Fálkinn - 26.04.1930, Qupperneq 16

16
F Á L K I N N
Ha»a»i«MiHi»au»a ■■■■■•■>■■■■■■■■■■■■■■■■
i M á I n i n g a-
|
vðrur
■
■
Veggfóður
■
:
Landsins stærsta úrval.
»MALARINN«
■
i
i
Reykjavík.
)•■■■■■■■■■■■■■
Diirkopp’s
Saumavjelar
handsnúnar og stífínar.
Versl. Björn Eristjánsson.
Jón Björnsson & Co.
Pósthússt. 2
Reykjavík
Simar 542, 254
og
309lframkv.stj.)
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti.
Leitið uyplýsinga iijrt næsta umboðsmanni.
Túlípanar lást í
Hanskabúðinni.
Hreinar Ijereftstuskur kaupir
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Fálkinn
er viðlesnasta blaðið*
er besta heimilisblaðiO'
Múrbrotaklúbbnrinn.
Eftir WHLIAM LE QUEDX.
Prh. “
Hugh sámþykti það, og greifinn mælti:
Nú skuluð þjer borða hjá mjer kvöldverð,
eins og ekkert sje um að vera — viljið þjer
það ekki?
— Nei, það veit hamingjan, að jeg vil
ekki, svaraði Hugh með ákafa. — Þjer bjóð-
ið mjer að gista hjer, sýnið mjer gestrisni,
takið mig svo fanga, og ætlist svo til, að jeg
iáti eins og eklcert sje. Nei, kæri herra greifi,
þjer ælluð að vera svo veraldar vanur að
vita, að þannig getið þjer ekki farið með
hciðarlegan Englending.
Gamli maðurinn liristi höfuðið svo vesæld-
arlega, að Hugli gat ekki annað en fundið lil
meðaumkunar með honum. Hann varð að
hlýða yfirboðara sínum, en hinsvegar var
hann, gamli maðurinn, afar slunginn og
hægri hönd alræðismannsins um alt, er hann
tók sjer fyrir hendur.
— Jæja þá, svaraði greifinn. — Mjer þyk-
ir þetta mjög leitt. Jeg skal láta færa yður
kvöldverðinn hingað. Síðan gekk liann út.
Hugh át í einrúmi og er hann liafði lesið
stundarkorn fór liann í rúmið og hugsaði
þar um hríð um viðburði síðasta dags og
fór að brjóta heilann um, hvað mundi koma
forsætisráðherra Latiniu til að gefa sjer far-
arleyfi á sama hátt og Faraó Israelsmönn-
um, daginn eftir. Síðan sneri hugur hans til
Sylviu Peyton, sem var í fangelsi eins og
hann var sjálfur, en miklu hættar komin
en hann. Hugh hafði einskonar ánægju af
þvi, að þetta skyldi vera saineiginlegt með
þeim. Auk þess treystu þau því bæði, að
Forseti myndi leysa þau úr fangelsinu, og
áður en hann sofnaði var hann þess fullviss,
að lávarðurinn myndi ekki bregðast þeim.
Næsta morgun fór Hugh á fætur og át
morgunverð, og sat síðan 'í herbergi sínu all-
an fyrri Iiluta dags, án þess að nokkur sála
kæmi að vitja lians. Hann leit livað cftir
annað út í húsagarðinn, en sá ekkert mark-
vert fyrr en um hádegi, þá tók hann eftir
því að flugvjel nálgaðist og flaug lágt. Hún
hringsólaði um stund yfir borginni, siðan
virtist hún koma næstum til jarðar, og hvarf
lolcs í norðurátt, stöðugt hækkandi, eftir því
sem hún fjarlægðist. Tíu mínútum síðar
kom Radicati gamli greifi inn til hans með
uppglent augu og sýnilegum hræðslusvip. —
Ó, vinur minn, sagði hann. — Komið og tal-
ið við hans hágöfgi þegar í stað. Strax. Það
hefir orðið hræðilegt slys. Hvilík ógæfa.
Komið þjer strax.
XXV. KAPlTULI.
— Hvað er á seiði? spurði Hugh, sem ckki
efaðist um það, með sjálfum sjer, að For-
seli væri á einlivern hátt við viðburðinn
riðinn.
— Komið þjer, signore, komið þjer, end-
urtók greifinn í æsingi og meira gat hann
ekki sagt fyr en þeir voru sestir í vagninn,
sem beið fyrir utan höllina. Þá sneri hann
sjer að Hugh og mælti:
— Hans hágöfgi á ágætan liest, sem hann
reið út, seinast í morgun. Fyrir 20 mínútum
drapst hesturinn. Enginn getur sagt á livern
hátt, en flugvjel, sem var á ferðinni á mjög
lágu flugi, sást lækka sig enn meira yfir
staðnum þar sem hesturinn var og hann
drapst samstundis. Sparkaði frá sjer einu
sinni eða tvisvar og var svo steindauður.
Greifinn þagnaði, þurkaði af sjer svitann
og hjelt svo áfram:
— Auðvitað veit hans liágöfgi hvað skeð
hefir. Það veit jeg líka og eins þjer. Þetta
er sannprófunin lians Halmene lávarðar á
drápstólinu. En jeg vildi bara, að hann hefði
valið annað tilraunadýr — hans hágöfgi er
alveg utan við sig af harrni og gremju.
Hugh skildi vel reiði alræðismannsins, en
hann var ekki vonlaus um, að þessi viðburð-
ur gæti haft góð álirif. Hann svaraði:
— Ef við setjum svo, að þetta sje eitthvað
annað en tilviljun, verðið þjer að minsta
kosti að játa, að forsælisráðherrann hafði
verið varaður nægilega við þessu. Hann
þelcti út í æsar verkanir áhaldsins, og samt
fan$t honum tilhlýðilegt að móðga mig al-
varlega, mig, sem er fulltrúi Halmene Ia'
varðar.
Greifinn leit á liann órólegur og mælti:
Signor Valentroyd, haldið þjer, að nokkur
hætta sje á því, að Hamene lávarður gang1
lengra í þessa átt en þegar er orðið?
Hugh hrosti í kampinn og svaraði: — Je$
veit svei mjer ekki livað lionum kann
detta í hug. Jeg hygg að ráðlegast sje a®
semja við hann sem fyrst og vera eklci fral°
úr liófi kröfuharður við hann.
— Já, það er sjálfsagt, svaraði greifinn °t>
hallaði sjer fram og sldpaði ökumanni a®
flýta sjer. Það var gert og brátt voru þeir
komnir til aðsetursliallar alræðismannsins-
Greifinn flýtti sjer, ásamt Hugh inn í bið'
stofuna og fór síðan sjálfur inn í skrifstof'
una, en varla var Hugh sestur þegar greif'
inn kom aftur og benti honum að koma.
— Komið þjer, Signor Valentroyd, mœ^1
hann og Hugli gekk inn í skrifstofu alroeð'
ismannsins. Sá mikli maður skrefaði frai11
og aftur um gólfið, cn staðnæmdist er Hugi1
kom inn.
— Þið hafið einkennilega aðferð til a®
vera skemtilegir, þið Halmene lávarður.
— Mjer er sagt, að þjer hafið orðið fyrir
því mótlæti að missa uppálialds hestinn ýð'
ar, svaraði Hugli. Jeg léyfi mjer að sai*1'
hryggjast yður. Mjer þykir sjálfum gama11
að hestum og get því vel skilið tilfinningar
yðar. Jeg vona, að jeg þurfi ekki að taka
það fram, að jeg á enga sök á þessu. Hugl1
talaði rólega og virðulega.
— Þá getið þjcr sjálfsagt útskýrt þetta-
Þetta var innan í böggli, sem kastað var llie'
ur úr flugvjelinni og skrifað utan á til min;
Alræðismaðurinn rjetti Hugh seðil, sem a
var ritað:
„Jeg þoli ekki óvinum að gera sjer
dælt við vini mína. Á morgun um ha'
degi fáið þið frekari boð, en þetta
verður að nægja yður þangað til.
Halmene.“
— Hvað segið þjer við þessu? öskraði a^'
ræðismaðurinn.
— Jeg hefi sannarlega ekkert við því a®
segja, svaraði Hugh og rjetti honum m$'
ann aftur.