Stúdentablaðið - 17.06.1962, Blaðsíða 5

STÚ DENTABLAÐ
5
skalt elska Drottin, Guö þinn
af öllu hjarta þínn og af allri sáltt
þinni og af öllttm huga þínnni og
aj öllnm mœtti þínum“.
Markúsarguðspjall, 12. kap.
Árstíð er vor. Sumarið að koma.
Þið eruð ung — og það er alltaf
verið að segja okkur, að lífið sé
framundan. Maður verður að
minnsta kosti að látast trúa því.
Vona. Og gleðjast í voninni.
Jesúm talar um guðselskuna í
þessum texta. Allt sem vekur un-
að, allt sem er frjálst, — hress-
andi og lífrænt, það vilja ungir
stúdentar. Að elska, það er að
kjósa sjálfur og njóta þess sem
maður kýs. Og að elska er einnig
að vera kosinn, gagntekinn, hrif-
inn af því sem maður kýs sjálf-
ur. Ungir stúdentar vilja ekki fást
við það sem þeir kjósa ekki sjálf-
ir. Þeir vilja ekki láta leggja á
sig nein bönd. Þeir velja það sem
þeir vilja. Og þeir vilja ekki neitt
það sem er dauflegt, leiðigjarnt.
Þeir vilja ekki uppgjöfina, úr-
ræðaleysið, deyfðina. Það sem
þeir velja er lífið. Ekki dauðinn.
Það er fasta. — En páskarnir
eru framundan. Á milli línanna í
píslarsögunni sjáum vér sigurinn
skyggnast fram. Vér lítum upp,
upp þaðan sem ljósið kemur og
lífið; — og vér sjáum hinn þyrni-
krýnda, kominn úr þrengingunni
miklu. Og nú situr hann á veldis-
stóli, konungurinn Kristur, fursti
lífsins — og gefur okkur æskuna
aftur.
Það er æska kirkjunnar á
hverri tíð. Það er æska guðfræð-
innar hvert vor og haust. Þar sem
ungir menn eru, starfa, hugsa,
stúdera, lofsyngja, — þar er æska
og þar er líf.
Þegar vér litumst um i heimin-
um í dag er nóg af æskufjöri —
lífsins unga þrótti. En drunginn
á meðal vor, deyfðin, sinnuleysið,
þar sem ekkert skeður markvert,
einangrunin, — það á ekki við
unga stúdenta. Þeir vilja út í vor-
loftið. Þeir vilja jafnvel brjóta
rúður til þess að hleypa vorloft-
inu að utan — inn.
En ungir menn vilja ekki láta
blekkjast. Þeir vilja heyra sann-
leikann eins og hann er. Þeir
vilja kynnast raunveruleikanum,
vilja sjá skuggahliðarnar jafnt
sem þær björtu á lífinu. Þeir vita
að líf og dauði haldast stundum
í hendur. Þeir skilja að alvara
og gaman eiga oft samleið. Já,
þeir heimta ábyrgð. Þeir vilja
bera ábyrgðina. Þeir vilja að
þeim sé treyst. Treystirðu ungum
manni mun hann ekki bregðast,
þ. e. sé hann sannur ungur mað-
ur.
Jesús talar oft um þá ábyrgð
sem Guð leggur á oss, — um kröf-
urnar sem Guð gerir til vor, —
um hlýðni við Guð, ábyrgð gagn-
vart Guði. En hér talar hann um
að elska Guð. Það skyldi þó ekki
vera svo, að Guð sé eitthvað
skemmtilegt, fallegt, mikilfeng-
legt, eitthvað girnilegt, eitthvað
sem vér getum elskað?
Ég talaði um það áðan, að nóg
sé af æskufjöri, lifsþrótti í kirkj-
unni og guðfræðinni í hinum stóra
heimi. Það er næsta ótrúlegt, þeg-
ar vér höfum í huga hið íslenzka
sinnuleysi meðal vor guðfræð-
inga, presta og kirkjufólks, að
vorir kristnu bræður um heim
allan eru önnum kafnir við að
skemmta sér. Skemmta sér við
iðkanir líkama og sálar — á þing-
um, fundum, námskeiðum, við
háskólana og hinu daglega lífi
kirkjunnar. Þegar ég fæ í hendur
útlend blöð og tímarit verð ég
gagntekinn af þessu æskufjöri
ungra stúdenta. Þeir hafa nóg
við að fást og þeir hafa gaman
af. Nýjar bækur koma út og eru
kannaðar, ræddar. Mönnum dett-
ur sitthvað frumlegt í hug —
hver örvar annan til nýrra átaka
og þeir miðla hver öðrum við
kringlótta borðið, í kaffistofunni,
á mótum, í vinnuflokkum. Ég sé
í anda hina lífsglöðu stúdenta þar
sem ég hefi numið og kennt er-
lendis. Ég sé hina brennandi lifs-
glóð þeirra, hinn funandi hita
umræðnanna, áhuganeistann í
augnaráðinu. Og ég heyri sönginn
írá ungum hjörtum, ég heyri
hann stíga upp eins og svellandi
móð æskulífs og fjörs. — Þetta
getum vér elskað, þetta glaða,
unga líf. En getum vér elskað
Guð?
Ég sat eitt sinn á kaffistofu í
erlendri borg með góðum vini. Á
bak við diskinn, þar sem kaffi-
áhöld stóðu innan um kökukassa
og annað þess kyns, var veggur
settur örsmáum flísum í öllum
litum. Sjáðu vegginn þarna,
sagði þessi vinur minn, sem var
sænskur guðfræðingur. Þegar þú
lítur fyrst á þennan vegg, sérðu
aðeins mislita ferninga í hinni
mestu ringulreið. Þú færð ekk-
ert út úr þessu. Þetta er bara
flísalagður veggur, lagður örsmá-
orka á önnur atvik, vekja og
hvetja til annarra atvika, at-
hafna. Að elska Guð er að vera
fluttur inn í þennan nýja veru-
leika, veruleika, sem er hlýr, —
traustur, sem vekur vongleði.
Líf okkar allra er fullt af óskilj-
anlegum atvikum og við hrekj-
umst til og frá í straumiðu lífs-
ins, berumst hingað og þangað,
erum innan um fólk af öllu tagi.
Nám og vinna verða þess vald-
andi, að við eignumst stað hér
eða þar, á þessum stað eða hin-
um. Og allt er breytingum háð.
Þegar ég lít yfir farinn veg minn
og þeirra, sem næst mér hafa
staðið í lífinu, finnst mér líf okk-
ar, svo tilviljanakennt sem það
kann að virðast, og breytilegt,
Dr. Þórir Kr. Þórðarson:
AÐ ELSKA GUÐ
um mislitum flísum. En þegar
þú ferð að horfa á vegginn tekur
þú smám saman eftir því, að flís-
unum er raðað þannig, að þær
mynda reglulegt mynstur. Hver
flísin við aðra hefir þann tilgang
að mynda samfellda heild svo að
mynstrið komi í ljós. Þannig
skoða ég líf mitt, sagði hann. Ég
hefi uppgötvað, að hvert einstakt
atvik, sem gæti virzt tilgangs-
laust, og er það kannski í sjálfu
sér, myndar ásamt öðrum atvik-
um samfellda heild sem gefur
lífi mínu tilgang. Og mitt eigið
líf er eins og ein lítil flís á veggn-
um, sagði hann, öðruvísi lit en sú
næsta, það er einskis nýtt í sjálfu
sér þegar því er lokið, — en
ásamt öllum kristnum bræðrum
mynda ég samfellda heild,
mynstrið, vilja Guðs með mig og
okkur alla.
Þetta er að elska Guð. Að upp-
götva tilganginn, meiningima —
að finna sig hluta af stærri heild.
Að sigrast á tilgangsleysinu, að
vera fluttur inn í nýjan veruleika
þar sem atvik og athafnir eru
hrifin út úr tilgangsleysinu. Já,
atvikin geta verið tilgangslaus,
en þeim er gefinn tilgangur við
það, að þau eru sett í samhengi og
vera eitt óslitið lofsöngsefni —
þrátt fyrir allt. Ég sé að baki þess
hönd Guðs. Hinn mikli mynda-
smiður er að móta leirinn. Þar
sem tilgangsleysið er mest sé ég
tilgang verða til í höndum Guðs,
— eftirá. Það er eftirsjáin sem
leiðir sannleikann í ljós. Við lít-
um yfir líf okkar og sjáum tæki-
færin, — tækifærin sem okkur
voru gefin. Mörg voru þau mis-
notuð, illa notuð eða ekki nýtt.
En þau voru gefin. Og til ein-
hvers urðu þau. Við, sem höfum
hlotið það þakkarverða hlutskipti
að fá að læra, fá að nema, við
stúdentarnir, sem skuldum þjóð
okkar það að hafa fengið að gefa
okkur að menntun og menningu,
fengið að sjá og heyra allt hið
stærsta og mesta í heimi, værum
blindir ef við sæjum ekkert annað
en tilgangsleysi, tilviljun, einsk-
isnýtt hjóm, reikult og rótlaust
þangið í lífi okkar. Okkur stend-
ur svo mikið til boða, tækifærin
eru svo stór og framtíðin er til-
boð. Hún býður upp í dans. —
„Tengið saman dansraðirnar með
laufgreinum, allt inn að altaris-
hornunum", segir í Davíðssálmi
(118). — Þetta er að elska Guð.
Að koma auga á mynstrið á