Fálkinn - 18.05.1929, Side 3

F A L K I N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Bitstjórar:
Vilh. Finsen og Skúli Skúlason.
Framkvœmdastj.: Svavar Hjaltested.
A Balskrifstofa :
Austurstr. 6, Reykjavik. Simi 2210.
Opin virka daga kl. 10—12 og 1—7.
Skrifstofa i Osló:
Anton Schjöthsgate 14.
BlaOið kemur út hvern Iaugardag.
Askriftarverð er kr. 1.70 á mánuði;
kr. 6.00 á ársfjórðungi og 20 kr. árg.
Erlendis 24 kr.
Allar Askriftir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverð: 20 aura millimeter.
Prentsmiðjan Gutenberg
SfiraéóaraþanRar.
Lífsreynslan er ekki altaf mjúkhent.
*'lestum finst hún bjóða hið súra oft-
•>r en liið sæta. Meira um vonbrigði
en hitt sem gengur eftir.
l’að mun talsvert almenn reynsla
um unga og liugsjónaríka mcnn, að
]>eir einsetji sjer að verða hreinskiln-
i öllu dagfari. En þar verða nær
allir fyrir vonbrigðum. Hreinskilnin
er einn sá mesti háskagripur sem til
er í veröldinni. Það þarf sterk hein
"g góða aðstöðu lil þess að geta ver-
"'J hreinskilinn. — Manninum er
"efnilega svo farið, að honum er
tamt að sjá galla náungans, jafnvel
sömu gallana og liann sjer ekki hjá
sjálfum sjer. En nú eru flestir þann-
*g gerðir, að þeir vilja fremur liej’ra
um sig lof en last. Einstaklingurinn
gerir ávalt meira úr eigin kostum og
minna úr eigin göllum en aðrir, og
því cr maðurinn aldrei sá sami í eig-
>n skoðun sem annara. Vilji aðrir
dæma um þig með fullri lireinskilni
verður jieirra dómur þvi að jafnaði
gjörólikur þínum eigin. Og þá finst
bjer dómurinn ósanngjarn og hrein-
skilnin liótfyndni og illgirni. Og þjer
verður illa við manninn.
I’að borgar sig ekki að vera lirein-
skilinn, jafnvel fyrir þann, sem sjer
U1gin galla og annara kosti. Þvi sum-
ir menn eru þannig gerðir að þeir
l'ola ekki annara lof, því siður að
beir hafi gott af að lieyra um ]>að,
sem öðrum er áfátt, án þess að nota
sjer það. Og því er liyggilegast að
begja og leyna öllum tilfinningum
um samanburð sin og annara.
En svo ber oft að þeim brunni, að
menn verða að svara til um þetta.
Borgar það sig þá að vera hreinskil-
"m? Machiavelli segir að það borgi sig
ekki. Og maðurinn sem vill vera
breinskilinn skyldi ávalt muna, að
bvi fylgir margur hagginn. Hrein-
skilinn maður verður Illa kyntur,
bnnn bakar sjer óvild og öðrum
gremju. En hinsvegar er liann meiri
•naður eftir en áður.
Sannleikurinn er sagna bestur, en
bað er slundum að liann er ekki sagna
auðveldastur. Og annað máltæki seg-
lr> að ofl megi satt kyrt liggja. Ilins-
vegar er ]>að allra reynsla, að til-
bneiging manna til þess að fara ofur-
litið á snið við sannleikann — án
bess þó að vilja misbjóða honum —
'eiði til hálfvelgju og niðurdreps.
(,g maðu rinn, sein aldrei talar eins
"g bann meinar verður að andlegum
afturkreisting, sem smám saman
nussir virðing og tiltrú allra, sem við
bann skifta.
DYERGRlKIÐ MONACO
í velur og vór hafa öðru
hverj'u verið að berast fregnir
um, að íbúarnir í Monaco, „Mon-
egaskar“ sem kallaðir eru, væri
í þann veginn að gera uppreist.
Þeir gengu kröfugöngu til fursta-
hallarinnar og kröfðust þess, að
annað tveggja segði furstinn af
sjer, eða hann gengi að kröfum
þeim, sem landsbúar gerðu, um
endurbætur á stjórnarfarinu, því
það væri svo ófrjálslegt, að þeir
vildu ekki una því. Furstinn,
Lúðvík annar, sent orðinn er 59
ára gamall og hefir sama orð-
takið og annar Lúðvík, sem að
vísu stjórnaði stærra ríki, nfl.;
„ríkið það er jeg sjálfur“ —
skipaði kröfugöngumönnunum
að snáfa heim, hann mundi
hvorugt gera, að segja af sjer
eða gefa þeint rjettarbætur. Og
hersingin sneri frá við svo bú-
ið, en síðan hafa fulltrúar þjóð-
arinnar verið að bræða með sjer
hvort þeir ætti að sætta sig við
þetta eða taka furstann og setja
hann af og stofna lýðveldi. Én
ekki hefir frjest að þeir hafi
;v ■: ■■-..■
komist að niðurstöðu. útsún gfir
Annars skyldi maður nú
halda, að þessir 24.000 sálir sem
Skemtigarðnrinn við spilavitið i Monte Carlo. — í baksgn sjest spilavitið.
Monte Cario.
islenskri konu. Grimaldi hinn
gamíi studdi greifann af Arles í
stríði, sem hann átti í við Sar-
ascena. I þakkarskyni fyrir þann
greiða fjekk Grimaldi að ljeni
landsvæði eitt milli Fripns og
Saint Topez, þar sem nú er
Monaco, vestanvert við Genúa-
flóa. Þetta skeði árið 980. Á
miðöldum og fram á nýju öld-
ina var Monaco oftast að halda
eignarjettinum, því bæði gerðu
franskir konungar og ljensherr-
ar svo og keppinautar Griinaldis
í Genúa kröfu til Monaco. En
ekki var við lambið að leika
sjer þar sem Monacofurstar
voru, því þeir voru víkingar
iniklir og höfðu fje mikið af
ránsferðum í Miðjarðarhafi og
gátu því haft her manns uin sig.
lifa í Monaco hefði ekki yfir
neinu að kvarta. Þeir þurfa í
það minsta ekki að kveina und-
an sköttunum, því þeir livíla
ekki á þeim sjálfum, heldur gest-
um þeirra, spilafíflunum sem
sækja til Monte Carlo og sólunda
þar fje sínu. Spilabankinn ann-
ast um gjöld ríkisins og sá
tekjustofnun er viss. Það er
ekki verið að hafa af þeim aura
i tolla fyrir hvern kaffibolla eða
tóbakstölu, sem þeir neyta liorg-
ararnir í Monaco. Og landið er
gott og nægir þeim, — þeir sem
ekki hafa atvinnu af snatti við
gestina lifa mestinegnis af app-
elsínu- og oliuviðaryrkju og
þurfa lítið að hafa fyrir lífinu,
enda eru þeir taldir latir menn.
En hvernig hei'ir þessi smá-
blettur, sem kallaður er Monaco,
farið að verða sjálfstætt ríki, því
það er Monaco í raun og veru, þó
landið sje undir vernd Frakka?
Tildrögin eru þau, að seint á
tíundu öld var uppi í Genúa
borgari einn ríkur og voldugur,
sem Grimaldi hjet. Einn af af-
koinendum hans, sem nú er lát-
inn fyrir skömmu, var kvæntur
Stœrsta gistihúsið i Monte Carlo. I‘ar er aðsetnr iðjulansra auðmanna, sem
freista gœfunnar við spilaborðið.