Fálkinn - 19.04.1930, Blaðsíða 20

20
F Á L K I N N
] M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
{»MÁLARINN«
: Reykjavík.
■■ V...JSE .
Framköllun. Kopiering. 1
Stækkanir.
Cari Ólafsson.

Durkopp’s
Saumavjelar
handsnúnar o£ stígnar.
Versl. Björn Kristjánsson.
Jón Björnsson & Co.
Pósthússt. 2
Reykjavík
Simar 542 , 254
og
309(framkv.stj.)
Alísienskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvcrgi betri nje áreiöanlegri viöskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni.
Túlípanar fást í
Hanskabúðinni.
Hreinar ljereftstuskur kaupir
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Vállrinti er víðlesnasta blaðið.
fttlhlllll er besta heimilisblaðið*
Múrbrotaklúbburinn.
Eftir WILLIAM LE QUEUX.
Frh.
- Mjer þykir nijög leitt að geta ekki hlýtt
vðar hágöfgi, svaraði Hugh, — en það er ekki
annað en blákaldur sannleikur, að jeg þekki
ekki forskriftina.
— Er yður alvara að halda, þrumaði al-
ræðismaðurinn, — að þjer getið komið liing-
að til þess að standa upp í hárinu á mjer.
Haldið þjer að Halmene lávarður geti fengið
iijá okkur 100000 pund fyrirfram og svo efnt
orð sín á þann liátt að senda yður liingað og
tilkynna tafir og lieimta ósvífnislega önnur
100000 pund? Haldið þjer að við sjeum ein-
hverjir fábjánar?
— Yðar hágöfgi veit vel hvað því veldur,
að lávarðurinn þarf meira fje en hann hefir
þegar fengið, svaraði Hugh rólega. — Og jeg
vil leyfa mjer að leiðrjetta þann misskiln-
ing, að lávarðurinn og jeg sjeum sameigend-
ur, — jeg er aðeins vinur lians, og mjer hefir
ekki verið trúað fyrir leyndarmálinu, sem
uppgötvunin byggist á. Jeg gerði lionum að-
eins þann greiða að fara þessa ferð fyrir
iiann.
—- Mjer skilst að þjer eigið að fá yðar hluta
af herfanginu.
— Nei, svaraði Hugli stuttaralega.
—r Til hvers eruð þjer þá hingað kominn?
Svipur alræðismannsins lýsti allmikilli tor-
tryggni.
Aðeins vegna þess, að Halmene lávarður
hað mig þess.
— Hvað kom yður til þess að takast á
hendur ferð, sem þjer máttuð vita, að var
hættuleg, ef ekki var neitt í aðra hönd?
Jeg endurtek, að það var aðeins vegna
þess, að vinur minn, Halmene lávarður hað
mig þess. Hann sagðist sjálfur eklci geta
farið vegna þess, að hann myndi verða eltur,
eða eitthvað þessháttar. Jeg get beinlínis ekki
gefið neinar frekari upplýsingar, yðar há-
göfgi, svaraði Hugh svo einlæglega, að í þvi
augnabliki trúði alræðismaðurinn honum
sýnilega. • En á næsta augnaijliki liarðnaði
svipur hans áftur. — Jeg trúi yður ekki,
svaraði hann. Nú skrifið þjer forskriftina
niður. Yður mun eflaust þykja þægilegra að
skrifa hana hjer en í ríkisfangelsinu. Hugh
fann, að þetta var engin ógnun út í bláinn.
„Hörðu aðferðirnar“ alræðismannsins voru
alþektar. í örvæntingu spilaði Hugh út síð-
asta trompinu: Þjer getið gert livað yður
gott þykir, svaraði liann. — Hjer eruð forsæt-
isráðherra og alræðismaður hjer í landi. Jeg
er ekki annað en gestur og þjer eruð sjálf-
ráður um alt lijer á staðnum, en jeg vil að-
eins benda yður á, að ef þjer beitið mig
liörku munuð þjer eftir þrjá daga cða viku
cða þar um hil fá sendingu, sem þjer munið
eftir það sem eftir er æfinnar. Því, það er
ekki nóg ineð það, að þjer fáið ekki dráps-
tólið í liendur, lieldur mun það verða notað
gegn yður sjálfum.
Það var sjón að sjá mennina þrjá er Hugli
liafði lokið máli sínu. Ilugrekki hans, sem
örvæntingin hafði blásið honum í brjóst var
ekki meiri en það, að hann skalf og krepti
hnefana. Hann ljet eins og Radicati greifi
væri ekki til, og horfði á alræðismanninn, án
þess að líta undan. Síðarnefndi var þvi lík-
astur, sem væri liann að fá slag. Óhætt mun
að fullyrða, að nú upplifði hann það, sem
hann liafði haldið að hann mundi ekki þurfa
að upplifa framar á æfi sinni. Hann var van-
ur persónulegum árásum frá blöðum utan
úr heimi og jafnvel morðtilraunum. En, að
staðið væri uppi í liári lians og lionum ógn-
að í hans eigin liöll, var óvenjulegra. Reiðin
var að vísu sú tilfinning, sem var efst í lion-
um á þessari stundu, en auk liennar var ekki
laust við, að votlaði fyrir hræðslu. Hann gekk
í áttina til Hughs. Radicati gamli greifi var
sá eini er sagði nokkur orð, en þó i molum.
Hann kallaði á alla helga inenn til þess að
vera vitni um þessa blóðugu móðgun. Hann
leit upp eins og liann byggist við að liimininn
mundi falla niður — sem þó ekki varð. Með
kvíðasvip leit Iiann á víxl á andstæðingana.
Sjálfur var hann fyrir utan hardagann. Loks
rauf alræðismaðurinri þögnina. Með rödd,
scm liann átti hágt með að liafa liernil á,
mælti liann:
Er sem mjer heyrist? Er það mögulegt,
að ungur Englendingur, sem annars virðist
vera með öllum mjalla, dirfist að bjóða injei1
og Latiniuriki bvrginn aleinn og aðstoðar-
laus?
— Yðar liágöfgi hefir lieyrt rjett livað jeg
sagði, svaraði Ilugli rólcga. —* Yðar hágöfg1
hefir sjálfsagt heyrl um gagnsemi óhaldsins.
Einnig liafið þjer gleymt sjálfsögðum gesl-
risnisskyldum, er þjer liafið látið yður sænia
að ógna mjer. Jeg ógna livorki yður nje ríki
yðar, heldur segi jeg aðeins það, að álialdið
er óbrigðult, ómótstæðilegt og lætur eng111
merki eftir sig. Detlur yður í hug að Halme»e
lávarður myndi láta undir höfuð leggjast a'ð
liefna livers órjettar, er mjer kynni að verða
sýndur? Hugh hefði varla getað trúað sínui»
eigin augum, en sýnilegt var að hann halð1
unnið. Hræðsla, næstum lyddulegur liræðslu-
svipur Jiafði komið á andlit alræðismaimsinS)
er lians mintist á gagnsemí drápstólsins-
Hann þagði stundarkorn og mælti síða»:
Það er þýðingarlaust að ætla sjer að beita
við mig liótunum, og jeg cr ekkert hræddu1
við morðtilraunir. Jeg er sannfærður um, að
meðan jeg er að ljúka starfi mínu sje líf riU^
friðlielgt. Það er ekki ætlun mín að refsa yð'
ur fyrir framhleypni yðar, því sennilega staf'
ar liún af fáfræði. Nú sendið þjer skeyti til
Halmene lávarðar um að senda forskriftina
þegar í stað á dulmáli og tilraunaáliald nieð
flugvjel. Hjeðan fáið jijer ekki að fara fyrl’
en það er komið í kring. Þjer fáið Radicat’*
greifa dulmálshók yðar í liendur ,og hariJ1
mun setlur lil að gæla yðar. í fangelsi verði®
þjer ekki setlur strax. En gætur verða
hafðar á yður. Þjer skuluð ekki þurfa a®
kvarta yfir meðferðinni á yður. Þetla er a'
kvörðun mín. Álieyrninni er lokið.
— Eitt augnablik, yðar hágöfgi, svarað1
Hugh.
— Áheyrninni er lokið, svaraði Raticat1
en alræðismaðurinn tók fram í fyrir honuri1,
Hvað er nú? spurði hann.
— Mjer finst rjett að geta þess, að jeg er °'
fús til að afhenda dulmálshók mína og m1111
skoða það, sem persónulega móðgun ef þcsS
verður krafist.
Þá getið þjer sent skeyti án liennaf'
cins og hesl gengur, svaraði liinn livasslega
og veifaði liendinni. Samtalinu var lokið
greifinn og Hugh gengu út í göngin og ti*
A