera sundur kökuna. Hún féll hjá mér í miðjunni.
Tobba,: Veiztu það, að Indíánarnir notuðu aldrei sætindi í mat og
þess vegna hafa þeir allir heilar og óskemmdar tennur?
Agga: Jæja, þeir höfðu nú heldur enga bíla, og samt veit ég ekki
til þess, að þeir hafi fengið vængi.
Lísa: Má ekki loka þessum glugga. Eg hef trekkinn beint inn ó mig.
Tobba: Loft í hreyfingu hefur ennþá ekki orsakað kvef í neinni
manneskju. Við fáum ekki kvef, heldur fáum við hita. Það er alveg
hlægilegt, hvernig við lokum okkur inni, og ætlumst svo til að halda
heilsunni.
Agga-. Ég er að fá kvef.
Lísa (slær út í aðra sálma) : Ætti ég ekki að hjálpa þér til að klæða
þig. Þú gætir hvílst í bakinu, ef þú færir í lífstykki aftur.
Tobba (einbeitt) : Ég ætla mér ekki í lífstykki oftar á ævinni.
Agga (hnerrar) : Ha? Notuðu Indíánarnir virkilega ekki lífstykki?
Tobba er afskaplega næm, ef hún verður fyrir samúðarleysi og nú
lokaðist hún eins og kúskel. Hún var kuldalega kurteis við okkur það
sem eftir var heimsóknarinnar, en hún vitnaði ekki oftar í Indíánana,
og það út af fyrir sig var grunsamlegt.
Til allrar lukku eða ólukku var fyrirætlun Tobbu þannig, að hún
gat ekki framkvæmt hana ein. Mig grunar, að hún hafi reynt að fá
Hönnu til að fara með sér, og hafi ekki snúið sér til okkar fyrr en hún
hafði brugðizt. Hanna var hrædd og sagði okkur alla söguna, til þess
að aðvara okkur.
Ég man þetta alveg út í æsar. Það var einmitt afmælisdagurinn hans
hr. Wiggins sáluga, og þá borðum við venjulega hjá Oggu og höfum
tertu með þrjátíu kertum í. En nú var Tobba ekki farin neitt að fara
út, svo að við hinar borðuðum saman. Agga vill alltaf sitja þangað til
síðasta kertið er útbrunnið, en það finnst mér sorglegt, svo að ég
kemst alltaf í þungt skap.
í sama bili, sem ljósið á kertinu blakti og slokknaði, kom Hanna inn.
„Fröken Tobba sendir mig með bi'éf frænda síns frá London“, sagði
Hanna og lagði bréfið á borðið fyrir framan Öggu. Síðan settist hún
niður og tók að vola.
„Hvað gengur að, Hanna?“ spurði Agga. „Hvað hefur eiginlega
skeð ?“
„Hún er farin aftur“, snökti Hanna, „og hún er verri í þetta sinn
en hún hefur nokkurntíma áður verið. Ekkert te, enginn sylcur, ekkert
annað en hnetur og ávextir, og gluggana opna alla nóttina, svo að
gai'dínurnar eru orðnar kolsvartar. Ég vildi bara, að ég næði í hnakka-
drambið á honum Kalla frænda“. *
Okkur hefur víst báðum dottið það sama í hug, þá á sömu stundinni:
„Ungi skógarmaðurinn", „Tjöld og tjaldlíf“ og ekkert lífstykki o. s.
frv. Ég seildist eftir bréfi Kalla frænda, sem var að vísu sent Tobbu,
en var til okkar allra. Það hljóðaði þannig:
Blessaðir þríburarnir!
Jæja, þá er franski forsetinn bæði kominn og farinn, og London
hefur tekið niður aftur skrautflöggin, sem honum var fagnað
með, og er nú farin að snúa sér að saklausum skemmtunum aft-
ur, svo sem að eitra fyrir ráðherra, sprengja upp opinberar bygg-
ingar, eða þá menn fara út í skógana og iðka þar einfalt líf.
Þessi náttúrubörn ferðast í hópum — enda eru þau í litlu öðru.