Fálkinn - 19.10.1929, Blaðsíða 13

PÁLEINN
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
MpmRiWNw
Revkiavík.
Framkollun. Kopiering
Stækkanir
Carl Ólafsson.
isaoocHCfOooacfíiöooooocHacíOooo
o
»
o
o
a
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
Haglabyssur, rifflar og
fjárbyssur.
Skotfæri allskonar.
Lægst verð.
Sporívöruhús Reykjavíkur.
(Einar Björnsson).
Bankastræti tl. Sími 1053 og 553.
O
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
e
o
o
o
o
o
o
ooooooooooooooooooooooooo
yexslið |/ið yikat.
Vörur Við Vægu Verði.
»»»»»» »♦»»»»»»»»
^ASaiEKSMERK
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest
Notið eingöngu
íslenska rúgmjölið
• í brauð og slátur.
MfRKI
Mjólkurfjelag Reykjavíkur.

er víðlesnasta blaðið.
Ulrllllfl er besta heimilisblaðið.
Mirlmtatlililiifiiii
Eftir william le queux
Fbh.
— En, — ungi vinur, lauk Forsetinn máli
sínu, — þjer skuluð ekki verða óþarflega
hræddur, því það er ekki ætlun mín að bæta
viðvaning við hópinn af alvönum þorpurum.
Handa yður hefi jeg annað verlc að vinna.
Það fáið þjer nánar að vita seinna, en til
þess að spilli ekki sakleysissvefni yðar, get
jeg sagt yður nú þegar, að þjer verðið ekki
látinn fást við neitt glæpsamlegt.
Forseti hló af kæti, er hann stóð upp. —
Jæja, góða nótt, drengur minn, sagði hann,
— ef yður vantar eitthvað, er ekki annað en
að hringja. Frank, visið þjer hr. Valentroyd
upp í bláa herbergið.
— Góða nótt, herra Forseti, svaraði
Hugh, og hvað snertir ....
— Sei, sei, .... svona, svona .... góða
nótt.
Forsetinn benti honum að fara, og Hugh
fór á eftir þjóninum inn í vistlegt svefnher-
bergi. Jafnskjótt sem þjónnin var farinn,
kom inn annar, sem fjekk Hugh það, sem
hann þurfti með, og þótt undarlegt mætti
virðast, fjell hann í fasta svefn, jafnslcjótt
sem hann var kominn upp í rúmið.
Dauf birta skein í gegn um þykku glugga-
tjöldin, er hann vaknaði, og er hann leit á
úr sitt, sá hann, að klukkan var hálftíu.
Hann dró gluggatjöldin frá, og sá þá hið
fegursta útsýni, er hugsast gat, Fyrir utan
gluggana var afar fagur garður, og lengra
hurtu graslendi með einstöku trjám, þar sem
sauðfje og nautgripir voru á beit. Hugh
varð það á að hugsa, að ef hann hefði mist
slíka eign sem þessa, sem hefði verið eign
ættar hans í mörg hundruð ár, í hendur
framandi braskara, hefði hann ekki verið
þeim vinveittari en Forsetinn hafði verið
kvöldinu áður.
Hann gekk inn í baðherbergið og fjekk
sjer bað, og með aðstoð herbergisþjónsins,
sem kom með hrein nærföt handa honum,
klæddi hann sig og gekk þvínæst inn í borð-
salinn. Þegar þar kom, var brytinn að líta
eftir þeim, sem voru að taka af matborðinu,
en er hann kom auga á Hugh, varð hann
umhyggjan sjálf fyrir þörfum hans og brátt
sat hann við ríkulegt morgunverðarborð.
Síðar spurði hann brytann um Forsetann,
en hann svaraði:
— Lávarðurinn fór burt kl. 9 í morgun.
Hugh langaði mest til að spyrja um Syl-
viu, en fanst þó, að það mundi varla vera
viðeigandi. Hann gekk út sjer til hressingar
eftir morgunverðinn, og ákvað með sjálfum
sjer að snúa aftur til borgarinnar, þar eð
húsið virtist vera manntómt — allir gest-
irnir virtust vera farnir. Þegar hann skýrði
brytanum frá þessari fyrirælun sinni, sagði
hann honum, að kl. 5 færi þægileg lest frá
næstu stöð, og vagn kom til þess að aka
honum þangað. Áður en Hugh lagði af stað,
skrifaði hann stutta orðsending til Forseta
og tilkynti honum, að hann færi heim til
sín í Curzon Square og biði þar fyrirskipana
hans. Hann tók eftir því, að pappírinn, sem
bar skjaldarmerki Halmene-ættarinnar, hafði
yfirskriftina „Halmene Towers“. Þegar hann
ók burt, leit hann oftar en einu sinni um
öxl, og gat ekki annað en vorkent iávarð-
inum, er hann varð að missa slíka eign. Því
húsið var hreinasti gimsteinn byggingarlist-
arinnar, og útlit þess eitt saman, fanst hon-
um næg afsökun á hinni einkennilegu starf-
semi lávarðasins.
— Þegar Hugh kom til London, ólc hann
þegar í stað til Curzon Square, og þar rjetti
James honum öll brjefin, sem hrúgast höfðu
saman í fjarveru hans. Hugh var forvitni á
að vita, hvernig taslca hans og föt hefðu ver-
ið sótt forðum, og hvernig sá, sem sótti hefði
gert grein fyrir erindi sínu. Til þess að veiða
þetta upp úr James, sagði hann: — Jeg
fjekk töskuna mína með skilum, James. Það
var gott, svaraði James. Hann gat verið orð-
fár ef því var að skifta. Hugh reyndi aftur:
—- Hvað fanst þjer um sendimanninn, sem
sókti hana?
-— Með leyfi að segja, herra minn, — þá
varð jeg hræddur við að fá hluti, sem þjer
áttuð í hendur svona náunga. Jeg verð að
segja, að hjer hefir alt gengið á afturfótun-
um, síðan þjer hleyptuð þessari fuglahræðu
— Villa Skræk — inn í húsið, og þessi mað-
ur sagði, þegar hann kom með brjefið frá
yður, að þjer ætluðuð til Harrogate.
— Meðal annara orða, James, sagði Hugh,
— þú gætir lofað mjer að líta á þetta brjef.
— James fór og kom að vörmu spori aft-
ur og fjeklt Hugh brjefið.
Þetta var stórfurðulegt. Hefði ekki Hugh
vitað fyrir víst, að hann hafði ekki skrifað
brjefið, hefði hann orðið að iáta, að á þvi
var rithönd hans sjálfs. í þvi stóð ekki ann-
að, en, að hann ætlaði til Harrogate og bað
James um að senda sjer föt og nærföt.
—■ Og, herra, sagði James, — lögreglu-
maðurinn kom hingað aftur og sagði, að
hann ætlaði að koma hjer í dag.
— Hvaða lögreglumaður?
— Overtley umsjónarmaður. — Ekkert
slíkt kom nokkru sinni fyrir áður en þjer
'komuð með þennan ....
— Það er gott, James, sagði Hugh, í
þannig tón, að James vissi, að hann þurfti
ekki að eyða fleiri orðum. James fór út og
hristi höfuðið og tautaði eitthvað fyrir
munni sjer. Þegar Hugh hafði lesiö brjef
sín, ákvað hann að fara í Múrbrotaklúbb-
inn, því þar þurfti hann ekkert að hræðast
framar, en vonaði hinsvegar að hitta Sylviu
þar. Hann var rjett á förum og James að
færa hann í yfirhöfnina, þegar dyrabjallan
hringdi og þjónninn, sem til dyra fór, kom
inn með nafnspjald Overtleys umsjónar-
manns. Hugh brást við önugur og skipaði
James að láta hann fara inn í bókaherberg-
ið og fór síðan þangað sjálfur til að taka á
móti honum, en var samt í yfirhöfninni, svo
að hinn gæti sjeð, að hann væri á hraðri
ferð. Yfirumsjónarmaðurinn kom inn.
— Jæja, herra Valentroyd, byrjaði hann,
— hvernig leið yður i Harrogate?
— Þakka yður fyrir, — ágætlega, svaraði
Hugh.
— Herra minn, hjelt hinn áfram, — jeg
er aðallega hingað kominn til þess að fá hjá
yður nánari vitneskju um fjelaga Sylviu
Peyton og svo’ um manni'æfilinn, sem þjer
skutuð skjólshúsi yfir hjerna.
— Já, einmitt, svo þjer aJlið að fara að
eyða yðar dýramæta tíma í það að heyra
mig endurtaka, það sem jeg hefi þegar sagt
yður?
— Jeg vona, að jeg eyði ekki neinum
tíma til ónýtis, svaraði hinn. Til þess hefi
jeg enga löngun, en jeg vil láta yður vita,
að þjer takið á yður alvarlega áhættu, með
því að dylja lögregluna þess, sem þjer vitið
í málinu.
— Jeg hefi einskis dulið hana, svaraði
Hugh, sem fór á snið við sannleilcann vegna
Sylviu Peyton. — Jæja, herra yfirumsjónar-
maður, ef þjer hafið ekki fleira að segja,
verð jeg að biðja yður að fara, — þvi jeg er
sjálfur að fara út.
— Jeg skal ekki tefja yður lengi, herra
Valentroyd, — núna — en þó gætuð þjer sagt
mjer, hvar þjer hafið dvalið siðustu dagana.
— Nú, mjer fanst þjer vita það, svaraði