Spegillinn - 01.12.1949, Blaðsíða 17

SPEGILLINN
1B1
Á þeirri stundu, er þetta merkisár hófst, eða kl. 0.00 inn
fyrsta Januarii, var hurðum upp hrundið í inu nýja fæðingar-
stiftelsi, er hafði verið í smíðum fyrirfarandi ár, og loks bor-
ið grjóti, að ráði ríkismúrara; kvað hann þá bygginguna
mundu standast betur væntanlegar fæðingarhríðir. Leið svo
áttidagur að kvöldi, að eigi fjölgaði, urðu fyrirmenn ókvæða
við og kölluðu slíkt athafnaleysi eitt djöfulsins narrarí, en
sem þeir bjuggu sig til brottfarar í fússi, heyrðist öskur jarg-
anlegt, er af mátti ráða, að stiftelsið mundi eigi verða jafn
allskostar óþarft og bölsýni þeirra hafði viljað vera láta.
Gekk svo æ síðan, og þó eigi nema með hálfum krafti, sökum
þjónustukvennaeklu. Var vinnuafl þó sókt til stórþjóðanna
og flutt inn í landið, títt með afarkostum, en nýttist mest af
bændum og búþegnum, er heimtuðu konur að yfirvöldum,
með elskunnar offorsi og holdsins bráðlæti, en hótuðu að
flosna upp ella og gerast malverjar og pennasleikjar ríkisins.
Frægast þessara þjóðflutninga var það, er ii farmar grið-
kvenna vóru fluttir úr Germania sunnan, að undangengnu
þukli, mati og yfirsýn klókustu manna. Urðu vel reiðfara og
var síðan hópurinn rekinn á land í Skerjafirði og tilsagður
bændum, en þeir brugðu við títt og lögðu konurnar í sæng
með sér, en þeim löglegum eiginkonum, er enn fyrir fundust,
þótti súrt í broti og gengu í Þjóðvarnarfélagið, en sá er flokk-
ur þjóðhnöggvinga, er enn eigi hafa vígslur tekið, utan prím-
signingu. Þó fengu sumir, þeir er eigi vóru áður kvæntir,
valdsmannspatent fyrir konunni, eða klerkar vóru til kvaddir
og hakakrossuðu yfir hjónasængina. Ölheita sú, er dregur
nafn af bjórsvelgnum, skáldinu og fjármálasérfræðingnum
Agli sterka, fer þess á flot að mega heita mungát snöggt um
sterkara en áður hafði tíðkazt; kvaðst mundu exportera vökv-
ann, fósturjörðinni til ábata, en útlenzkum til fordjörfunar
og gengisfellingar. Snerist Alþingi við öndvert, þó ekki af
bindindissemi heldur af hræðslu við gúttapela, sem enn höfðu
kosningarrétt, en þeir telja jafnan öl hálfu sterkara og skað-
legra en klára brennivín — mátti þá sjá margt auga á floti,
er atkvæði vóru greidd. En óttazt var og, að aldregi mundi
það öl út fyrir landsteinana koma, heldur sólgið verða af
fyrirmönnum og gæðingum þeirra. Jónas Þprbergsson samt
útvarpsstjóri. Sigldi þetta ár á öldum ljósvakans, með valið
lið og frítt föruneyti til útvarpsþings útlendis; þótti heima-
mönnum þar sem mikil mundi sú þjóð vera, er slíkum afla
hefði á að skipa, en innlendum skattþegnum þótti illa varið
fénu í burðargjald undir þetta fé, og atyrtu suma sendimenn,
er heim kómu, en þeir gáfu þau svör, sem sönn munu verið
hafa, að þeim hefði verið þröngvað til fararinnar og borið
undir þá fé. Finna brezkir kunnáttumenn kynjalyf, er eyði
svefnsýki, en þangað til hafði allt kúahald verið í inum mesta
ólestri á stórum svæðum í Africa suður, er bæði beljur svo
og tuddar sofnuðu, er sízt skyldi. Hugðu menn gott til að fá
lyf þetta út hingað, til notkunar í skólum og ríkisstofnunum.
Útanstefnur mögnuðust á árinu, varð Bjarna einkum tíðför-
ult vestur um haf í kjölfar Leifs ins heppna, stundum með
Eystein í för með sér og aðra fyrirmenn; hlaut af þessu
elsku vestrænna en ámæli þjóðhnöggvinga og taglhnýtinga
þeirra, er þjóðvarnarmenn nefndust, þó í spaugi. Töldu þess-
ir kumpánar sig eina fslendinga vera, og sé það haft fyrir
satt, hafði þjóðin gengið saman að fimm sjöttungum á
skömmum tíma, og þótti verri útkoma en eftir pláguna miklu,
þ. e. Svartadauða inn fyrra. Gerðu fjendur Bjarna uppsteit
mikinn á Alþingi, ultimo Martii, urpu meðal annars grjóti
einn sinna mann, garp mikinn, Hermann að nafni; yfirgaf
hann skömmu síðar flokk sinn og gerðist íhaldsmaður, kvað
sér minni hættu búna í þeim hóp. En þjóðhnöggvingar fengu
von bráðar annan hermann, sem enn segir. Var uppsteitur
þessi fótógraferaður og síðan sýndur um land allt, í trássi
við björgunarafrekið við Látrabjarg og blessaða sveitina
mína, er máttu muna sinn fífil fegurri. Grasserar blóðsótt í
kúm á Suðurlandi og var kennt um flöskumjólkinni, er þá
var farin að tíðkast. Tók inn einkar vinsæli svartimarkaður
miklum framförum, mest eftir að ríkið sjálft tók að þéna á
honum með skattlagningu automobilium; fóru biðraðir við
sölubúðir lengjandisk, einkum af konum, höfðu þó ógjörla
hugmynd um, hvað á boðangi var hverju sinni. Dró þetta
jafnvel úr lýðhylli jarðarfara, er áður vóru ein bezta skemmt-
un kvenna í fásinninu. Hækkar verð rúgbrauða, landinu til
niðurdreps og þjóðunni til gremju, nema veðurstofunni, er
notaði þetta til spásagna, er reyndust svo galdar, að elztu